Na Wet 1 van 3: The Law of Attraction & Wet 2 van 3: The Law of Deliberate Creation hierbij de derde en tevens laatste wet van Abraham Hicks: The Law of Allowance.
Dit gaat over hoe je kunt leren jezelf te zijn door anderen de ruimte te gunnen dat zij ook volledig zichzelf mogen zijn.
En met deze derde wet is de belangrijkste basis boodschap van Abraham Hicks hierbij gedeeld. Voor de liefhebbers, er is heel veel meer materiaal van Abraham Hicks beschikbaar onder andere via YouTube, via Torrentz en via Facebook.
Deze drie wetten zouden mensen de gereedschappen moeten geven om vanuit vrijheid hun eigen leven vorm te geven in de richting van hun eigen voorkeur.
Vragen, aanvullingen en reacties zijn van harte welkom in de reacties.
Op de hoogte blijven van nieuwe berichten? Like ons op Facebook en/of volg ons op Twitter!
Een nieuw gezichtspunt leren kennen, iets geleerd en/of gelachen? Overweeg een donatie of vrijwillig abonnement.
Aanverwante informatie en artikelen:
-) Wet 1 van 3: The Law of Attraction
-) Wet 2 van 3: The Law of Deliberate Creation
-) Wet 3 van 3: The Law of Allowance
-) Een einde aan de slavernij, deel 1: Liefde & Angst
-) Een einde aan de slavernij, deel 2: Kennis & Onwetendheid
-) Een einde aan de slavernij, deel 3: Soevereiniteit & Verwarring
-) Een einde aan de slavernij, deel 4: Vrijheid & Controle
-) Een einde aan de slavernij, deel 5: Orde & Chaos
-) Leer je stressvolle gedachten onderzoeken
-) Er is maar 1 persoon nodig voor vrede, en die persoon ben jij
-) Leer hoe je elk onderwerp kunt bestuderen
-) Verantwoordelijkheid is vrijheid
-) Volg je hoogste passie met integriteit en zonder verwachtingen
-) Het Patroon van Tirannie
-) The Power of Speech
-) In het licht van voortbestaan
Ik vind dit persoonlijk nog wel een moeilijke wet om eerlijk te zijn. Ik weet niet of mensen hier ervaringen over kunnen delen maar ik vind het heel vreemd om zaken als grootschalige armoede, uitbuiting via het financiele systeem, een militair industrieel complex maar te allowen om zo maar te zeggen.
Mark Passio noemt dit de new-age leugen, en het lijkt me wel dat hij daar inderdaad een punt heeft.
Het begint wat mij betreft eigenlijk al bij de ‘law of attraction’, oftewel geen aandacht geven aan negatieve zaken.
Het voelt allemaal natuurlijk erg genezend (voor jezelf dan), maar de moraal is ook weg. Dat valt me ook een beetje op bij Bashar. Er zit veel waarheid in op een bepaald vlak, alles wordt zo lekker duidelijk als je goed en kwaad buiten beschouwing laat.
Nu ben ik er helemaal voor dat iedereen zijn eigen verantwoordelijkheid neemt, en dat mensen dat vaak niet doen is zeker oorzaak van veel verwarring en problemen, maar dat kun je niet op elke situatie toepassen. Wel op persoonlijk vlak, met dingen die alleen (of vooral) jezelf aangaan, bij dingen waarvan je merkt dat ze jezelf hinderen, die dingen zijn er ook veel.
Maar om ten eerste alleen maar naar het positieve te kijken, en vervolgens ook te gaan denken dat je alles maar moet laten gebeuren, daar kan volgens mij nooit iets goeds uit voortkomen. Dat is volgens mij ook geen principe dat altijd opgaat.
Wat ik wel zie is dat je niet op elk slakje zout moet leggen, en ook veel dingen langs je heen moet laten gaan omdat het niet het juiste moment of de juiste plaats is om er iets aan te willen doen. Het is ook niet verstandig om in je eentje in directe zin tegen iets iets te gaan vechten wat veel groter en sterker is dan jij, dat kun je alleen maar verliezen. We moeten juist zorgen dat er meer versterking komt.
Misschien is het ook wel een kwestie van definities, hoe je het negatieve en het positieve definieert.
Ik ben er ook nog niet helemaal uit eigenlijk.
Ja ik ben er ook niet uit, het lijkt erop dat Abraham Hicks en Bashar beide sowieso een heel andere kijk hebben op wat wij de dood noemen. Zij zien ons fysieke bestaan vooral als een focus van bewustzijn in fysieke realiteit en de dood is slechts het ophouden van die specifieke focus van het bewustzijn. Iets wat eigenlijk net zo natuurlijk als geboorte is en zij lijken er totaal geen punt van te maken. Vanuit dat standpunt kun je wellicht wat relaxter zijn over alles? Maar goed dat is wel bekeken vanuit een geheel ander paradigma als wat ik zelf meegekregen heb om zo maar te zeggen.
En idd dat vind ik ook het moeilijke met The Law Of Allowance. Als mensen massaal de vrijheid van andere mensen vernietigen is dat dan iets wat je gewoon lekker moet laten gebeuren. Misschien mijn gedachten nog maar eens aan een stevig onderzoek op dat punt onderwerpen…
Gaat me nog niet gemakkelijk af in ieder geval deze Law of Allowance. 😀
En kan het echt zo gemakkelijk zijn als deze spreuk, ik merk dat mijn calvinistiche brainwashing hevig in verzet begint te komen als ik dat soort uitspraken hoor. 😛
Volgens mij gaan deze dingen wel op tot zekere hoogte, en zijn deze dingen in andere termen best bekend. Hetgeen wat ik niet zie is dat dit universele wetten zouden zijn die ALTIJD op zouden gaan, ongeacht de omstandigheden.
In de laatste video wordt bijvoorbeeld gezegd dat kleine kinderen die nog niet kunnen praten geen slachtoffer van iets zouden kunnen zijn, maar zelf door hun (zogenaamd al wel duidelijke gedachten) oorzaak zijn van hun eigen lijden. Dat gaat er bij mij echt niet in.
Het gaat er bij mij sowieso niet in dat er geen slachtoffers bestaan, maar alles wat hen overkomt veroorzaakt wordt door hun eigen gedachten. Volgens mij is dat gewoon bullshit.
Wat ik wel weet is dat je je eigen vooroordelen bevestigd, en dat wanneer je ergens veel mee bezig bent je dit overal tegenkomt. Mijns inziens is dat alleen hinderlijk als je vooroordelen niet kloppen, of als je denkt dat je de waarheid in pacht hebt en niet openstaat voor nieuwe inzichten.
Je kunt jezelf ook in een negatieve spiraal denken, door steeds met je eigen gevoelens en gebreken bezig te zijn, of je kunt bijvoorbeeld de dingen altijd als consument of werknemer zien waardoor je nooit eens vanuit een ander perspectief denkt. De slachtofferrol is ook welbekend.
Uiteraard blijf je je dan op een manier gedragen die de werkelijkheid altijd zo naar je blijft reflecteren, waardoor dat in zekere zin ook waar wordt.
Maar hier wordt gezegd dat een ander mens, of bijvoorbeeld de regering, of de fysieke omgeving geen enkele invloed heeft op jou realiteit, en dat zelfs een universele wet is die altijd en op elk moment waar is. Dat zie ik gewoon niet terug in de werkelijkheid.
Verder zie ik ook wel veel mensen met idealistische ideeën, die heel sterk ergens in geloven en er steeds over praten. Maar dat ze werkelijk iets creëren zie ik meestal niet. Vaak zijn ze zo druk bezig hun idealen na te streven dat ze totaal blind zijn voor de realiteit en zijn ze soms nogal destructief bezig.
Ik denk dat het van het grootste belang is om je ogen open te hebben, en te letten op zowel het ‘negatieve’ als het positieve. Ik heb slechte ervaringen met de ‘altijd positief zijn’ insteek op vele manieren. Volgens mij is de waarheid hard en de werkelijkheid rauw. De beste ervaringen komen niet uit de fijne momenten.
Misschien is de bedoeling om te leren steeds positief te blijven in alle negatieve ervaringen, oftewel niet uit angst maar vanuit liefde te blijven kijken, zodat je dat uitstraalt en ook overbrengt op anderen. Dat hoor ik er ook wel steeds een beetje doorheen en dat is natuurlijk een moeilijk maar uitermate goed streven.
Beste Driepinter, Douwe,
De waarheid van de wet of Allowance is inderdaad alleen te zien vanuit een ander paradigma dan het gangbare. Als je beseft dat deze ervaring hier op aarde maar een heel klein stukje is van je hele ervaring, ook buiten tijd en plaats, kom je in de buurt. De ervaring die verder gaat dan het tijdelijke hier. Dan zie je ook dat het spel hier veel te serieus gespeeld wordt, alsof er winnaars en verliezers zouden kunnen zijn, wat dan weer oorzaak is van veel tijdelijke pijn en lijden…
Zoals ik het zie is deze planeet de plaats om te leren met je creatieve vermogens om te gaan. Het inzicht hoe je dat elke dag, elk moment ,ook onbewust, weer doet is dan een doorbraak.
Wat is er mooier dan het creëren van vreugde binnen dit concept?
Met een beetje meer vreugde is niets mis natuurlijk en een nieuw inzicht is ook altijd welkom, maar het moet wel een beetje kloppen en ik krijg het voor mezelf nog niet echt kloppend.
Mensen creëren realiteit vanuit hun gedachten. Dit proces verloopt via emotie en handelen. Zie: http://achterdesamenleving.nl/5-stappen-van-de-cyclus-van-creatie/#.VD51F3YcSM8
Dit betekent dat onze gedachten een enorm krachtig gereedschap zijn. En dat betekent dat we er zorgvuldig mee om moeten gaan. Onware gedachten brengen een realiteit voort die niet harmonieert met waarheid. Een onverwachte en ongewenste realiteit.
The law of allowace betekent dat je zelf verantwoordelijk bent voor je gedachten en voor de realiteit die hierdoor voortgebracht wordt. Dat geldt niet alleen voor jou, maar voor iedereen. Die verantwoordelijkheid kunnen mensen alleen dragen als ze het wordt toegestaan (allowed) die gedachten (en dus die realiteit) zelf te kiezen. Verantwoordelijkheid en vrijheid zijn immers onlosmakelijk aan elkaar verbonden.
Mensen zijn individuen EN onderdelen van de eenheid (het collectief) die we de mensheid noemen. Dat betekent dat er een individuele EN een collectieve realiteit bestaat. Onze individuele realiteit creëren we zelf, en de collectieve realiteit creëren we samen. Omdat je zowel individu bent als onderdeel van het collectief, beleef je ze beide.
Een collectieve realiteit is niet door één individu te veranderen omdat deze ook niet door één individu gecreëerd wordt. Wanneer een collectieve realiteit je niet bevalt (zoals oorlog) dan ligt het buiten je bereik om in je eentje die realiteit totaal te veranderen. Het is immers geen individuele realiteit, maar een collectieve. Die laatste kan alleen samen veranderd worden. Je kunt alleen stoppen met jouw bijdragen aan het voortbestaan van die realiteit oorlog, dus een beetje invloed heb je wel.
Dat wil niet zeggen dat je de realiteit oorlog dan maar moet aanvaarden. Oorlog is afschuwelijk. Wat je moet aanvaarden is wat je bent en wat je bereik is. Dat betekent: aanvaarden dat je je eigen bijdragen kunt bepalen/veranderen, maar die van anderen niet. Wel kun je anderen laten zien dat het een beter idee is om hun bijdragen ook te veranderen, zeker als die anderen zelf ook uitspreken dat die realiteit (oorlog) niet naar hun zin is, maar het blijft uiteindelijk de verantwoordelijkheid van die anderen of ze dat doen of niet.
Wanneer die anderen desondanks blijven bijdragen aan oorlog, kun je daar een oordeel over vormen. Bijvoorbeeld: “mensen zijn slecht want ze veroorzaken oorlog”. Dat is dan een individuele gedachte die, op zijn beurt, weer individuele realiteit voortbrengt EN bijdraagt aan de collectieve realiteit.
Ook in dat geval is het van belang om hier zorgvuldig in te zijn. Die gedachte is immers ook een krachtig gereedschap. En, zoals voor ieder krachtig gereedschap geldt: je moet er zorgvuldig mee omgaan anders gaat het jezelf (en anderen) bezeren.
Zoals jij het zegt Pieter klopt het mijns inziens helemaal.
Onware gedachten creëren een ongewenste realiteit.
Niet omdat gedachten de werkelijkheid veranderen, maar omdat onware gedachten het gedrag van degene die verkeerd denkt verandert, welk gedrag weer een tegenreactie oproept, waardoor een conflict ontstaat. Dus ontstaat er een conflictsituatie die er anders niet was.
Maar dat is iets anders dan wat Abraham Hicks zegt met zijn ‘wetten’ van allowence en attraction. Hij zegt dat je iets moet wensen en in die wensen gaan geloven, dan zou de realiteit zich gaan vormen naar jou wensen, ongeacht de realiteit.
Het verschil is dat je in jou verhaal je gedachten moet toetsen aan de waarheid, en ze daarmee in overeenstemming brengen. (Daar ben ik het helemaal mee eens).
Maar Abraham Hicks zegt dat je moet geloven wat jij graag wilt, en dat de waarheid zich daaraan dan zal aanpassen. (Dat is juist waardoor mensen in de problemen komen).
Als Hicks zegt dat de waarheid zich zal aanpassen aan je je wensen, dan klopt het niet wat ze zegt. Waarheid past zich aan niets aan. Waarheid IS.
Wel is het zo dat we zelf (beleefde) realiteit creëren. Die realiteit kan harmoniëren met waarheid, of niet. We zijn daar vrij in. Een punt is wel dat veel mensen de zelfgecreëerde realiteit misvatten als ware het onveranderbare waarheid. Ze beschouwen het als BRON van onze gedachten, in plaats van als GEVOLG van die gedachten. Dat is onjuist.
Het is daarom essentieel dat we het verschil beseffen tussen (GEcreëerde) waarheid en (ZELFgecreëerde) realiteit. Waarheid (die per definitie volmaakt is) dient wel als een uitstekende bron of referentie voor onze gedachten.
Ik merk dat ik als ik geloof dat mensen geen oorlog zouden moeten voeren, anderen mensen geen pijn zouden moeten doen, of niet de vrijheid van anderen zouden mogen beperken dat ik me gestrest voel om het in de woorden van Byron Katie te zeggen en ik negatieve emotie ervaar om het in de woorden van Abraham Hicks te zeggen.
Nu kan ik doen dat dat gevoel en die stress de schuld is van anderen. Ik kan ook de gedachte zelf onderzoeken. Als ik dat doe dan merk ik dat de gedachte die ik geloof mij stress oplevert. Als ik de gedachte niet geloof heb ik geen stress en geen negatieve emotie.
Als ik mijn gedachten test aan de realiteit dan kom ik erachter dat al mijn gedachten niet kloppen. De waarheid is dat er oorlog is, de waarheid is dat mensen andere mensen pijn doen en de waarheid is dat mensen de vrijheid van andere mensen beperken. Dus mijn gedachtes komen simpelweg niet overeen met wat is.
Als ik vervolgens de omkeringen doe, kan ik ervan leren dat ik persoonlijk ervoor kan kiezen om zelf geen oorlog te voeren, om zelf mensen geen pijn te doen en om zelf anderen niet in hun vrijheid te beperken. En als ik dat echt zou geloven en leven dan valt mij opeens op dat als ik geen oorlog zou voeren zelfs niet tegen de mensen die wel oorlog voeren ik dan nog steeds in vrede leef. Ik merk dat als ik besluit anderen geen pijn te doen, zelfs niet als zij mij wel pijn doen ikzelf ervoor kan kiezen om geen pijn meer in de wereld te brengen en als ik mensen niet in hun vrijheid wil beperken dan moet ik ze misschien zelfs de vrijheid gunnen om mijn en anderen hun vrijheid te beperken.
Is dit wat Abraham Hicks dan bedoelt met The Law of Allowance?
Ik merk dus op dat het telkens de gedachten waren die ik geloofde die niet in overeenstemming zijn met wat is, die voor mijn stress en negatieve emotie zorgden. Ook leer ik dat ik zelf een wereld kan scheppen waarin ik kies om bepaald gedrag uit te bannen.
Wat ik alleen echt heel moeilijk vind is dat ik dan blijkbaar maar moet accepteren dat er nu eenmaal oorlog etc is. Maar goed zolang ik dat niet kan allowen, dient oorlog mij ergens nog wellicht omdat ik aan de hand daarvan juist verder kan groeien in dit proces?
Tot zover even hoever ik zelf momenteel kom in mijn worstelingen met deze Law of Allowance… Reflecties van anderen hierop zijn zeer gewenst.
De waarheid over oorlog is dat het een door mensen gecreëerde, en dus door mensen veranderbare collectieve realiteit is. Oorlog op zich is dus geen gevolg van waarheid, maar een door mensen, op basis van een onware gedachte gecreëerde realiteit. Dat is wat oorlog IS. Het is door jou als individu niet veranderbaar, tenminste niet meer dan jouw bijdrage eraan veranderen kan. Dat is de waarheid die je kunt aanvaarden: er is NU oorlog (realiteit) maar dat is geen onveranderbare waarheid. Ik kan ermee stoppen eraan bij te dragen, maar ik kan het niet in mijn eentje uitbannen. Samen (collectief) kan dat wel.
Je kunt het inderdaad wel in jouw tastbare realiteit vermijden door te aanvaarden dat je het niet kunt veranderen, maar wel kunt kiezen er niet aan deel te nemen. Je geeft daarmee ook een voorbeeld dat eventueel door anderen nagevolgd kan worden. Of die anderen dat zullen doen, is aan die anderen.
Het aanvaarden hiervan, is aanvaarden van de waarheid over jezelf. Over wat je bent en over wat je kunt. Dat is wat de stressvolle gedachte wegneemt.
Idd, door mijn gedachten te onderzoeken leer ik wat nu is, en leer ik wat ik wel en niet kan veranderen. Mijn eigen aandeel kan ik veranderen. En ik moet het deel van andere mensen allowen, dat is immers aan hun, ik heb daar geen invloed over. Misschien wel op door een voorbeeld te geven.
Maar nu lijkt Abraham Hicks te zeggen dat als jij andere mensen volledig vrij laat in hun keuze en je richt op wat jij zelf wilt, en dus niet richt op wat je niet wilt, dan zou ik als ik het goed begrijp nooit in een oorlog kunnen verzeilen. Dat is het stukje wat ik niet snap of niet misschien is het beter om te zeggen niet geloof, en waar ik moeite heb.
Bashar van de andere kant zegt eigenlijk hetzelfde als Abraham Hicks, hij zegt afhankelijk van je eigen vibratie wordt de fysieke wereld om je heen geschapen. Beide lijken daarmee aan te geven dat je eigen frequentie dusdanig belangrijk is dat dat er als het ware voor kan zorgen dat je persoonlijk nooit in een oorlog zult komen als er niets in je vibratie ziet wat iets met oorlog wil.
Misschien dat daar bij mij de crux wel zit, dat ik dat proces niet begrijp, hoe dat dan in de fysieke realiteit zou werken.
Zoals je het in je laatste post van 19:45 verwoordt denk ik er ook over Douwe.
En wat Pieter verder gezegd heeft ben ik het ook mee eens.
Dat gepraat over frequenties en parallelle werelden neem ik trouwens niet serieus of letterlijk. Het is een manier om iets uit te leggen, een metafoor, wat door veel mensen letterlijk genomen wordt terwijl ze dat helemaal niet echt begrijpen en er in de praktijk niet mee kunnen werken.
Het rare is dat ikzelf niet weet hoe serieus ik het wel of niet moet nemen. Wat ik wel merk is dat als ik geloof dat er geen oorlog zou moeten zijn terwijl die er wel is, dat ik me continue om van alles en nog wat druk maak. En ik houd mezelf dan ook continue bezig met het conflict, wie zitten erachter, wat is hun motief etc etc. Ik blijf mezelf daardoor continue bezig houden met die oorlog. En dat doe ik volledig omdat mijn mindset er blijkbaar nog niet klaar mee is.
Op het moment dat ik het volledig zou accepteren, dus volledig allow dan kan ik de reflectie tot mijn nemen en denken, och ja blijkbaar zijn er nog mensen die nog wat van oorlog moeten weten en dat is het. Vervolgens ga ik zelf verder met mijn persoonlijke interesses en passies.
Dus het rare is dat afhankelijk van hoe ik er tegenaankijk mijn realiteit wel degelijk enorm bepaald wordt door mijn eigen staat van zijn.
Bashar die geeft vaak het advies, als je in een situatie zit vraag je dan af hoe die situatie je dient. Dat klinkt vrij absurd in het begin maar toch kan ik bijna altijd wel wat vinden. Byron Katie zegt hetzelfde volgens mij als ze zegt, things dont happen to you, they happen for you. Dus het feit dat anderen oorlogen voeren terwijl ik daar persoonlijk niet achter sta geeft mij een mogelijkheid om iets te leren. Bijvoorbeeld The Law of Allowance. Dus ik zit als het ware een beetje verstrikt voor mijn gevoel. Ik neem waar dat zodra ik iets anders geloof dan wat is, dat geloof mij stress en negatieve emotie oplevert. En ik neem ook waar dat juist die stress en emotie me ook enorm aantrekken om mijn aandacht bij het onderwerp te houden en daardoor leer ik eigenlijk automatisch meer van het onderwerp omdat ik het langer blijf waarnemen. En dat is in die zin precies law of attraction, of what you put in is what you get out.
Ik krijg het gevoel dat als ik het volledig allow, dus volledig accepteer dat andere mensen totaal andere dingen dan ikzelf en waar ik ook zelf niet bijkan maar me daar 0 over opwindt dat ik in ieder geval veel minder dan daarmee bezig ben en dus apart genoeg veel meer tijd besteed aan een realiteit waar ik positief gevoel bij zou hebben.
Ik weet niet of mijn punt duidelijk is, vind het heel moeilijk om het goed onder woorden te brengen en ik weet ook niet goed in welke richting een volgende stap zou liggen voor mij. Er ontbreekt bij mij in ieder geval nog een stukje van de puzzel heb ik het idee bij dit alles. Maar het is me helaas niet duidelijk welk stukje en waar het eventueel te zoeken. 😀 Maar misschien dat mensen hier kunnen helpen.
Waar het om gaat, is jezelf niet te overschatten en niet te onderschatten. Het gaat erom je vermogen en beperking te kennen. Te kennen wat je bent en kunt dus.
Voor de meeste mensen betekent dit dat ze tot veel meer in staat zijn dan ze denken te zijn. Maar niet tot alles. Wanneer je dat laatste zou denken, zou dat zelfoverschatting zijn, en dat leidt onherroepelijk tot teleurstelling. En dat leidt vervolgens weer tot zelfonderschatting.
Maar je kunt in grote mate bepalen met welke collectieve realiteit (bijv, armoede, criminaliteit, oorlog) je fysiek in aanraking komt of niet. Maar niet helemaal. Veel (meer dan de meeste mensen denken) ligt in je bereik, maar niet alles.
Door te beslissen aan geen enkele oorlog deel te nemen (niet te vechten), zul je persoonlijk inderdaad nooit in oorlog komen. Dat vermogen heb je. Maar als anderen om je heen wel oorlog voeren, kun je toch geconfronteerd worden met de gevolgen van die oorlog, zij het waarschijnlijk in mindere mate dan degenen die er wel aan deelnemen. Daarnaast zul je beter in staat zijn om die gevolgen te hanteren.
In elk geval niet vechten tegen de realiteit, en ook niets willen geloven wat niet waar is. Verder is het misschien nodig om je er wel in te verdiepen tot op het punt waarop het voor jou in de puzzel past.
Je kunt op een gegeven moment ook tot de conclusie komen dat het zo’n vlechtwerk van kwade groepen zijn dat je het toch nooit zult kunnen analyseren, op zo’n moment is het ook klaar.
Wat voor mijzelf ook helpt is om in ogenschouw te nemen dat de oorlogen alleen maar symptomen zijn van een doorgewoekerd bijgeloof, en allerlei van zulke dingen steeds meer zullen voorkomen als de oorzaak niet wordt aangepakt. Hoe relevant is het dan om met symptomen bezig te zijn, en al de gevolgen te willen analyseren?
Dweilen met alle kranen open, of kijken tot in welke hoeken en gaten alles nat wordt leidt nergens toe. De kranen moeten dicht, eerst die van jezelf en vervolgens die van anderen. Een moeilijke job die veel geduld en tact vraagt.
Als ik mijn gedachten test aan de realiteit dan kom ik erachter dat al mijn gedachten niet kloppen. De waarheid is dat er oorlog is, de waarheid is dat mensen andere mensen pijn doen en de waarheid is dat mensen de vrijheid van andere mensen beperken. Dus mijn gedachtes komen simpelweg niet overeen met wat is.
Douwe, ik zie dat je het woord “waarheid’ gebruikt voor een welliswaar collectieve, maar toch een projectie.
De ervaren realiteit is geen waarheid maar een gerealiseerd gedachtenbeeld. Hier zit de crux. De waarheid is één en onverdeeld, dat wat is, was en altijd zal zijn
@Wunjo, zou je dat misschien willen toelichten. Ik begrijp niet helemaal wat je zegt.
Misschien dat je sowieso jouw standpunt op dit geheel zo uitgebreid mogelijk zou willen geven? En hoe je tot je huidige inzichten ben gekomen? Ik geloof dat mensen en in ieder geval ikzelf daar zeker hun voordeel mee kunnen doen. 😀
Tegenwoordig is het zo, vertrekkend vanuit een slachtoffer/dadermentaliteit/bewustzijn, de realiteit van de werkelijkheid gecreëerd wordt door de mensen zelf als collectief. (Dat is de reden ook dat bij situaties waarbij er sprake is van een misdrijf de daders grotendeels onbekend kunnen blijven tenzij je bewijzen vindt die naar de daders toe kunnen leiden, sporenonderzoek dus)
De regel is dat geen 1 mens een ander mens kan veranderen, dat is de huidige kernprobleem die vertrekt vanuit dat gegeven van de overtuiging dat alleen jijzelf in het gelijk bent en de ander verkeerd !
Alleen het inzicht dat het onwaar is dat je anderen kunt veranderen, maar het is waar dat alleen jijzelf jezelf kunt veranderen door je inzicht te volharden door je houding te veranderen van de zelfgecreëerde slachtoffer/dader mentaliteit/bewustzijn naar noch van de twee bent en verantwoording aflegt voor jezelf immers denk aan de het brongebruik van informatie die in de meeste gevallen misbruikt wordt door juist die mentaliteit te laten leiden tot chaos waarin geen overzicht is van de werkelijke feiten.
Groeten
De gedachte die men ons wil laten geloven is dat je een ander toch nooit kunt overtuigen.
Het principe waar de heersende klasse vanuit gaat is dat ze iedereen alles kunnen laten geloven wat ze maar willen.
Je kunt anderen best overtuigen, maar niet jou waarheid opleggen. Ze moeten zelf in de gelegenheid zijn om hun eigen conclusies te trekken en vanuit hun eigen startpunt kunnen vertrekken.
De grote handicap is alleen dat men geleerd heeft alleen naar het gezag te luisteren, omdat die altijd de waarheid vertellen. Daar moet je beginnen, zie larken rose / jeremy locke elders op deze site.
Het probleem uit je volgende zin; (van driepinter)
“Je kunt anderen best overtuigen, maar niet jou waarheid opleggen.”
Is juist de overtuiging dat niets kan bewijzen dat het ook zo is !!
Het verband met de waarheid brengt mee dat een overtuiging een geloof wordt, dus is hier een soort van ontkoppeling die zichzelf waarmaakt of onterecht aangenomen wordt als zijnde de waarheid !
Groeten
@ Kristof
Kun je dat misschien iets uitgebreider uitleggen? Ik snap je niet helemaal.
Bedoel je dat niemands waarheid volledig en foutloos is, of dat je sowieso geen enkele waarheid vast kunt stellen?
Of bedoel je dat bronnen altijd onbetrouwbaar zijn, en je daarom nooit de echte waarheid zult weten?
@ Douwe,
Wat Wunjo hier aanstipt, is dat er en belangrijk verschil is tussen waarheid en realiteit. Waarheid is wat IS en altijd zal zijn. Het is het universum, de Schepping, de waarheid etc.
Realiteit is een tastbaar/beleefbaar gemaakte menselijke gedachte. Omdat die realiteit door onszelf gecreëerd is, kunnen we die ook veranderen door anders te gaan denken (en dus te voelen en dus te handelen).
Waarheid (de verzameling wetmatigheden de natuur/het universum – natural law) is niet door ons veranderbaar en dus een gegeven.
En hoe haakt dat verschil in op The Law of Allowance?
Dit verschil hangt samen met je identificatiepunt. Identificeer je je met de/je bron of met je creatie (schepping).
Ben je regisseur, acteur, toeschouwer of alles tegelijk. Ligt jouw focus op een aspect van je zelf of ben je zonder focus in stilte. Dit wisselt.
De wet of Allowance gaat vooral over het focussen op wat jij te bieden hebt en bij jezelf te blijven. Je niet te laten meeslepen in creaties van anderen, dat is hun stuk, wat zij te leren hebben.
Mensen hebben de vrijheid hun realiteit te creëren. Sterker nog: ze kunnen het niet NIET doen. Iedereen doet het voortdurend. The Law of Allowance zegt dat die vrijheid inherent bij mensen hoort en dus toegestaan moet worden.
Het anderen niet willen toestaan ervan, betekent het jezelf niet toestaan. Je zou daarmee immers die anderen verantwoordelijk maken voor jouw realiteit. En daarmee zou je jezelf je eigen vrijheid/verantwoordelijkheid ontzeggen.
In die zin moet je dus The Law of Allowence volgen omdat je anders continue gedachten krijgt dat iemand iets anders zou moeten zijn, doen en hebben dan dat ze in de werkelijkheid zijn, doen en hebben. En die gedachten die dus niet overeenkomen met waarheid scheppen dan volgens the Law of Attraction automatisch een realiteit die je niet prefereert?
Oftewel om je eigen Law of Attrection volledig te laten gaan over wat jij wilt zul je simpelweg de creatie van anderen volledig moeten accepteren?
Yes!
Bedankt!
Ja. Wel kan het zo zijn dat de creatie van de ander niet naar je voorkeur is. Daardoor leer je wat jouw voorkeur niet heeft en dat helpt je bij het creëren van een realiteit die wel naar jouw voorkeur is.
Wel kun je een ander er opmerkzaam op maken dat hij een realiteit creëert die niet naar zijn eigen voorkeur is. Die niet overeenstemt met wat hij zegt te prefereren. Hem wijzen op een onware gedachte (misvatting) dus. En hem helpen dat te veranderen. Of hij die hulp aanvaardt, is aan hem.
Het niet toestaan aan anderen (inclusief hun misvattingen), betekent immers ook het niet toestaan aan jezelf. Anders gezegd: anderen hun vrijheid/verantwoordelijkheid ontzeggen, is jezelf je vrijheid/verantwoordelijkheid ontzeggen.
Dank allemaal voor het meedenken, geloof dat ik het begin te snappen. 😀
Nog één toevoeging: The Law of Allowance gaat niet in de eerste plaats over de vrijheid van anderen, maar over de vrijheid van jezelf.
Wanneer je anderen niet wilt toestaan hun eigen realiteit te creëren, dan betekent dit dat je denkt (gelooft) dat hun handelen/realiteit bepalend is voor de jouwe. Dat ZIJ dus bepalend zijn voor jouw beleving.
Daarmee probeer je die ander verantwoordelijk te maken voor jouw beleving/welzijn, en dat is niet zo. DAT is de onwaarheid waarover het gaat.
Omdat verantwoordelijkheid en vrijheid één zijn, geeft je daarmee je eigen vrijheid weg.
Aha, zo zie je maar weer hoe belangrijk definities zijn, dit onderscheid had ik ook niet gemaakt.
Wat betekent het woord werkelijkheid dan? Is dat DE werkelijkheid, of JOU werkelijkheid?
Definitie is in communicatie inderdaad belangrijk Driepinter.
Zoals ik deze begrippen definieer:
Waarheid: Alles dat IS, het Universum, de Schepping. Het is ons gegeven. Het IS altijd. Er bestaat maar één versie van (uni-versum).
Realiteit: door mensen gecreëerde, al dan niet tastbare beleving. Het is door ons gemaakt, uitgaande van onze gedachten, en via emotie en handelen tot stand gekomen. Het is door ons veranderbaar. Er zijn letterlijk alle denkbare versies van mogelijk.
Om verwarring te voorkomen, gebruik ik het woord “werkelijkheid” bij voorkeur niet. Maar je zou het kunnen gebruiken om de verzameling van beide bovenstaande begrippen te benoemen.
Maar wij kunnen als mensen bijvoorbeeld een zonnepaneel uitdenken en dat realiseren in de realiteit. Dat wordt vervolgens dan onderdeel van de waarheid toch?
Of laat ik het zo zeggen wij kunnen interacteren met de waarheid toch en zo wellicht onze realiteit eraan toevoegen? Hoe moet ik dat zien?
Jazeker. Wij zijn creërende wezens. Met onze creatie(s), voegen we een vorm toe aan de waarheid. Daar zijn we vrij in, maar het moet altijd via de wetmatige mechanismen van het universum (natuurwetten). Die zijn een gegeven en door ons niet veranderbaar.
Wel zijn we vrij om er, binnen die context, mee te spelen en ermee te doen en te creëren wat we willen. Maar ook wat we niet willen. Dat kunnen dus dingen zijn die ons dienen, maar ook dingen die ons bijten.
ALS ze ons bijten, kunnen we iets anders creëren. Iets dat ons wel dient.
Interessant, ik merk heel vaak dat iets nieuws leren vaak hetzelfde is als dingen beter leren onderscheiden. Als je dat nieuwe onderscheid kunt maken zie je steeds scherper hoe dingen in elkaar zitten.
Ja, precies!
Na al deze reflecties ga ik de lezing van Abraham Hicks over The Law of Allowance nog eens rustig doornemen. Kijken of alle stukjes nu beter op hun plek vallen.
Via torrentz zijn ze te vinden als je zoekt op Abraham Hicks, Special Subject Series.
http://torrentz.eu/search?q=abraham+hicks+special+subject+series