Ramana Maharshi was waarschijnlijk een van de laatste yogi’s, die 20 jaar lang zwijgend in uren- en dagenlange meditatie heeft doorgebracht. Hij wilde geen leerlingen aannemen of vaste voorschriften geven voor “hoe men een spiritueel leven kan leiden”.

In zijn uitleg was hij een van helderste vertolkers van de jnana yoga en de Advaita Vedanta, misschien zelfs niet alleen voor deze tijd, maar door de tijden heen. Wereldwijd hebben vele duizenden mensen zich door hem laten beïnvloeden, maar omdat hij geen leerlingen aannam en deze dus ook niet autoritair begeleidde kregen allerlei mensen de kans zijn leer in hun eigen leven toe te passen naar hun omstandigheden.

Maharshi stelde dat je ook in de moderne tijd, ook al is een kluizenaarsbestaan niet meer mogelijk en zelfs niet eens wenselijk, tot diepe en volstrekte inkeer kan komen die nodig is om onmiddellijk inzicht te krijgen in het wezen van het goddelijke, het diepste inwezen van alles. Het wezen van het zijn dat tijdloos is, en niet afhankelijk is van leven en dood.

Maharshi onderwees dat je het zijn alleen kon ontdekken door er in stilte in op te gaan met objectvrije meditatie. Als men deze stilte echt gerealiseerd heeft, verdwijnt hiermee ook de overtuiging van een ik-gedachte, persoonlijkheid of ego. Gedachten en objecten verschijnen en verdwijnen in de geest. Ze zijn nuttig om te kunnen functioneren in het dagelijks leven, maar ze vormen een tegenstrijdigheid wanneer je ze voor een absolute of onveranderlijke waarheid aanziet. Voor het inzien van de illusie dienen alle persoonlijkheden ontmaskerd te worden, om te realiseren dat slechts het vorm- en naamloze overblijft.

Bron: Wikipedia.