Een artikel van de hand van Pieter Stuurman
Oplossingen
In deze tijd hoor ik een steeds sterkere roep om verandering. Om oplossingen. Maar de roep om pasklare oplossingen is welbeschouwd de oorzaak van de problemen.
De wens is dus: anderen moeten oplossingen bieden. En dat is dus precies wat we krijgen: oplossingen geboden door anderen.
Logischerwijze zullen die oplossingen vooral in het belang zijn van degenen die ze aanbieden, en niet zozeer in het belang van degenen die erom geroepen hebben. Het geldsysteem is daar een uitstekend voorbeeld van.
Iedereen doet natuurlijk verschillende dingen, maar de wereld, onze collectieve realiteit, wordt uiteindelijk ingericht door de optelsom van wat alle mensen doen. En wat mensen doen wordt bepaald door wat mensen denken: iedereen heeft een motief om te doen wat hij doet.
Het collectief (de optelsom van alle individuen in de samenleving, en dus van alle motieven van die individuen) krijgt daarom altijd wat het werkelijk wil. Die wereld is dus altijd ingericht naar de meest gangbare wensen in het collectief. De ultieme democratie bestaat en heeft altijd bestaan!
Verantwoordelijkheid
Een van de meest gangbare wensen is: de verantwoordelijkheid overlaten aan een ander, een ander, een ‘leider’ de oplossingen laten brengen. En “gelukkig” werpen er zich altijd wel mensen op die dat graag voor ons doen… We krijgen dus wat we wensen.
Laten we er eens van uitgaan dat we werkelijk verandering willen, bijvoorbeeld een meer rechtvaardige manier om elkaars inspanningen uit te wisselen, rechtvaardiger dan het huidige geldsysteem. Er zijn al prima alternatieven beschikbaar, en anders zijn die vrij eenvoudig te verzinnen.
Verandering is dus niet ingewikkeld, maar het is wel moeilijk. Verandering is moeilijk omdat er een dissonantie bestaat tussen wat mensen zeggen te willen en wat ze werkelijk willen. Het rijmt niet met elkaar.
Dissonantie
Die dissonantie is het gevolg van gedachtehiërarchie. Hoe dieper de wens (hoe dichterbij de stam: het uitgangspunt) hoe dominanter en hoe meer bepalend voor het gedrag. De diepste wens (wat mensen werkelijk willen) wordt altijd bewaarheid. Maar die wens is lang niet altijd in overeenstemming met de meer oppervlakkige wensen (wat mensen zeggen te willen). Sterker nog, vaak dissoneren ze daarmee.
Een voorbeeld, van diep naar ondiep:
Diepste wens: ik wil niet verantwoordelijk zijn voor de inrichting van mijn leven en mijn aandeel in het collectief -> ik wil dat iemand anders (een ‘leider’) zegt wat ik moet doen -> als hetgeen ik vervolgens doe verkeerd uitpakt, wil niet ik daarvoor verantwoordelijk gehouden worden, maar die leider -> als het goed uitpakt, dan wil ik daar wel de vruchten van plukken -> ik wil een andere leider want deze pikt die vruchten in -> ik wil vrij zijn
De laatste drie (dikgedrukte) wensen dissoneren dus met de dieper liggende wens om geen verantwoordelijkheid te willen nemen. Ze zijn tegenstrijdig en kunnen niet samen en gelijktijdig vervuld worden.
De enige mogelijke oplossing is dan het harmoniëren van de dissonanties: het in overeenstemming brengen van de wensen. Dat kan op twee manieren: de oppervlakkigere wensen loslaten, of die wensen tot de diepere wens maken.
Het eerste geval, de oppervlakkige wens loslaten, ziet er dan zo uit:
Diepste wens: ik wil niet verantwoordelijk zijn voor de inrichting van mijn leven en mijn aandeel in het collectief -> ik wil dat iemand anders (een ‘leider’) zegt wat ik moet doen -> als hetgeen ik doe verkeerd uitpakt, wil ik daarvoor niet verantwoordelijk gehouden worden, maar die leider -> als het goed uitpakt, is de verdienste voor de leider -> ik aanvaard dat ik onvrij ben want mijn diepste wens wordt vervuld.
In het tweede geval is de oppervlakkige wens (vrij zijn) tot diepste wens gemaakt:
Diepste wens: ik wil vrij zijn -> ik neem verantwoordelijkheid voor mijn eigen beslissingen en voor wat ik doe -> ik bepaal zelf wat ik moet doen -> als het verkeerd uitpakt dan ben ik verantwoordelijk -> als het goed uitpakt, pluk ik de vruchten -> ik ben tevreden want mijn diepste wens wordt vervuld.
In beide gevallen, waar de keuze ook op valt, zijn er geen problemen meer. Maar zolang die keuze niet gemaakt wordt, blijft de dissonantie bestaan en zal er geen oplossing komen omdat er in dat geval geen oplossing mogelijk is.
Omdat de dissonerende gedachtegang op dit moment de meest voorkomende gedachtegang is (mensen willen een leider die het voor ze oplost, maar ook vrij zijn – dat is onmogelijk), krijgen we een inrichting van de wereld die dissonant is. En wereld waarin onoplosbare problemen bestaan: we willen onverenigbare dingen.
Crisis
De wereld is dus op ieder moment ingericht naar de meest gangbare, meest dominante gedachtegang. Als we die wereld willen veranderen, dan is er maar één mogelijkheid: die gedachtegang veranderen. En daarvoor ontstaat pas een motief als we inzien dat de inrichting van die wereld (en dus ons denken) niet meer voldoet. En dat gebeurt alleen als we tot dat inzicht gedwongen worden, anders is er simpelweg geen aanleiding voor.
Zo’n situatie (een situatie die ons dwingt om onze overtuigingen te herzien) wordt ook wel “crisis” genoemd. De beste definitie van het begrip crisis vind ik deze:
‘Crisis is een situatie waarin oude gedachten en overtuigingen niet meer voldoen’. Ik ben vergeten van wie deze definitie is, maar hij klopt wel prachtig.
Dat de crisis leidt tot het herzien van onze overtuigingen is zeker. Maar welke gaan we ervoor in de plaats nemen? Gaan we dat opnieuw overlaten aan anderen, aan ‘leiders’? Leiders die de oplossingen aandragen? Of kiezen we nu voor de verandering eens voor eigen verantwoordelijkheid en de daarbij behorende vrijheid?
Wat we ook kiezen, de inrichting van onze wereld zal het onvermijdelijk weerspiegelen.
Aanverwante informatie en artikelen:
-) Blog van Pieter Stuurman
-) Overige artikelen van Pieter Stuurman op Achter de Samenleving
-) Verantwoordelijkheid is vrijheid
Je kunt de wereld het beste veranderen door op te houden met de verantwoordelijkheid voor je leven bij een externe partij te leggen.
Op de hoogte blijven van nieuwe berichten? Like ons op Facebook en/of volg ons op Twitter!
Een nieuw gezichtspunt leren kennen, iets geleerd en/of gelachen? Overweeg een donatie/vrijwillig abonnement.
Groot struikelblok is dat de mens werkelijk geen idee meer heeft wat vrijheid en zelfbeschikking, dus zelfverantwoordelijkheid, betekend.
Eeuwen van onderdrukking en leven in een georchestreerde omgeving van regels en wetten gebaseerd op control en indoctrinatie heeft de mens letterlijk murw geslagen.
Het succes van deze constructie, deze op illusie van vrije wil en democratie gebaseerde realiteit is het feit dat die realiteit inderdaad door de mens zelf in stand wordt gehouden door de collectieve overtuiging dat wij onderdeel zijn van een realiteit die ons opgelegd wordt, die ons overkomt.
De totale overtuiging dat wij dienen te reageren op hetgeen ons overkomt, dus ons besef van realiteit baseren op die realiteit, maakt ons volledig afhankelijk in beleving en afhankelijkheid van die externe prikkels, de buitenwereld.
Hierbij totaal nier meer beseffend en wetend dat die realiteit in eerste plaats kan bestaan door dat wij het zo beleven en ten diepste geloven dat het de enige manier is waarop het leven werkt.
We weten niet meer dat wijzelf door onze overtuiging hoe het leven werkt dit leven gestalte en inhoud geven.
We zijn vergeten dat wij het leven zelf zijn, wij scheppen het leven.
Dit leven, deze maatschappij is letterlijk en figuurlijk een resultaat van hoe wij dit leven en deze maatschappij beoordelen en beleven.
Het geeft weer hoe wij den diepste denken, geloven, denken te geloven en uitdragen wie en wat wijzelf in wezen zijn.
Ken uzelf, wordt bewust wie je in wezen bent en je wordt bewust waarom dit leven zo is en werkt.
Jezelf kennen wie en wat je als mens oorspronkelijk bent en betekend vanzelf weer verantwoording nemen.
Zo is het Hans.
Mensen hebben de neiging om de door henzelf gecreëerde realiteit te beschouwen als een onwrikbare waarheid. Als een gegeven (in plaats van een gemaakt). Ze zien het product van hun creatie (de realiteit die het resultaat is van hun denken) daarom als de bron van hun gedachten. Daardoor beseffen ze niet dat die zelfgecreëerde realiteit slechts een van de vele potentiële realiteiten is.
Anders gezegd: ze verwarren realiteit met waarheid. Nog anders: ze verwarren hun eigen creatie met DE creatie.
Of nog anders gezegd (of eigenlijk hetzelfde 😉 ): zolang men zich niet BEWUST wordt dat er een correlatie bestaat tussen wat men denkt (of beter nog “voelt”), gaat er niets veranderen. Denken IS creëren; er is niets in dit hele heelal tot stand gekomen, voordat er een gedachte aan vooraf is gegaan. En God zij dank bestaat er contrast, want zonder het contrast zouden we nooit kunnen bedenken wat we WEL willen. Maar dat is voor veel mensen nog een stap te ver, om zich te realiseren dat je wel degelijk invloed hebt, maar dat je je daarvoor wel bewust moet worden van wat je denkt. En inderdaad, veel mensen beschuldigen daarom iemand anders liever dan eigen verantwoordelijkheid te nemen.
Er is niets nieuws onder de zon; er zijn al velen geweest die dit keer op keer duidelijk gemaakt hebben: wat je denkt wordt uiteindelijk je realiteit….ook de dingen die je niet wilt ; al was het alleen al omdat de dingen die je niet wilt, actief zijn in je gedachten, waarmee je ze aandacht geeft en waarmee ze DUS groeien.
De wereld is vol met bewijzen hiervan. Het voeden van angst bv. geeft een resultaat; niet het resultaat wat we wensen, maar het verband wordt niet gelegd.
Goed artikel; heb ervan genoten!!
People get a government they deserve is min of meer de strekking van het verhaal.
Wanneer je bewust word van het probleem en je wilt verandering, je begint te beseffen wat je wilt en vooral wat je niet wilt, dan word je door je omgeving terug gefloten, Een goed voorbeeld daarvan is de kreeft in een bak die daar vrij eenvoudig uit kan klimmen maar als je meerdere kreeften in een bak doet trekken ze elkaar steeds terug. Dat is ook het probleem van geloof in cultuur zoals beschreven wordt in de boeken van Jeremy Locke en Larken Rose. Vrijheid en verantwoordelijkheid zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden zoals vaker hier op deze site in verschillende artikelen naar voren is gekomen.
///Het succes van deze constructie, deze op illusie van vrije wil en democratie gebaseerde realiteit is het feit dat die realiteit inderdaad door de mens zelf in stand wordt gehouden door de collectieve overtuiging dat wij onderdeel zijn van een realiteit die ons opgelegd wordt, die ons overkomt./////
Juist dat is ons probleem. We proberen elke keer de realiteit/beleving te veranderen met de tools die juist die realiteit/ beleving tot stand gebracht hebben.
In de praktijk zie je dat de mensen de politiek willen veranderen door andere politiek te bedrijven.
Ze willen geld veranderen door geld anders te gebruiken.
Ze willen de kerk veranderen door het geloof in de kerk te veranderen.
Ze willen een systeem veranderen door het systeem aan te passen.
wil je echte verandering in de realiteit dan moet geen politiek, geen geld , geen kerk en geen falend bestaand systeem meer willen. Uiteindelijk geeft dat dezelfde realiteit/beleving het ziet er alleen een beetje anders uit. Met andere woorden de geschiedenis herhaalt zich voortdurend maar heeft steeds een ander gezicht.
Dit zijn allemaal voorbeelden die de wereld nooit en te nimmer kunnen veranderen. Want het systeem bepaald de realiteit, een aanpassing in het systeem geeft allen een ander beeld van dezelfde realiteit.
En dat is wat Jezus bedoelde met “Geen nieuwe wijn in oude zakken doen”
En dat is wat Einstein bedoelde met “We kunnen een probleem niet oplossen met de denkwijze die het heeft veroorzaakt.”
Om de realiteit/ beleving te veranderen moet juist niet uitgegaan worden van dat wat al is, maar juist van dat niet is. Dus echt iets nieuws bedenken of iets nieuws wat al bedacht is uitvoeren. Dan ben je een echte creator of co-creator.
Nou, Abraham kon het gezegd hebben….en zegt het trouwens ook keer op keer….al bijna 30 jaar.
hee ik vindt het super simpel en goed
wil je een leider, ja
wil je vrij zijn, ja
ja wat wil je nou