Een lening is als de toekomst naar het heden halen waardoor we in versneld tempo welvaart kunnen opbouwen, dat is het goede nieuws. De welvaart wordt sneller gerealiseerd maar er rest nog schuld, dit betekent dat we strijden tegen het verleden. Deze strijd leveren we tegen virtuele getallen op boekhoudkundige rekeningen. Aan de hand van een na-oorlogs scenario kunnen we deze strijd tegen het verleden makkelijk aantonen.

Scenario

In realiteit zijn er dagelijks miljoenen financiële transacties, leningen worden aangegaan en schulden worden afbetaald. Oppervlakkig lijkt er niet zoveel aan de hand, dit wordt totaal anders wanneer we het diepgaander beschouwen. We begeven ons in een na-oorlogse situatie, alles ligt plat en de heropbouw kan beginnen. Aangezien we geen geld meer hebben, lenen we. Onderstaand beeld faciliteert een beter begrip.

Drie fasen

In de eerste fase is er volledige tewerkstelling, het is alle hens aan dek en we bouwen de welvaart op. In de tweede fase is de welvaart gerealiseerd en daalt de benodigde arbeid, dit is logisch omdat onderhoud minder arbeidsintensief is als de opbouw. Gemakshalve nemen we aan dat iedereen nu halftijds kan werken, tot hier geen probleem. Maar dan komt het, het voordeel van de lening keert zich plots tegen ons,  er rest nog een schuldenberg in de vorm van getallen in boekhoudkundige rasters. Dan fase drie, om deze berg weg te krijgen gaan we meer werken dan noodzakelijk, dit uit zich in overproductie en bijhorende consumptie.

Dynamiek

Dynamisch gezien hebben we de toekomst naar het heden gehaald waarna we tot een ’timing issue’ komen, op deze manier strijden we tegen het verleden. Het geeft te denken, het goede van de lening ontpopt zich plots tot de omgekeerde effectiviteit en dat is minder aangenaam. Op deze manier houden we onszelf gevangen binnen een systeem dat zichzelf bekrachtigt, nieuwe leningen herbergen immers dezelfde dynamiek en dat kunnen we oneindig rekken. Het gevolg is mondiaal een torenhoge schuldenberg die heel de wereld domineert en onze toekomst hypothekeert, finaal sprekend over virtuele getallen op compterschermen. Wat met het intellect anno 2015?

Terug naar de toekomst

Over deze dynamiek kunnen we wellicht nog lang debatteren, het lijdt echter geen twijfel dat schulden – hoe dan ook – de vertegenwoordiger zijn van het verleden. De vraag stelt zich hoe we terug naar de toekomst kunnen, zouden we dat verleden niet gewoon kunnen loslaten? Het goede nieuws is dat we alle schulden ook louter technisch kunnen wegwerken, het slechte dat beleidmakers daar een andere mening over schijnen te hebben en beschikbare remedies terzijde schuiven. Het gevolg is dat we blijven strijden tegen virtuele getallen in boekhoudkundige vakjes, het is hokjesdenken in volle glorie. Een strijd tegen het verleden, waar of niet waar? Hoeveel excuses kunnen we nog verzinnen om er niets aan te doen?