Een artikel van de hand van Pieter Stuurman.
Over hoe we onze eigen realiteit scheppen in 5 stappen.
Eerder las ik een boeiend artikel over stressvolle gedachten.
Ik vind het altijd fascinerend om te kijken naar wat dingen nou eigenlijk ZIJN. Dus ook naar wat stressvolle gedachten nou eigenlijk zijn.
Alle stressvolle gedachten, zijn gedachten over de onvolmaaktheid van iets. Een gedachte over iets dat “niet in orde” zou zijn. Alleen als we denken dat iets niet in orde is, hebben we een stressvolle gedachte. En dat leidt tot gedachten dat de wereld anders zou moeten zijn dan deze is. En tot pogingen die wereld te veranderen. Zodat die wereld wel wordt zoals we denken of wensen dat hij zou moeten zijn.
Je lijden wordt niet veroorzaakt door de dingen die je ervaart. Je lijden wordt veroorzaakt doordat je denkt dat wat gebeurt niet zou moeten gebeuren.
Die stressvolle gedachten zijn dus allemaal gericht op onze beleving van de realiteit. Op het afwijzen/veroordelen van die realiteit en het verlangen naar een betere realiteit. Het lijkt alsof die onprettige realiteit ons “overkomt”.
Maar die realiteit is door onszelf gecreëerd. Die onvolmaakte realiteit is een rechtstreeks gevolg van onze gedachten.
Op basis daarvan hebben we hem gebouwd.
Wanneer die gedachten gingen over onvolmaaktheid (gedachten dat dingen “niet in orde” zijn), dan zal daar een realiteit uit ontstaan die deze onvolmaaktheid in zich heeft. Een realiteit die we zelf gebouwd hebben, gedreven door onze gedachten.
Totdat je onderzoekt wat je gelooft, blijf je de onschuldige oorzaak van je eigen lijden.
Die onvolmaaktheid merken we vervolgens op, en dan zeggen we: “Zie je wel! Het is WERKELIJK onvolmaakt/niet in orde!” En zo is het kringetje rond.
Een voorbeeld van een realiteit die de meeste mensen als onvolmaakt/niet in orde beleven, is oorlog. Door naar het verschijnsel oorlog te kijken, zie je dat het een volmaakt gevolg is van een gedachte over onvolmaaktheid. De gedachte achter oorlog, is een gedachte over de onvolmaaktheid van mensen.
Die gedachte is: mensen zijn in potentie kwaadaardig (een onvolmaaktheid dus)
De daaruit volgende emotie is: angst voor mensen.
Het daaruit volgende handelen is: ons ertegen bewapenen, over en weer.
De daaruit volgende realiteit is: oorlog.
De daaruit volgende bevestiging is: Zie je wel! Mensen zijn kwaadaardig want ze schieten elkaar dood!
De onvolmaakte realiteit die oorlog heet, is een volmaakt gevolg van de gedachte dat mensen onvolmaakt zijn, en die oorlog (die realiteit) bevestigt dat.*
Het probleem is niet het probleem. Het probleem is je houding tegenover het probleem.
Stressvolle gedachten (gedachten over onvolmaaktheid) leveren zo een stressvolle realiteit op die de stressvolle gedachten bevestigt. Dit mechanisme houdt zichzelf dus in stand. Dit is de enige reden waarom verandering zo moeizaam is.
De enige manier om uit dit kringetje te stappen, is de aandacht niet te langer te richten op de door onszelf gemaakte onvolmaakte realiteit, maar op het mechanisme dat tussen ons denken en het resultaat ligt. Het mechanisme dat altijd een gevolg oplevert dat volmaakt beantwoordt aan de gedachte die we erin gestopt hebben.
Dat mechanisme is dus WEL volmaakt. Het besef hiervan betekent dat we de vrijheid hebben om erin te stoppen wat we maar willen en dat we daarmee een realiteit kunnen creëren die we maar willen.
Door onze aandacht niet langer te richten op de onvolmaakte realiteit (oorlog bijv.), maar op het volmaakte mechanisme (de natuurwet) dat tussen onze gedachte en die realiteit ligt, zien we dat we een volmaakt gereedschap ter beschikking hebben waarmee we kunnen doen wat we maar willen en waarmee we een realiteit kunnen creëren die we maar willen.
We hebben onze aandacht dan veel minder op WAT we gecreëerd hebben (het product van onze gedachte: de realiteit die ons leek te “overkomen”) en veel meer op HOE we creëren. En dus ook HOE we iets anders kunnen creëren.
Anders gezegd: als we inzien dat wij een realiteit kunnen creëren die we als niet in orde beleven en hoe we dat doen, dan kunnen we, gebruik makend van hetzelfde tussenliggende (volmaakte) mechanisme, ook een realiteit creëren die we wel in orde vinden. Het betekent dat we in staat worden om verantwoordelijkheid te nemen voor het hetgeen we creëren. En dat is vrijheid.
Of je nu denkt dat je het wel of niet kunt, beide keren heb je gelijk.
Inzicht over de volmaaktheid van dat mechanisme, is een gedachte over volmaaktheid. Het zien, waarderen en gebruiken van deze volmaaktheid, zal dan ook leiden tot een realiteit die deze gedachte in zich heeft. En zo kunnen we ons creërende vermogen aanwenden om een realiteit te maken die wel naar onze zin is. Die we wel als “in orde” beleven. Waarvan we ook zullen zeggen: “Zie je wel! Onze gedachte klopte!” En zo is ook dat kringetje rond.
——
*Dit is een voorbeeld over een collectieve gedachte en een daaruit voortvloeiden collectieve realiteit (oorlog). Individueel werkt het mechanisme ook zo. Op precies dezelfde manier. Ook individueel leidt een gedachte, via emotie en handelen, tot (beleefde) realiteit en die realiteit bevestigt de initiële gedachte waaruit hij is voortgekomen.
Het is de cyclus van creatie (en behoud) van realiteit, zoals aangegeven is in het plaatje hierboven. Ik geef een paar heel verschillende voorbeelden, maar je kunt het met iedere denkbare gedachte doen:
Gedachte: mensen vinden mij niet aardig
Emotie: angst voor afwijzing
Handelen: mensen vermijden
Realiteit: weinig contacten
Bevestiging: Zie je wel! Mensen vinden mij niet aardig!
Gedachte: ik ben niet in staat om zelf (goede) beslissingen te nemen en daar verantwoordelijkheid voor te dragen
Emotie: angst voor het nemen van beslissingen en het dragen van verantwoordelijkheid
Handelen: afdragen van die verantwoordelijkheid aan een externe autoriteit
Realiteit: afhankelijk zijn van die externe autoriteit die beslissingen neemt (onvrijheid)
Bevestiging: Zie je wel! Ik kan niet zelf beslissingen nemen, want ik moet gehoorzamen een de externe autoriteit die daarvoor verantwoordelijk is.
Maar ook in positieve zin:
Gedachte: ik kan goed koken
Emotie: liefde voor koken
Handelen: koken (en dus erin bekwamen)
Realiteit: lekker eten serveren
Bevestiging: Zie je wel! Ik kan goed koken!
Vul zelf een willekeurige gedachte in, en zie hoe het werkt.
Aanverwante artikelen en informatie:
-) Website Pieter Stuurman
-) 7 redenen om je slecht voelende gedachten te onderzoeken
-) Onderzoek je stressvolle gedachten, leer ervan en verbeter je leven
-) Leer je kinderen hoe ze met hun slecht voelende gedachten om kunnen gaan
-) Leer je innerlijke sturingsmechanisme optimaal te gebruiken
-) Kies de beste voelende gedachte waar je toegang tot hebt in dit moment
-) 10 veelgebruikte manieren hoe mensen zichzelf goed / beter laten voelen
-) Volg je nieuwsgierigheid, interesse en passie met integriteit en zonder verwachtingen
-) Innerlijke vrede, je passie volgen en multidimensionaliteit
Dank voor je reflecties op dit punt Pieter, ik heb een paar vragen.
Als eerste hoe zie jij het accepteren van wat is en het wel of niet prefereren van wat is en hoe zijn die twee verbonden in jouw optiek.
En ten tweede. Stel ik heb een realiteit die is, ik accepteer dat die realiteit er is maar ik prefereer deze niet. Bijv ik prefereer niet dat er oorlog is in de wereld. Wat kan ik volgens jou dan het beste doen en kan ik daar je cyclus voor gebruiken?
Als je een realiteit beleeft die je niet prefereert, dan is er maar één optie: je gedachten bijstellen.
Handig is het dan wel wanneer die gedachte gebaseerd is op waarheid (wat-is). Eén van de aspecten van wat-is, is wat je zelf bent.
Je bent natuurlijk een individu, maar je bent ook een onderdeel van het geheel dat we de mensheid noemen. Dat betekent dat je niet alleen met je individuele realiteit te maken hebt, maar ook met de collectieve realiteit. En dit betekent dat je in je eentje niet een collectieve realiteit als oorlog kunt uitbannen. Oorlog is een gevolg van de gedachten van een heleboel mensen. Omdat je alleen je eigen gedachten kunt veranderen, ben je individueel (op eigen houtje) niet in staat om het collectief helemaal te veranderen.
Wel kun je stoppen eraan bij te dragen. En ook kun je proberen mensen te laten zien dat ze beter een andere gedachte kunnen kiezen omdat dat een realiteit op zal leveren die waarschijnlijk ook meer naar hun zin zal zijn. Dat heet inspireren. Maar uiteindelijk is het aan die mensen zelf of ze dat ook werkelijk gaan doen.
Belangrijk in deze is … aanhang te creëeren en deze samen te bundelen en uit te dragen … iVi4life … Koester al het leven op aarde en de aarde zelf, voor een toekomst met perspectief!
Ik geloof niet dat ik het helemaal begrijp.
Ik neem momenteel waar dat er flinke oorlogophitserij in de media gaande is. Ik begrijp dat dit is. Maar ik prefereer het niet. Ik zou het prefereren als er geen oorlogophitserij was.
Moet ik nu mijn gedachte bijstellen en dan wel oorlogophitserij willen?
Ik vraag het even omdat dat iets is waar ik bij Byron Katie een beetje tegenaan liep. Want uiteindelijk als je 0 verwachtingen en gedachten hebt over de wereld is deze altijd perfect.
Echter als mens heb je ook een drive om voort te bestaan. En van daaruit prefeer je dus zaken. Abraham Hicks noemt het ook wel contrast ervaren. Je ervaart het leven om selecties te maken in wat je meer en minder prefereert zodat je kunt kiezen wat je meer prefereert en dan kun je vanuit daar weer nieuw contrast ervaren. Dit is een oneindig proces volgens haar en het hoofddoel van mensen om zo het collectieve bewustzijn verder te focussen.
In die zin kom ik dus vaak zaken tegen die ik prima accepteer maar niet per se prefereer. En sterker nog door dat contrast te ervaren kan ik beter sturen, en nieuwe handeling verrichten om de wereld meer in overeenstemming te laten zijn met hoe ik het prefereer.
Ik weet niet of ik helemaal duidelijk ben en of ik helder kan communiceren wat ik precies bedoel maar ik ben benieuwd naar je standpunt hierop als dat mogelijk is. 😀
Nee, ik bedoel zeker niet dat je oorlog moet aanvaarden. Dat je moet denken “oorlog is OK” om er persoonlijk maar geen last van te hebben. Dat zou erg ongezond zijn.
Maar die ophitserij is helemaal gericht op onze gedachten. De bedoeling van de ophitsers is onze gedachten zodanig te beïnvloeden dat wij de door hen gewenste dingen gaan doen. En daarmee de door hen gewenste realiteit zullen creëren.
Het enige dat je kunt doen, is je daar niet voor lenen. Dat doe je door je gedachten zelf te bepalen, en ze niet door anderen te laten implanteren. Dat doe je dus door niet bereid te zijn tot geloven.
Als veel anderen toch voor de ophitserij vallen, en de ophitsers geloven, dan zal dat resulteren in oorlog. Ook als jij dat niet prefereert. Wel weet je dan dat jij er niet aan bijgedragen hebt. Doordat jij er niet ingetrapt bent om te geloven wat de ophitsers je wilden laten geloven. En daarmee zul je het moeten doen. Omdat oorlog om een collectieve realiteit gaat, en niet om een individuele.
Wel kun je proberen anderen te helpen om in te zien wat jij ingezien hebt (en daarmee invloed uit te oefenen op het collectieve denken), maar of ze dan uiteindelijk doen, is aan hen. En ook daarmee zul je het moeten doen.
Helder dank, dit is iets waar ikzelf nog heel erg mee bezig ben op het moment. Een situatie accepteren ook al prefereer je deze zelf niet. En dat je voor een gedeelte daarvan afhankelijk bent van andere personen en wat zij geloven.
Abraham Hicks heeft het over The Law of Allowance.
https://www.youtube.com/watch?v=ml2nWuTSnBQ
Dat je je eigen ding doet maar ook accepteert dat anderen een ander ding kunnen doen wat jij niet prefereert. Het schuurt bij mij nog steeds ergens omdat het ergens in conflict lijkt te zijn maar ik krijg er geloof ik telkens beter grip op maar mocht je hier nog ideeen of tips pf observaties over hebben dan hoor ik het graag.
Het is dus niet de bedoeling dat je oorlog aanvaardt of aanvaardbaar vindt, maar dat je aanvaardt dat het al dan niet bestaan van oorlog, voor veruit het grootste deel buiten je eigen individuele invloedssfeer ligt. Oorlog is een gevolg van de optelsom van de gedachten van heel veel mensen. Je enige bereik (en verantwoordelijkheid) is je eigen gedachte en daarmee je eigen bijdrage aan de collectieve realiteit. En misschien ook een beetje van degenen die je kunt beïnvloeden, maar daar houdt het op.
Maar nog steeds is oorlog een gevolg van gedachten, in dit geval dus collectieve gedachten.
Besef dat een realiteit op een moment IS en dat het voor jou als individu niet veranderbaar is (tenminste, niet méér veranderbaar dan jouw eigen bijdrage kan veranderen) , is iets anders dan accepteren van die realiteit. Het is accepteren van wat jij kunt doen of niet. Het aanvaarden van jezelf, van wat je bent en wat je kunt dus.
Oke dat is inderdaad heel verhelderend en ik kan natuurlijk mocht de pleuris uitbreken en op dat moment nog steeds geen oorlog prefereren zelf een andere plaats opzoeken. En op die manier niet meedoen door mezelf fysiek te onttrekken aan de oorlog. In die zin heb ik continue in het process keuzes hoe ik mezelf wil positioneren in het geheel.
Het helpt om te beseffen wat je zelf bent. Je bent een individu EN een onderdeel van het collectief mensheid. Je bent verantwoordelijk voor jezelf EN voor één zevenmiljardste deel van dat collectief. Wat juist is voor jou, is precies even juist voor het collectief.
Jouw gedachte heeft op jouw individuele realiteit precies dezelfde soort invloed als op de collectieve realiteit, alleen in verschillende mate. Verreweg de meeste mensen willen bijvoorbeeld geen oorlog (gedachte). Wanneer al die mensen dan zouden doen wat het juiste voor henzelf is (geen oorlog voeren) , dan zou dat ook het juiste voor het collectief zijn (er is dan geen oorlog, en dat is naar de zin van de meeste mensen).
Helaas geloven (gedachte) veel mensen nu nog dat individueel en collectief belang, verschillend of strijdig zijn. Daarom voeren ze oorlog, ook al willen ze geen oorlog. (“Ik wil zelf geen oorlog, maar ik vecht voor het land”).
De gedachte dat individu en collectief strijdig zijn, resulteert dus in een realiteit die dat bevestigt.
Het is dus de dualiteit in mensen, die verdeling zaait. Bij anderen en bij zichzelf.
Ik heb de video van Abraham Hicks beluisterd. Ik kan me er goed in vinden.
Ik vind het ook grappig om te zien dat hetgeen ze zegt, ook ongeveer is wat ik doe.
Met de dingen die ik opschrijf heb ik niet de bedoeling te zeggen: “jullie moeten zo denken!” Dat zou betekenen dat ik ervan overtuigd zou zijn dat mensen nu “verkeerd” denken. En dus zouden moeten denken zoals ik denk. Dat is beslist niet wat ik vind.
Wat ik graag wil doen, is mensen een mogelijkheid laten zien. Een mogelijkheid om anders te denken dan ze nu doen. Ik zeg niet dat die mogelijkheid een betere manier is, ik zeg alleen dat die manier voor mij zeer waardevol is, en waarom.
Ik wil laten zien dat die mogelijkheid bestaat (je zou het inderdaad een “voorbeeld” kunnen noemen), en pas als iemand weet dat er een keuzemogelijkheid bestaat, wordt kiezen mogelijk.
Heeft iemand er iets aan, dan kan hij ervoor kiezen en het gebruiken als hij wil. Zo niet, dan niet. Dat is helemaal aan hem, en dus volkomen “allowed”.
Wat voor mij enorme waarde heeft, is het kijken naar de volmaaktheid (of waarheid, dat is hetzelfde) die in alles aanwezig is. Het laat me kennis maken met die volmaaktheid. Dat betekent dat die volmaaktheid deel gaat uitmaken van mijn gedachten, en daarom van mijn emoties, en daarom van mijn handelen en daarom van mijn (beleefde) realiteit.
In alles de volmaaktheid zoeken en vinden, wil niet zeggen dat ik daarmee de onvolmaaktheid van realiteit niet meer zie. Het betekent dat ik het beeld AANVUL met gedachten over volmaaktheid.
Oorlog bijvoorbeeld, is gewoon een afschuwelijke realiteit. Toch laat het ook volmaaktheid (waarheid) zien. De realiteit oorlog laat ook zien tot welke enorme creërende prestaties mensen in staat zijn. Het laat zien dat ze in staat zijn om technisch zeer hoogstaande dingen te bedenken en te maken, zoals straaljagers, vliegdekschepen, tanks, mitrailleurs etc, en daarnaast in staat zijn om enorme groepen mensen te organiseren om die dingen te bedienen. Dit leidt tot het besef dat we dat vermogen ook anders zouden kunnen inzetten.
Het laat het verschil zien tussen veranderbare realiteit (oorlog) en onveranderbare waarheid/volmaaktheid (het creërende vermogen van mensen).
Daarnaast laat het zien dat oorlog het gevolg is van één gedachte (“mensen zijn potentieel kwaadaardig”), en dat met één andere gedachte, al dat menselijke vernuft ook voor iets anders ingezet kan worden. Het laat dus ook de volmaaktheid van de cyclus van creatie zien. De volmaaktheid van dat mechanisme.
Ik zie nu dus ZOWEL de verschrikkingen van oorlog, als de volmaaktheid die er ook onderdeel van uitmaakt. Het aanvaarden (omarmen) van het volmaakte onderdeel (het menselijk vernuft) opent de mogelijkheid naar verandering van de realiteit.
Wanneer de focus helemaal en uitsluitend ligt op de verschrikkingen van oorlog, dan wordt de eindgedachte vaak: “mensen zijn inherent slechte wezens, want ze voeren steeds oorlog”. En dat is nu precies de gedachte die (via emotie en handelen) oorlog veroorzaakt.
De overtuiging “mensen zijn inherent slechte wezens”, leidt tot het accepteren van (vermeende) slechtheid. Het accepteren van iets dat je eigenlijk afkeurt, is tolerantie. Tolereren is de gedachte te MOETEN accepteren, ook al keur je het af. Tolereren doe je pas als je denkt dat er geen andere keuze is. Als je denkt dat de realiteit, hetzelfde als waarheid is.
Tolereren van iets (aanvaarden van iets slechts – het “Zie je wel!” effect), leidt zo tot het in stand blijven van dat slechte.
Of mensen deze manier van denken omarmen, is aan hen. Iedere keuze is volkomen “allowed”. Alleen zou ik het mezelf niet “allow-en” om het niet aan te bieden.
Helder en hartelijk dank voor je observaties.
Het zou inderdaad prachtig zijn als we het menselijk vernuft en organisatievermogen zouden aanwenden voor vreedzamere en constructievere doelen. Het herstellen van veel vernielde ecosystemen bijvoorbeeld wat volledig binnen onze mogelijkheden ligt zoals Tegenlicht in haar documentaire Groen Goud laat zien.
Het scheppen van een wereldwijde energievoorziening gebaeerd op lokaal winbare hernieuwbare energie zodat de schaarste van energie voor eens en voor altijd weg kan vallen voor de mensheid.
Vervolgens kunnen we dan ook oneindige hoeveelheden zoet water maken en in principe bloeiende diverse ecosystemen scheppen in alle delen van de wereld.
En natuurlijk ruimtevaart, de evolutie van de mens naar een multiplanet species. Ons eerste kleine stapjes in de kosmos.
Prachtig filmpje hierover is nog steeds van Carl Sagan met Pale Blue Dot.
Het zou prachtig zijn als we onszelf als mensheid zouden beseffen dat dit allemaal binnen onze mogelijkheden ligt.
“Allowing” bestaat (naar mijn visie) uit drie elementen:
1- De mogelijkheid (laten) zien. Mensen kunnen zelf geen mogelijkheden zien die ze nog niet gezien hebben. Die lijken voor mensen niet te bestaan, dus kunnen ze er ook niet naar kijken. Dat wil dus zeggen dat iemand ze erop moet wijzen. Iemand die er eerder door iemand anders op gewezen is. Door een ander toe te staan (to allow) jou een mogelijkheid te laten zien, kun je er eventueel de waarde van zien. Door zelf iemand anders op een mogelijkheid te wijzen sta je toe (to facilitate, to allow) dat hij de gelegenheid krijgt ervoor kiezen.
2- Toestaan dat mensen (jij of een ander) er vervolgens desondanks voor kiezen de mogelijkheid af te wijzen. Toestaan dat mensen de waarde van de mogelijkheid niet inzien.
2- Jezelf toestaan om dat okay te vinden. Jezelf toestaan de waarde te blijven zien, ondanks het uitblijven van externe bevestiging. Of jezelf toestaan om de, door een ander aangeboden mogelijkheid, (nadat je ernaar gekeken hebt / jezelf toegestaan hebt ernaar te kijken) niet te omarmen.
Kennen jullie het boek het experimentator-effect? In wezen wordt in dat boek met allerlei wetenschappelijke experimenten bewezen dat de waarnemer invloed heeft op de waarnemingen die hij doet.
Ik heb nog wel een probleem met deze cyclus. De cylcus begint een gedachte. Die gedachte kan van alles zijn. Als het een goede (ware) gedachte is dan zal dat uiteindelijk resulteren in een goed resultaat. Is het een slechte (onware) gedachte dan zal het resulteren in een slecht resultaat (hoe goed bedoelt dan ook).
Mijn vraag is: Hoe kunnen we voorkomen dat we slechte (onware) gedachten hebben of krijgen?
Dat kan je volgens mij niet voorkomen, wel kun je de gedachten die in je opkomen inspecteren en zo op waarheid testen. Dus voorkomen dat je geloof hecht aan onware gedachten. De beste manier die ik daar tot nu toe voor ben tegengekomen is The Work van Byron Katie. In dit artikel meer details erover.
-) Leer je stressvolle gedachten onderzoeken
Zij zegt in mijn ogen ook heel terecht dat wij zelf niet denken, we worden gedacht. Gedachten komen op, je hebt daar niet echt controle over. In die zin heb je dus geen controle over wat je denkt maar we hebben wel controle over of we geloof hechten aan een bepaalde gedachte of niet. En zodra we geloof hechten aan een gedachte levert dat een bepaald gevoel op en zal het bepaalde handelingen teweegbrengen etc. Zodra we geen geloof meer hechten aan gedachten varen ze als wolkjes voorbij.
Maar er zijn naast Byron Katie vast ook een heleboel andere methoden.
Ik ken Byron Katie. Ik vond het ook waardevol in het geval van stressvolle gedachten.
Maar uiteindelijk blijven het gedachten waar je mee blijft spelen.
Ik dat de oplossing alleen in de “Religie”te vinden is. Ik bedoel dan niet kerk of genootschappen die vertellen wat je moet geloven, maar de weg naar het innerlijk weten. Daar moeten kerken meestal niets van hebben.
Religie betekent verbinden. Die verbinding bestaat de verbinding tussen mens en bron (=waarheid).
Voor zover ik het nu zie staat God voor de bron van weten. De bron van weten is hetzelfde dan de waarheid. Voor ons mensen is dit ons onderbewuste. Christus is de schakel die ons onderbewuste, bewust kan maken. In Bijbelse taal maakt Christus ons bewust van God. Als je volmaakt in Christus ben je volmaakt bewust van het onbewuste. Op die manier ben je niet meer afhankelijk van gedachten. De heilige Geest is de gids die ons leidt naar Christus. Hoe ik het precies moet zien weet ik nog niet. Maar het heeft veel te maken met intuïtie of invallen, gevoel en geweten.
Wat me zelf opvalt is dat als ik een vraag heb en daar een poos mee rondloop meestal vanzelf het antwoord komt op onverwachte momenten en plaatsen.
Mijn ervaring is dat geloof hechten aan een gedachte altijd meer stress oplevert dan simpelweg geen geloof hechten aan een gedachte. In die zin is een gedachte wat meestal een concept is van de werkelijk nooit de werkelijkheid zelf.
Het leren kennen van waarheid begint vooral met open staan voor de wereld en je angst leren transformeren naar openheid en nieuwsgierigheid.
-) Een einde aan de slavernij, deel 1: Liefde & Angst
En de stap erna is zelf de wereld gaan waarnemen en zo kennis te vergaren op eigen integriteit.
-) Een einde aan de slavernij, deel 2: Kennis & Onwetendheid
Eenieder is vrij te geloven wat hij of zij wil, zolang mensen maar beseffen dat ze zelf altijd de volle verantwoordelijkheid dragen. Dat is stap 3 in mijn ervaring.
-) Een einde aan de slavernij, deel 3: Soevereiniteit & Verwarring
@ Jan S.
“Mijn vraag is: Hoe kunnen we voorkomen dat we slechte (onware) gedachten hebben of krijgen?”
Door onware gedachten als onware gedachten te herkennen.
Dat kan omdat onware gedachten kenmerken hebben. Het belangrijkste kenmerk van een onware gedachte is dat die gedachte altijd gaat over het ontbreken van iets dat we wel nodig zouden hebben. Dat is een misvatting, oftewel een onware gedachte.
Onware gedachten zijn altijd het gevolg van de overtuiging dat we vanuit onszelf niet (of onvoldoende) toegerust zijn voor het leven.
Omdat zo’n gedachte per definitie een misvatting is, en omdat misvattingen de enige veroorzakers zijn van “problemen”, kunnen problemen niet bestaan zonder de misvatting dat we ontoereikend zijn.
Samengevat: de gedachte ontoereikend te zijn, leidt tot de problemen die ons er vervolgens van overtuigen (zie je wel!) dat de gedachte ontoereikend te zijn, klopt.
Het gaat inderdaad om gedachten waarvan gedacht wordt dat ze “waar” zijn. Gedachten die geloofd worden dus.
Ieder geloof sluit andere mogelijkheden uit. Wanneer iemand gelooft dat iets WAAR is, dan is dat de enige mogelijkheid die nog gezien wordt. Zodra we denken dat iets misschien waar is, maar misschien ook niet, sluit dit geloof uit.
De beste manier om jezelf te beschermen tegen het geloven van gedachten (en de gevolgen daarvan, voortvloeiend uit de 5 stappen), is dus het kijken naar (en openhouden van) andere mogelijkheden.
Dit is ook de enige waarheid over gedachten: ze kunnen waarheidsgetrouw zijn (aansluiten bij waarheid), maar dat hoeft niet.
Het lastige van waarnemen is dat de instrumenten waarmee we dat doen per definitie troebel zijn (ego en haar zintuigen).
Accepteren van al wat IS wordt eenvoudig wanneer je je realiseert dat ons universum dualistisch van aard is. Goed kan alleen bestaan bij de gratie van kwaad, dus er zal altijd oorlog zijn wil je vrede kunnen ervaren.
Wij mensen (ego’s) zijn geneigd om het fijne te omarmen en het niet zo fijne af te keuren. Daarin zit de moeder van al het OORDELEN besloten. Gedachten zijn dus al bij voorbaat voorzien van een oordeel en daarom sluiten ze nooit 100% aan bij de ‘werkelijkheid’. Het resultaat is een andere wereld dan gewenst.
Overigens, geloof is per definitie onwaar
Wel een mooie cyclus, sluit naadloos aan bij de creatiespiraal en bij de boeddhistische visie. Alleen begint de cyclus met WAARNEMEN en eindigt ie met ZIE JE WEL, wat uiteraard ook waarnemen is.
Ik zou de cyclus willen voorzien van een verdieping:
WAARNEMEN = troebel van aard
GEDACHTE = niet van onszelf
EMOTIE = onbewust
HANDELEN = bewust
ZIE JE WEL = WAARNEMEN = troebel…
De sleutel voor verandering lijkt mij te liggen bij het handelen
//////De sleutel voor verandering lijkt mij te liggen bij het handelen/////
Handelen op basis van intuïtie bedoel je dan neem ik aan.
Als je bewust handelt doe je dat per definitie op basis van een geloof.
Als je nergens niet in geloofd ga je ook niet wat doen om dat uit te voeren. Dan handel je niet.
Hoe kun je handelen op basis van intuïtie onder alle omstandigheden?
De WAARNEMING heeft als direct gevolg een PRIKKEL op het lichaam, deze wordt op het diepst onbewuste niveau beoordeeld als prettig of onprettig en levert een GEDACHTE op. De combinatie van gedachte en gevoel wordt vastgezet in een EMOTIE, omdat wij mensen van nature neigen naar hechting. (prikkel + gedachte + hechting = emotie)
Althans, dit is wat de boeddhisten (vispassage) er van zeggen
Creatie = 1% inspiratie en 99% transpiratie
Ik zou niet van problemen spreken maar van contrast. Er is ervaring die meer gewenst is en ervaring die minder gewenst is maar je weet pas hoe gewenst iets is na het ervaren ervan. En door te ervaren wat je niet wilt kun je een wens krijgen voor wat je dan wel wilt. Als je weet wat je dan wel wilt dan kun je daar je tijd, energie en arbeid in steken en zo een voorbeeld geven voor anderen die dat wellicht ook willen.
Ik weet wat ik wil, tenminste meestal. 🙂 Ik heb niet (langer) de illusie dat ik voor anderen kan invullen wat zij wel of niet zouden willen. Laat staan of hun handelen daarmee in overeenstemming is.
Daarbij heb ik ook alleen maar controle over mezelf, dus ik kan zelf mijn leven zo goed mogelijk in vrede en vrijheid leven en zo die frequentie toevoegen aan het collectief en als inspiratie geven aan individuen om me heen als levend voorbeeld.
Vrede en Vrijheid
Ervaringen beleven.
Zijn vogels niet beter af …
dan wij mensen met onze gecompliceerde aangekoekte geconditioneerde gedachten.
Fly like an Eagle
https://www.youtube.com/watch?v=OnlTrq6wLf0
Ja… het Verstand houdt het Circus van het Menselijke bouwwerk in stand.
https://www.youtube.com/watch?v=_lMEALg8Sns
Het meest belangrijke om ieder dag te herinneren
https://www.youtube.com/watch?v=y_WakOtF0h8
Trump wil muurtje bouwen rond Mexico ?
Alïens de Border over ..en natuurlijk zonder Paspoort.
Who are we …
https://www.youtube.com/watch?v=pKWyJOz1rUU
Ja…dat is niet ons Ding.
Spelen we dit maar af …. Reggae Satsang van Mooji
Lekker hard met een Echo
https://www.youtube.com/watch?v=g26CHZhexkg
Vindt je dit interessant ? Budh
https://www.youtube.com/watch?v=9rEvkBUZo58
Ja.. Mensen in een Doom -Denken status houden , is not done.
Het belemmert ondertussen onze creatie potenties .
Aan fear ..fear.. fear daar hebben wij niets aan.
Het houdt ons in een lagere energie frequentie
Daar gaan we ook niet in mee .
Max Igan / 2 Juni 2017 geeft ons vrije energie intenties aan ,
https://www.youtube.com/watch?v=NvTXUvtOtTM