Binnen het levensspel stellen we ons een doel, dit kan voor verschillende spelers anders zijn waardoor conflict eerder een normale situatie wordt. We kunnen trachten deze conflicten op verschillende manieren te belichten opdat een breder begrip ontstaat omtrent het ‘hoe en waarom’, net zoals kennisdeling meer bewustwording toelaat opdat we het conflict vreedzaam kunnen overstijgen. En dit wil niet zeggen dat nieuwe problemen zich niet kunnen voordoen, het leven blijft de homo ludens uitdagen met alle vreugden en pijnen die daar onvermijdelijk bij horen.

Evolutionair imperatief

Als het leven een virtuele projectie is van de psyche of het Zijn dan is de spelende mens als een acteur in een levensechte videogame. De geschiedenis vormt ons collectieve geheugen waarbij we de toekomst op het spoor kunnen komen, dit noemen we het evolutionaire imperatief. Binnen dit spel kunnen zich absurde scheeftrekkingen voordoen, net zoals we levels kunnen overstijgen maar ook hervallen. Elke acteur speelt hierin z’n rol, dit kan dominant zijn vanuit een verworven machtspositie of slaafs zich conformerend aan de culturele conditionering van het tijdsfragment waarin men leeft.

The Story of Solutions

Elk tijdsfragment kent haar problemen die zich kunnen opstapelen waardoor ze schijnbaar onoplosbaar worden, hierdoor worden we uitgedaagd om oplossingen te vinden. Naar analogie met het werk van Mw. Drs. M.M. De Jong wordt het dan ‘spelenderwijs’ zoeken naar middelen en strategieën om ons te ontdoen van deze problemen, een mooi voorbeeld vinden we in ‘The Story of Solutions‘. Hoe kunnen we als spelende mens hiertoe een bijdrage leveren en hoe liggen de verhoudingen jegens andere spelende mensen die andere ambities hebben? Wat is onze rol in dit geheel? Is deze rol statisch of – net omwille van het leven – veranderlijk of meervoudig?

Playing the Game

Met deze videoclip geven we richting aan een doel, wat willen we als samenleving bereiken en hoe kunnen we dit op een speelse manier realiseren? Hoe bedreigend is creativiteit voor gevestigde instituties en waarom zou dat tegengewerkt worden? Waar is de speelsheid van het kind in ons naartoe? Aan verklaringen ontbreekt het echter niet, sinds de opkomst van internet kan ieder van ons dat in alle vrijheid onderzoeken. Onderstaand exploot kan alvast een belletje doen rinkelen, over de ‘Donkere Nachten van de Ziel‘, uit het gelijknamige werk van Thomas Moore.

Conformisme

In het moderne leven onderdrukken we het kind meestal, want kinderlijkheid is een belediging voor het soort ego dat we bewonderen. We geven de voorkeur aan de welopgevoede, beheerste, aangepaste en nogal uniforme mens die heeft geleerd dat hij moet passen in de doelstellingen van onze maatschappij, die grotendeels vorm hebben gekregen door ons geloof in het Kapitalisme. We definiëren rijpheid in die termen en steunen een opvoedingssysteem dat die filosofie schraagt.

Wellevendheid

Ons gebrek aan wellevendheid is grotendeels te wijten aan het onderdrukte kind dat ingaat tegen de harde eisen die door de maatschappij aan hem worden gesteld. Mensen zijn boos en gedeprimeerd om het vreugdeloze leven dat ze gedwongen worden te leiden en luchten hun frustratie door verwerpelijke manieren van asociaal gedrag, als waren ze kinderen die niet hebben geleerd wat het is om sociaal te zijn. Onze huidige maatschappelijk ‘donkere nacht’ is deels te wijten aan de onderdrukking van het kind in ons.