Je was op weg naar huis toen je stierf.
Het was een verkeersongeval. Niets bijzonder spectaculair, maar toch fataal. Je liet een vrouw en twee kinderen na. Het was een pijnloze dood. De ambulanciers hebben nog hun best gedaan om je te redden, maar het mocht niet baten. Je lichaam was in die mate versplinterd dat je beter af was zo, geloof me.
En toen ontmoette je mij.
“Wat… wat is er gebeurd?” vroeg je. “Waar ben ik?”
“Je bent dood.” zei ik, rechtuit. Verbloemen had geen zin.
“Er was een… een vrachtwagen en hij begon te slippen…”
“Jep.” zei ik.
“Ik… ik ben dood?”
“Jep. Maar niet getreurd. Iedereen gaat dood.” zei ik.
Je keek rond. Er was niets. Leegte. Enkel jij en ik.
“Waar zijn we?” vroeg je. “Is dit het hiernamaals?”
“Min of meer.” zei ik.
“Bent u God?” vroeg je.
“Jep.” antwoordde ik. “Ik ben God.”
“Mijn kinderen… mijn vrouw.” zei je.
“Ja, wat daarmee?”
“Gaat het goed met hen?”
“Dat heb ik nu graag, zie.” zei ik. “Jij bent net dood en je eerste bezorgdheid is die voor je familie. Da’s mooi.”
Je keek me gefascineerd aan. Voor jou leek ik niet op God. Ik had zomaar een man kunnen zijn. Of mogelijk een vrouw. Een of andere vage autoriteitsfiguur, misschien. Meer een leraar aan de basisschool dan de almachtige.
“Geen zorgen.” zei ik. “Alles komt goed met hen. Je kinderen zullen je herinneren als de perfecte vader. Ze hebben niet de tijd gekregen om je te beginnen te minachten. Je vrouw zal huilen in het openbaar, maar zich heimelijk opgelucht voelen. Om eerlijk te zijn, je huwelijk liep op z’n eind. Als het een troost mag zijn, ze zal een groot schuldgevoel hebben over haar gevoel van opluchting.”
“Oh.” zei je. “En wat gebeurt er nu dan? Ga ik naar de hemel of de hel of zo?”
“Geen van beide.” zei ik. “Je reïncarneert.”
“Ah.” zei je. “Dus de hindoes waren juist.”
“Alle religies waren juist, op hun eigen manier.” zei ik. “Loop met me mee.”
Je volgde me, struinend door de leegte. “Waar gaan we naartoe?”
“Nergens in het bijzonder.” zei ik. “Het is gewoon leuk om te wandelen terwijl we praten.”
“Wat is het nut dan?” vroeg je. “Als ik opnieuw geboren word, ben ik terug een blanco vel papier, niet? Een baby. Dus al mijn ervaringen en wat ik in dit leven gedaan heb, maken niet uit.”
“Niet waar!” zei ik. “Je draagt in jou al de kennis en ervaring opgedaan in al je vorige levens. Je herinnert je dat momenteel gewoon niet.”
Ik hield halt en nam je bij de schouders. “Jouw ziel is zoveel prachtiger en grandiozer dan jij voor mogelijk houdt. Een menselijk verstand kan maar een fractie bevatten van wat jij bent. Alsof je je vinger in een glas water steekt om te zien of het warm of koud aanvoelt. Je steekt een klein stukje van jezelf in dat vat, en als je het er terug uit haalt, ben jij die ervaringen rijker.”
“Je hebt de afgelopen 48 jaar in een mens doorgebracht, dus je hebt nog niet uitgestrekt en de rest van je immense bewustzijn gevoeld. Als we hier lang genoeg zouden rondhangen, zou je je alles beginnen te herinneren. Maar het heeft geen zin om dat te doen tussen elk leven.”
“Hoe vaak ben ik dan al gereïncarneerd?”
“Oh, vaak. Heel erg vaak. En in veel verschillende levens.” zei ik. “Deze keer zal je geboren worden als meisje in een klein Chinees dorp, 540 na Christus.”
“Wacht… wat?” stamelde je. “U stuurt mij terug in de tijd?”
“Wel… Technisch gezien misschien wel, ja. Maar tijd zoals jij die kent, bestaat enkel in jouw universum. Waar ik vandaan kom werkt het anders.”
“Waar jij vandaan komt?” zei je.
“Ah, natuurlijk.” legde ik uit. “Ik kom ook ergens vandaan. Ergens anders. En er zijn er meer zoals ik. Ik weet dat je graag meer zou weten daarover, maar om eerlijk te zijn, je zou het niet begrijpen.”
“Oh.” zei je, een beetje teleurgesteld. “Maar wacht eens even. Als ik opnieuw geboren word op andere plaatsen in de tijdslijn, kan ik op een gegeven moment mijzelf ontmoet hebben.”
“Uiteraard. Gebeurt voortdurend. En met beide levens enkel bewust van zichzelf, weet je niet eens dat het gebeurt.”
“Wat is het nut dan, van dat alles?”
“Echt?” vroeg ik. “Serieus? Je vraagt me naar de zin van het leven? Is dat niet een beetje cliché?”
“Wel, het is een pertinente vraag.” drong je aan.
Ik keek je recht in de ogen. “De zin van het leven, de reden dat ik dit hele universum geschapen heb, is dat je zou volgroeien.”
“U bedoelt de mensheid? U wilt dat we een bepaald niveau bereiken?”
“Nee. Alleen jij. Ik heb dit universum gecreëerd, enkel voor jou. Met elk nieuw leven groei je, word je volwassener en stijgt je intelligentie.”
“Alleen ik? En de anderen dan?”
“Er zijn geen anderen.” zei ik. “In dit universum bestaan enkel jij en ik.”
Je staarde me aan met lege ogen. “Maar al die mensen op de wereld…”
“Allemaal jij. Verschillende incarnaties van jou.”
“Wacht. Ik ben iederéén?!”
“Je begint het te snappen.” zei ik, met een gelukwensend schouderklopje.
“Ik ben elke mens die ooit geleefd heeft?”
“En die nog zal leven, ja.”
“Ik ben Abraham Lincoln?”
“En je bent ook John Wilkes Booth.” vervolledigde ik.
“Ik ben Hitler?”
“En de miljoenen doden op zijn geweten.”
“Ik ben Jezus?”
“En iedereen die hem gevolgd is.”
Toen zweeg je.
“Elke keer dat je iemand kwaad deed,” zei ik, “deed je jezelf kwaad. Elk gebaar van liefde dat je stelde, was ook voor jezelf. Elk gelukkig en verdrietig moment, ooit beleefd door een mens, is beleefd of zal beleefd worden door jou.”
Je dacht voor lange tijd na.
“Waarom?” vroeg je uiteindelijk. “Waarom doet u dit allemaal?”
“Omdat je op een dag zult worden zoals ik. Want dat is wat jij bent. Een van mijn soort. Je bent mijn kind.”
“Wow.” zei je, vol ongeloof. “U bedoelt dat ik een god ben?”
“Nee. Nog niet. Je bent een foetus. Nog in ontwikkeling. Zodra je elk mensenleven in de wereldgeschiedenis meegemaakt hebt, zal je genoeg volgroeid zijn om geboren te worden.”
“Dus het hele universum,” zei je, “het is slechts…”
“Een ei.” antwoordde ik. “Nu is het tijd voor je volgende leven.”
En ik stuurde je weer op weg.
Dit verhaal is ook als Youtube beschikbaar:
Based on the thought provoking short story ‘The Egg’ by Andy Weir and with a spine-tingling soundtrack from Nils Frahm, this visually powerful short film shot on location amongst some stunning Yorkshire settings sees Andy come to terms with his maker, with his death, and ultimately with his life.
By: Andy Weir
Translation: Jan De Volder
Bron: galactanet.com/oneoff/theegg_nl.html
Op de hoogt blijven van nieuwe berichten? Like ons op facebook en/of volg ons op Twitter!
Een nieuw gezichtspunt leren kennen, iets geleerd en/of gelachen? Overweeg een donatie/vrijwillig abonnement.
Aanverwante artikelen en informatie:
-) Dinosaur comic over dit verhaal
-) Is fysieke realiteit een vorm van bewustzijn?
-) In het licht van voortbestaan
-) Diversiteit, de bouwsteen van het leven
-) Het begin en einde van goed en kwaad
-) Eigen en sociale identiteit
-) Ego: het strategische zelf
-) Een revolutie in het eigen denken
-) Alan Watts over de aard van bewustzijn
-) De dood, een verkenning
-) Eindeloos Bewustzijn
-) DMT – The Spirit Molecule
-) Bashar: Transformation Matters
In a mother’s womb were two babies.One asked the other: “Do you believe in life after delivery?”The other replied, “Why, of course. There has to be something after delivery. Maybe we are here to prepare ourselves for what we will be later.”
“Nonsense” said the first. “There is no life after delivery. What kind of life would that be?”
The second said, “I don’t know, but there will be more light than here. Maybe we will walk with our legs and eat from our mouths. Maybe we will have other senses that we can’t understand now.”
The first replied, “That is absurd. Walking is impossible. And eating with our mouths? Ridiculous! The umbilical cord supplies nutrition and everything we need. But the umbilical cord is so short. Life after delivery is to be logically excluded.”
The second insisted, “Well I think there is something and maybe it’s different than it is here. Maybe we won’t need this physical cord anymore.”
The first replied, “Nonsense. And moreover if there is life, then why has no one has ever come back from there? Delivery is the end of life, and in the after-delivery there is nothing but darkness and silence and oblivion. It takes us nowhere.”
“Well, I don’t know,” said the second, “but certainly we will meet Mother and she will take care of us.”
The first replied “Mother? You actually believe in Mother? That’s laughable. If Mother exists then where is She now?”
The second said, “She is all around us. We are surrounded by her. We are of Her. It is in Her that we live. Without Her this world would not and could not exist.”
Said the first: “Well I don’t see Her, so it is only logical that She doesn’t exist.”
To which the second replied, “Sometimes, when you’re in silence and you focus and you really listen, you can perceive Her presence, and you can hear Her loving voice, calling down from above.”
– this lovely parable is from Your Sacred Self by Dr. Wayne Dyer
Stel jij bent de laatste ik en jij (ik) wordt dan een god dan blijven er nog miljarden (plus de dieren nog) iks over die nog aan het leren zijn, of de laatste ik leeft tot een eindtijd, ik sterf dus eenzaam zonder levend iets om mij heen (geen leuke ervaring brr). En tijd is tijd er bestaat geen andere vorm van tijd. Tijd is (bestaat door) ruimte. Geen ruimte geen tijd en geen tijd geen ruimte. Dus waar hij(ik) god ontmoet is ook een ruimte met tijd of het nu leeg aanvoelt of niet, hij kan erin lopen en beweegt dus in tijd. Het is eerder een leegte die losstaat van ons universum maar dus wel tijd heeft en zonder aanwezigen ongebruikt is of weer wordt ontdaan.
Tijd-ruimte bestaat door geest. En eenzaam ben je al, buiten jou bestaat er niemand.
Toch komt het verhaaltje hier boven niet overeen met de werkelijkheid.
We zijn geen reïncarnatie, maar gewoon verschillende uitdrukkingsvormen van hetzelfde/dezelfde.
kip en ei verhaal, tijd is een schaduw van het moment !
Ons tijdsbegrip kan enkel bestaan door de aanwezigheid van de zon (het aardse licht)en is dus een menselijke constructie; een mathematisch model om greep op een zich voortdurend vrij ontwikkelend en groeiend leven te krijgen en de illusie van ‘vooruitgang’ te creëren. Niet op de laatste plaats om macht trachten te krijgen over de schepping.
In het ‘hiernamaals’ bestaat geen tijd. Alleen een verlichte geest kan daar iets onderscheiden, omdat alles daar enkel en alleen om Liefde, wat evenzo het Licht is, draait. Eenieder creëert dus hier op aarde zijn werkelijkheid en verblijfstoestand aldaar.
Het beeld van de ‘kleumende jongeling’ in het verlaten landschap, zònder dat er ook maar ooit iets of iemand langskomt of dat er iets verandert, is wèl juist gekozen !
Totdat diegene in uiterste nood toch maar tot zijn Echte Maker om hulp roept….
om een beetje van Zijn Warmte, een beetje Licht, een beetje Waar Inzicht, iets wat aldaar veel moeilijker te realiseren is dan hier op aarde met voortdurend om je heen al het toepasselijke ‘gereedschap’ daartoe. Vergeet de vals voorgewende mogelijkheid van ‘reïncarnatie’ !!
Verder is letterlijk alles wat in dit filmpje gebeurt en wordt gesteld gelogen !. Deze zogenaamde ‘maker’ roept niet voor niets bij ieder intuïtief afschuw op, qua uiterlijk en gedrag: hij staat namelijk in deze rol model voor ‘de vader (maker) van de leugen’.
En als zijn ‘fantastische wijsheid’ maar vaak genoeg zo verteld wordt, geloof jij er dan niet ook ‘als vanzelf’ in, ales een geprogrammeerd brein ?
Het grootste geschenk van onze Schepper is echter de ‘Vrije Wil’, die ook door een wereld vol satanische dienaren gerespecteerd moet worden, op straffe van Gods vernietiging (binnen afzienbare tijd zal bij gebrek daaraan God Zijn stem dan ook door de natuur laten horen….Zijn Stem zorgt hierin voor een wereldwijde verandering. Niet ten boze, maar om zielen nog trachten te redden uit de klauwen van hun eeuwige vernietiger.
Vandaar dat ‘misleiding’ zo ongeveer tot de grootste en meest geslaagde Kunst op aarde, waar Satan nu eenmaal de Heerser van is, werd verheven… Hijgerig, zonder nadenken loopt ieder als een drugsverslaafde achter de zo verlokkend geschetste drogbeelden aan…als het maar een prettige illusie belooft…voor zintuigelijk genot…waarvan de verslaving je na je dood wel blijft achtervolgen, maar wat je eeuwig niet meer bevredigen kunt…Dat is de ware ‘Hel’.
Leer dus je lichaam, met al zijn nog dierlijke hartstochten en begeerten, te beheersen !. Voed het op ! Wees er Meester over. Meester over jezelf ! Overprikkelde zintuigen zijn namelijk de grootste ‘slavendrijvers’ voor de ziel !
Wie laat die ‘vrije wilskeuze’ voor wat het is, en kiest gemakzuchtig voor een slaafse aanname en dus een volgelingschap door het ‘verkopen van de eigen ziel’ ?
Naar welke stem luister jij ? De harde, de zachte ? In het hoofd of uit het hart ?
Wie praat jij uit deze ‘zap-generatie’ na, ipv zelf onderzoek te doen ?