Een artikel van de hand van Pieter Stuurman
Wat zijn we?
De klassieke vraag “Waartoe zijn wij op aarde” is welbeschouwd een vreemde vraag. Waartoe is een plant op aarde? Of een dier? Of bergen? Waartoe bestaat de aarde? Waartoe bestaat wat-dan-ook in het Universum?
De definitie van het Universum is: Alles-dat-IS (heel-al, heelal). Het is de complete verzameling van alles dat bestaat. Die verzameling bevat dus alles dat bestaat. Inclusief de mensheid. Er kan per definitie niets zijn dat erbuiten valt. Meer dan Alles, kan immers niet bestaan. Bestond dat toch, dan zou het vanzelf weer binnen de verzameling vallen die Universum heet en die dus alles omvat.
Daarom is er maar één Universum (letterlijk: één versie). Er is dus maar één ding dat het Universum definieert, en dat is dat Universum zelf. Er is verder niets om het mee te vergelijken of aan te relateren. Dat betekent dat het Universum volmaakt beantwoordt aan de definitie van het Universum.
Anders gezegd: het Universum is per definitie volmaakt. Het is per definitie en altijd “in orde”. Alles in het Universum is daarom altijd precies zoals het moet zijn. Alles in het Universum IS er, omdat het er IS. Al die dingen samen, vormen het volmaakte Universum.
Ook wij mensen maken deel uit van dat Universum. Ook wij ZIJN er omdat we er ZIJN. Omdat in het Universum alles per definitie volmaakt is (er IS niks anders), zijn wij dat ook. In het Universum heeft alles een volmaakte functie in de volmaakte werking van het geheel, en dus hebben wij ook zo’n functie.
De vraag zou dus kunnen zijn: “Wat is onze functie?”. Het feit dat wij zijn uitgerust met een mate van bewustzijn (bewustzijn dat ons in staat stelt deze vraag te stellen) hoort dus volmaakt bij mensen. Dat bewustzijn is onderdeel van ons en wij zijn onderdeel van het volmaakte Universum. Dat wil zeggen dat onze functie tot de volmaaktheid van het Universum behoort.
Blijkbaar is het voor de volmaaktheid van het Universum nodig dat iets of iemand zich bewust wordt van de volmaaktheid van dat Universum. Ons bewustzijn biedt die mogelijkheid.
Wij zijn daarmee het onderdeel van het Universum dat (hier op aarde) de functie en het vermogen heeft om dat Universum zelf, in zijn eigen volmaaktheid bewust te beleven.
Om het begrip volmaaktheid te kunnen beleven en daarvan bewust te worden, is het echter wel noodzakelijk dat we ook het begrip onvolmaaktheid kennen.
Wanneer er uitsluitend volmaaktheid zou bestaan, zouden we het niet als zodanig kunnen beleven en waarderen. Net zomin als we het begrip gezondheid zouden kunnen beleven en waarderen als er nooit ziekte zou (hebben) bestaan. Gezondheid zou dan volkomen normaal zijn; we zouden er niet eens een woord voor kunnen hebben.
Het Universum kan zijn eigen volmaaktheid uitsluitend beleven in relatie tot onvolmaaktheid.
Wij kunnen volmaaktheid uitsluitend beleven in relatie tot onvolmaaktheid.
Toch bestaat er in het Universum uitsluitend volmaaktheid. Dat zou dus betekenen dat die volmaaktheid nooit beleefd zou kunnen worden. Op de vraag: “Hoe kan die volmaaktheid dan toch beleefd worden?” heeft het Universum een volmaakte oplossing gevonden:
Creëer een soort die het vermogen voor bewuste beleving heeft, en daarnaast in staat en vrij is om zelf te creëren. Zodanig vrij, dat die soort ook vrij en in staat is om onvolmaaktheid te creëren. Onvolmaaktheid die door die soort zelf gecreëerd wordt en als zodanig beleefd wordt. En die diezelfde soort in staat stelt om vervolgens de volmaaktheid van het Universum te beleven in relatie tot de (door die soort zelf gecreëerde) onvolmaaktheid.
Dat betekent dus dat die (door mensen gecreëerde) onvolmaaktheid, volmaakt deel uitmaakt van de volmaaktheid van het Universum. Het Universum waarvan wij (hier op aarde) het onderdeel zijn dat zichzelf bewust beleeft. Wij maken deel uit van het (zelf)bewustzijn van het Universum.
Als relatief jonge soort, hebben we dus eerst kennis moeten maken met onvolmaaktheid (die we zelf gecreëerd hebben), voordat we bewuste waardering voor de volmaaktheid van het Universum (met alles daarin, inclusief onszelf) konden krijgen.
Persoonlijk denk ik dat we nu voldoende onvolmaaktheid beleefd hebben om de volgende stap te maken naar onze functie binnen de volmaaktheid van het Universum: het Universum (met alles daarin) bewust te gaan beleven en waarderen voor wat het IS: volmaakt. En die volmaaktheid voortaan te gaan gebruiken als voorbeeld om onze eigen creaties daarmee in overeenstemming te laten zijn.
Hoe dan?
Hoe creëren we dan een realiteit die wel aansluit bij de volmaaktheid van het Universum?
Om een gewenste realiteit te creëren (een realiteit die we als “in orde” beleven, een realiteit die de volmaaktheid van het Universum weerspiegelt), zijn er 3 stappen noodzakelijk:
1- Besef DAT we onze realiteit zelf creëren.
2- Besef van HOE we die realiteit creëren.
Zie: achterdesamenleving.nl/5-stappen-van-de-cyclus-van-creatie
3- Besef van WAT we in het mechanisme moeten stoppen om een gewenste realiteit te creëren.
Mensen creëren dus hun eigen realiteit. Zowel op individueel als op collectief niveau. Iedere manifestatie daarvan begint met een gedachte. Die gedachte leidt tot een emotie, en op basis van die emotie gaan we handelen (dingen doen), en daarmee richten we onze wereld en onze samenleving (onze realiteit) in.
Mensen kunnen gedachten hebben die overeenstemmen met de volmaaktheid van het Universum (overeenstemmen met waarheid), of gedachten hebben die dissoneren met die volmaaktheid (onware gedachten). Een gedachte die overeenstemt met waarheid, levert daarom (via emotie en handelen) een met het Universum harmoniërende realiteit op.
Iedere ongewenste, als onvolmaakt beleefde realiteit is daarom tot stand gekomen door een onware gedachte. In het universum bestaat onvolmaaktheid niet. Iedere onvolmaaktheid die we beleven is daarom het gevolg van ons eigen handelen, en dat handelen is gebaseerd op ons denken. Dus, als we een onvolmaaktheid beleven, dan moeten we kijken naar onze achterliggende, onware gedachte.
Mensen gaan meestal handelen als ze denken dat iets niet-in-orde is (als ze oordelen). Wanneer ze dat denken terwijl het in werkelijkheid wel in orde was, dan zullen ze iets dat al volmaakt was, proberen aan te passen. En daarmee dus onvolmaakt maken.
Iedere gedachte over de onvolmaaktheid van iets, levert daarom uiteindelijk (via emotie en handelen) een onvolmaakte realiteit op. Een realiteit die niet meer harmonieert met de werkelijke aard (de waarheid) van het Universum.
Dat Universum wordt gekenmerkt door volmaaktheid. Hierin is dus altijd het perfecte voorbeeld te vinden. Wanneer we onze realiteit als negatief beleven, ligt daar een negatieve gedachte aan ten grondslag. Een gedachte over de imperfectie van iets. Dat is dus per definitie een onware gedachte.
Omdat in alles (ook in de door onszelf gecreëerde onvolmaakte realiteit) volmaaktheid te vinden is, kun je daarop je aandacht richten. Dat gebeurt meestal niet omdat mensen de neiging hebben om hun aandacht juist te richten op hetgeen ze als een “probleem” zien. Op de ONvolmaaktheid van dingen dus. En dat leidt dan weer tot een nieuwe gedachte over onvolmaaktheid, en daarmee (via emotie en handelen) weer tot nieuwe onvolmaakte realiteit. Zo blijven “problemen” in stand.
De oplossing is dus je gedachten te baseren op de volmaaktheid die in alles ook aanwezig is. Dat betekent dat het nodig is om je aandacht om te buigen van aandacht voor ONvolmaaktheid (problemen) naar aandacht voor volmaaktheid. Zoek bewust naar de volmaaktheid in alles, en je gedachten zullen daarop gebaseerd zijn. En dat zal uiteindelijk een realiteit opleveren die daarbij aansluit.
Dat betekent niet dat we de door onszelf gecreëerde onvolmaaktheid moeten negeren. Het betekent dat me moeten beseffen dat wij ZELF die onvolmaakte realiteit creëren volgens hetzelfde volmaakte mechanisme waarmee we ook een realiteit kunnen creëren die we WEL als “in orde” beleven.
Als we beseffen dat we zelfs in staat zijn om een realiteit te creëren die afwijkt van de aard van het Universum (dat we zelfs daarvoor het volmaakte vermogen bezitten), dan zullen we beseffen dat we dat vermogen veel gemakkelijker kunnen inzetten om een realiteit de creëren die juist wel overeenstemt met de aard van dat Universum.
Als we beseffen dat we het perfecte gereedschap daarvoor in handen hebben, en we leren hoe we het kunnen gebruiken, dan kunnen we letterlijk maken wat we willen. Dat kunnen onze creaties dus ook de volmaaktheid van het Universum weerspiegelen. Het volmaakte voorbeeld daarvoor ligt altijd recht voor onze neus.
Aanverwante artikelen en informatie:
-) Website Pieter Stuurman
-) Alle artikelen van Pieter op Achter de Samenleving
-) Waartoe zijn wij op aarde?
En wat als we eenmaal weten dat het universum altijd perfect werkt zoals je hier zo helder hebt uitgelegd.
Op het moment dat je begrijpt dat het universum altijd perfect is, houdt je verlangen naar iets anders dan wat is dan ook niet automatisch op met bestaan?
Mensen zijn vrij en in staat om iedere denkbare realiteit te creëren. Sterker nog: ze KUNNEN niet anders dan realiteit creëren. Ze zijn dus ook in staat om een realiteit te creëren die ze zelf als onvolmaakt beleven.
Het is volmaakt in orde om te verlangen naar een betere, volmaaktere realiteit. Een realiteit dus, die WEL (of meer) harmonieert met de volmaaktheid van het Universum. Deze realiseren, is alleen mogelijk als we beseffen dat we vrij en in staat zijn om dat te doen.
Onze eigen creatie (onze realiteit) is dus niet per definitie volmaakt. Het Universum wel, en daarin is dus altijd het volmaakte voorbeeld te vinden, als referentie voor hetgeen we zelf willen creëren.
Als er 1 ding is wat het universum ons leert is het grenzenloosheid. Dus denken dat alles wat IS ophoud met dit universum is beperkt denken.
Helemaal met je eens.
Wellicht dat er een onbeperkt aantal parallelle universa bestaan?
Alles-dat-IS, is inderdaad oneindig en kent dus geen grenzen. De verzameling van alles dat IS, noem ik hier het Universum. Buiten de verzameling van Alles-dat-IS kan niets bestaan. Bestaat daar toch iets, dan valt het meteen weer binnen die verzameling.
Daarom wordt er wel gezegd dat de weg het doel is, het leven is een avontuur:-)
Ik zie het leven als een zelf geprogrammeerd computerspel. Een muur in een computerspel is zo geprogrammeerd dat je er niet doorheen kunt lopen. Maar je kunt hem ook zo programmeren dat je er wel door heen kunt lopen. Het bis aan de programmeur om te bepalen hoe de wereld er uit ziet en wat de beperkingen zijn.
Helaas zijn wij ook geprogrammeerd door onze opvoeding en cultuur waarin we leven. Alles wat we zien is niet anders dan wat we geloven dat waar is. Wat “waar” is hebben we niet zelf bedacht maar hebben we over genomen van anderen. We voegen er ons eigen programmaregels (geloof) aan toe. En zie daar onze werkelijkheid. Als je aandachtig kijkt is voor niemand die werkelijkheid/realiteit gelijk. Dus iedereen leeft in zijn eigen werkelijkheid. Dat is ook geen enkel probleem zolang we onze werkelijkheid maar niet dwingend aan anderen opleggen.
Onvolmaakte gedachten leveren onvolmaakte emoties op. Emotie waarbij je niet blij, geen geluk, vreugde, etc. ervaart. Volmaakte gedachten leveren juist wel emoties op waar je blij, gelukkig, tevreden , vreugde, etc ervaart. Dus aan de hand van je emotie kun je bepalen of je volmaakte of onvolmaakte gedachten hebt. Daarmee kun je dus bepalen aan welke gedachte je wel of geen aandacht moet geven.
Dit is de kern van wat Bashar en Abraham leren.
Blijft er voor mij nog één probleem over. Hoe kan je geloof zo sterk zijn/ worden dat je zeker weet dat dat waar je blij en gelukkig van wordt (positieve emotie) ook (het liefst meteen) werkelijkheid wordt?
Ik heb ooit leren fietsen. In het begin lukte het niet en dacht ik dat ik zou vallen (angst). Door te oefenen met mijn ouders ging het geleidelijk aan beter (geloven?) Op een gegeven moment kon ik het zonder hulp, maar vond het nog wel moeilijk (twijfel?). Tegenwoordig komt het nooit meer in mij op dat fietsen moeilijk is of dat ik het niet zou kunnen.
Mijn vraag is: Hoe zou ik sneller kunnen leren “fietsen”?
Mooie aanvulling!
Onvolmaakte gedachten zijn onware gedachten. Onware gedachten zijn gedachten die niet overeenstemmen met de aard van het Universum. De aard van het Universum is immers volmaaktheid. Dat Universum ligt altijd recht voor onze neus. De eigenschappen ervan, bevinden zich in alles. In alles is dus het voorbeeld te vinden waaraan we onze eigen gedachten kunnen toetsen.
Je voorbeeld over fietsen is wel mooi.
Je gedachte was: Ik zal niet kunnen fietsen.
Je emotie was: Angst om te fietsen.
Je handelen was: Je aandacht bij de mogelijke val houden, en daarom niet bij fietsen.
Je realiteit was: Fietsen lukte niet
Zie je wel!: Ik kan niet fietsen
Je ouders gaven je vertrouwen. Het vertrouwen om anders te denken.
Je gedachte was: Misschien kan ik, met de hulp van mijn ouders, toch fietsen
Je emotie was: Vertrouwen
Je handelen was: Proberen
Je realiteit was: Je kon (misschien) toch fietsen (enige twijfel).
Toen je daadwerkelijk ging fietsen, merkte je dat je het kon. De ervaring (realiteit) bevestigde het vermoeden dat je kon fietsen. Zie je wel!: ik kan fietsen.
Dit proces is op alles van toepassing. Wel is er vertrouwen voor nodig. Dat komt vanwege de factor tijd. Tussen de gedachte en de bevestiging (ervaren vanuit realiteit) zit een hoeveelheid tijd. De gedachte moet die tijd doorstaan. Daarvoor is dus vertrouwen nodig.
Als je eenmaal weet hoe dit mechanisme werkt, en je weet dat het feilloos werkt, wordt het gemakkelijk om dat vertrouwen op te brengen.
Voor zover ik het zie
Mijn gedachte was: Ik wil fietsen.
Mijn emotie was: bang voor de pijn als ik zou vallen
Mijn handelen was: Je aandacht bij de mogelijke val houden, en daarom niet bij fietsen.
Mijn realiteit was: Fietsen lukte niet
Zie je wel!: Ik kan niet fietsen
Mijn ouders hielpen me en dat gaf vertrouwen, dat zij zouden voorkomen dat ik zou vallen.
Mijn gedachte was: Ik wil fietsen leren
Mijn emotie was: Fietsen is leuk
Mijn handelen was: Proberen en oefenen
Mijn realiteit was: Je kon (misschien) toch fietsen (enige twijfel).
Vertrouwen is een soort katalysator van het proces. Als er geen vertrouwen is zul je niet gaan oefenen, hoewel je weet dat het wel kan. Ik wist wel dat fietsen goed te leren was , want iedereen in mijn omgeving kon het. In die zin was er geen twijfel.
Daarom is het ook belangrijk dat er een kritische massa ontstaat, om er voor te zorgen dat nieuwe gedachten ook werkelijkheid worden.
Tegenwoordig worden daarvoor de massamedia gebruikt. Keer op keer worden dezelfde berichten herhaald in de verschillende media vertelt, om veel mensen te bereiken. Op deze manier gaan mensen geloven in die verhalen en merken dat anderen precies hetzelfde geloven. Daaruit leiden ze af dat het dan wel waar moet zijn. Ook al vanwege het feit dat ze het verhaal uit “verschillende” bronnen horen.
Passie is ook een katalysator. Hoe graag wil je en ben je bereid om daar al het andere voor opzij te zetten.
Volgens mij moet geloof ook nog een plekje in de cyclus krijgen. Een gedachte moet eerst gelooft worden voordat ze invloed kan hebben op de werkelijkheid. Als een gedachte gelooft wordt maakt het pas een emotie los. Als een gedachte je onverschillig laat zul je er niets mee doen.
Leuk als je wens is te kunnen fietsen, niets dat dat tegenhoudt inderdaad (als je tenminste een fiets hebt).
Het wordt echter een heel ander verhaal als je wens is om een eigen plekje te hebben, of je eigen activiteiten te ontplooien, of ongestoord je gang te kunnen gaan. Dan loop je wel degelijk tegen allerlei “onnatuurlijke” grenzen aan, en is er in werkelijkheid geen vrijheid. Zolang je je realiteit wilt creëren binnen de grenzen van de “wet” gaat dit verhaal wel op, maar anders niet helaas.
Ik zie wel de waarheid van het principe in binnen een bepaalde context, namelijk die van persoonlijke groei, psychologische hulpverlening etc. Maar het wordt me wat te breed getrokken, en als een soort universele waarheid waarin geen beperkingen zijn.
> Ik zie wel de waarheid van het principe in binnen een bepaalde context, namelijk die van persoonlijke groei, psychologische hulpverlening etc. Maar het wordt me wat te breed getrokken, en als een soort universele waarheid waarin geen beperkingen zijn.<
Dan is het principe van jouw van toepassing in die bepaalde context. Je legt jezelf de beperking op.
Universele wetten/principes gelden altijd en overal ongeacht wat iemand gelooft.
Kun je misschien een concreet voorbeeld geven Driepinter om wat helderder in beeld te krijgen wat je precies bedoelt?
Maar is het wel een universele wet/principe?
Jij lijkt daar wel vanuit te gaan, maar op welke grond?
Een universele wet moet altijd in elke situatie opgaan, net als Wat is waar zegt.
Maar doe de proef bijvoorbeeld maar eens met geen belasting betalen, op een plekje naar jou keuze gaan wonen, een bedrijfje op jou manier beginnen ongeacht de “regeltjes”, die voorbeelden heb ik al genoemd.
Dan gaat het niet op, dus mijns inzien wordt dit principe niet goed omkaderd. Het is niet iets wat altijd waar is en je universeel kunt toepassen. Dus is het geen universeel toepasbaar principe en geen natuurwet.
Jij gelooft niet dat je kunt ophouden met belasting betalen? Belasting betalen lijkt me niet een natuurwet. Volgens kunnen mensen prima daarmee ophouden. Hoe meer hoe beter wat mij betreft.
Een plekje naar je keuze wonen hangt er een beetje vanaf hoe en wat en wat precies je voorkeuren zijn. Maar ook daar zijn wel degelijk flinke vrijheden in te vinden.
Ook kun je prima een bedrijfje oprichten ongeacht de regels, dit wordt ook wel zwart werken genoemd en komt veelvuldig voor.
De overheid is geen natuurwet. Sterker nog volgens mij weten wij beide heel goed dat de overheid een heersende klasse is die zich volledig onterecht met van alles en nog wat bemoeit. Maar dat betekend niet dat deze principes niet waar zijn. Het betekend dat je in een wereld woont waar immoraliteit hoogtij viert in de vorm van de overheid.
In mijn ogen is het daarom des te belangrijker dit soort principes te begrijpen, mensen begrijpen dan hoe ze een betere wereld kunnen scheppen ondanks dat je continue met dit rare probleem van de overheid zit. Maar je eigen leven laten leiden door die club is jezelf zeer tekort doen. Juist je eigen leven zo goed en constructief mogelijk vorm geven ondanks deze club psychopaten is in mijn ogen het meest handige pad.
Ik daag je uit om die dingen dan te gaan doen, maar verwacht van mij geen medelijden als blijkt dat het toch niet lukt.
Ik volg liever mijn eigen passies.
Dus kijken of ik het komende jaar een geodome kan bouwen. Wellicht nog een stukje reizen met WWOOF en Esperanto en wellicht kijken of ik meer diensten en goederen tot mijn beschikking kan krijgen via netwerken die niet geparasiteerd worden door banken en overheden. http://www.spullendelen.nl en LETS bijvoorbeeld.
Ik weet niet of ik je goed begrijp of niet, maar puur omdat er immorele mensen bestaan en een groot deel van de bevolking een heersende klasse in stand houdt betekend dat toch niet dat jij daarom niet je eigen dromen en passies kunt gaan volgen? Waarom zou je je laten leiden door wat je niet wilt en wat je niet prefereert?
>Maar dat betekend niet dat deze principes niet waar zijn. Het betekend dat je in een wereld woont waar immoraliteit hoogtij viert in de vorm van de overheid.
Het betekent wel dat deze principes niet universeel toepasbaar zijn, maar dat ze gebonden zijn aan voorwaarden. Dan is het dus geen universeel principe en geen natuurwet, het is hooguit een toepasbaar principe in een wereld waar geen immoraliteit heerst.
Dat we graag in zo’n wereld willen leven ontken ik niet, maar dat is niet het hier en nu, en als je dat gaat wensen of proberen te geloven maakt dat ook niet tot het hier en nu.
Vergelijk dat eens met de zwaartekracht, dat is wel een universele wet ongeacht of je het gelooft of niet, en ongeacht of de hele mensheid er niet in gelooft, het bestaat en iedereen die over de rand van een ravijn loopt of uit een vliegtuig stapt zal het aan den lijve ondervinden. Dat zijn natuurwetten.
Maar er is toch niets wat jouw tegenhoudt je passies te volgen? Ik neem aan dat jij je belasting betaald omdat je bang ben voor represailles als je het niet zou doen? Als jouw hoogste passie daadwerkelijk is om geen belasting te betalen dan kun je dat toch gewoon doen met integriteit en zonder verwachtingen en gaan kijken wat er gebeurt? Denk dat het best heel leerzaam zal zijn. Jij maakt een keuze iets niet te doen omdat je bang ben voor hoe een clubje psychopaten je zal gaan behandelen. Maar dat is toch jouw keuze niet iets anders. Het principe is toch altijd toepasbaar, dat jij een keuze maakt het niet te doen zegt niets over de mogelijkheid om het principe toe te kunnen passen in mijn ogen.
Zolang een heersende klasse er is, reflecteert ze perfect dat ze om te blijven bestaan altijd continue geweld moet initiëren. Het leert ons dus puur door het bestaan continue de les over zichzelf. Zolang wij die les niet willen leren of accepteren zal die heersende klasse blijven bestaan.
Volg je hoogste passie met integriteit en zonder verwachtingen. Ik zie niet in waarom dat principe niet altijd gevolgd kan worden. Het zijn je eigen verwachtingen die je volgens mij tegenhouden, gebaseerd op angsten die je hebt. Zodra je merkt dat je angstgedreven gaat handelen zou ik teruggaan naar stap 1.
http://achterdesamenleving.nl/van-angst-naar-nieuwsgierigheid/#.VBnglfmSyad
Het is belangrijk dat je ten alle tijden volledig eerlijk ten opzichte van jezelf bent waar je passie ligt, en je moet dit altijd toetsen aan je eigen integriteit en je zult er ook 0 verwachtingen over de uitkomst bij moeten hebben. Als ik dat doe dan werkt dat voor mij beter in de zin dat ik een leuker en plezieriger leven heb dan als ik het niet doe. In die zin kan eenieder dit principe volgens mij gewoon uittesten voor hem of haarzelf.
Tja, wat moet je hier nou op zeggen?
Kijk jij eerst naar wat er wettelijk mogelijk is en baseer je daar vervolgens je passies op? Betaal je zelf geen enkele belasting, vertel eens hoe het verder ging dan? Of zijn al jou passies binnen wettelijke kaders?
Ook al zijn jou passies binnen die wettelijke kaders, dan nog bewijst het niet dat je universeel toepasbaar jou realiteit zelf kun scheppen, want het zou altijd moeten werken en overal moeten gelden.
Klopt het dat je mij adviseert om geen belasting meer te betalen? Dat als ik geloof dat dit kan in mijn realiteit en mijn angst (of de logische hedendaagse consequenties) van me afzet dit geen consequenties heeft aangezien dit een natuurwet of universeel principe is?
Nee ik zeg niet dat het geen consequenties heeft. En daarom moet je bij het volgen van je passie er ook geen verwachtingen bij hebben. En als jij bang bent voor de consequenties dan zou ik persoonlijk doorgaan met belasting betalen want je hoogste passie gaat meestal niet gepaard met angstige emoties. Maar als je uiteindelijk een collectief patroon wilt doorbreken zullen er op een gegeven moment toch individuen moeten zijn die de eerste stap nemen. Een Rosa Parks, een Martin Luther King etc. Jeremy Locke maakt het ook heel duidelijk in zijn boek dat het afbreken van tyrannie eigenlijk altijd met grote bloedbaden gepaard gaat. En het is de spil van het patroon van tirannie. Eis gehoorzaamheid van mensen onder straffe van pijn en de dood. Dat is precies wat de heersende klasse in Nederland ook doet. Luister naar ze op straffe van geweld en de dood bij ongehoorzaamheid…
En nee het is niet mijn passie om door een overheid continue beroofd en bedreigt te worden. Maar dat is wel wat nu is, het is de realiteit. Ik zie het meer dat je je eigen wereld zo goed mogelijk kunt scheppen in het nu ondanks dat je continue geparasiteerd wordt. Probeer die heersende klasse zoveel mogelijk te ontwijken, probeer hun parasiteren zo moeilijk mogelijk te maken maar laat je leven er niet door leiden. Ga gewoon je eigen leven zo plezierig, constructief mogelijk leiden.
Ik zie op dit moment geen andere mogelijkheden voor mezelf om het systeem grootschalig te veranderen buiten andere mensen zo goed mogelijk te informeren via deze zaken o.a. via deze website. Daarnaast volg ik ook mijn andere passies.
Ik heb mijn visie in die zin in deel 4 wel aardig weergegeven hoe ik er zelf in sta.
-) Een einde aan de slavernij, stap 4: Vrijheid & Controle
Volgens mij zit het probleem in het feit dat steeds gezegd wordt dat we ZELF de realiteit kunnen veranderen. Dat lijk mij niet een beetje, maar totaal onjuist.
Ik kan niet een realiteit veranderen, en ook jij kunt dat niet. Zelfs niet je eigen realiteit, de verandering kan alleen maar collectief plaatsvinden.
Maar dit wordt een beetje verdoezeld als iemand zegt JIJ moet veranderen. Dat zeg je misschien om iemand zijn persoonlijke verantwoordelijkheid IN HET GEHEEL duidelijk te maken, maar er komt geen verandering als één persoon veranderd. We moeten met elkaar veranderen, en natuurlijk kan iemand alleen zichzelf veranderen.
Dus ergens klopt de kreet wel dat je ZELF anders tegen dingen aan moet kijken, maar dit heeft nog niet het gewenste effect als anderen niet mee veranderen. dingen veranderen pas als WIJ anders tegen de dingen aan gaan kijken. Maar dit moet dan ook wel juist worden benoemd, anders gaan mensen in hun ééntje proberen het toe te passen en worden dan een kopje kleiner gemaakt.
De essentie zit in het verschil tussen realiteit en waarheid. Realiteit is door mensen gecreëerd (en dus door mensen veranderbaar), en waarheid is een gegeven.
Mensen zijn individuen, maar ook onderdelen van het collectief (de eenheid die we “de mensheid” noemen). Op beide niveaus creëren we realiteit. Individuele EN collectieve realiteit. Maar beide zijn menselijke producten.
Een individu kan dus zijn individuele realiteit veranderen, binnen de context van de collectieve realiteit. De collectieve realiteit is het resultaat van de optelsom van alle gedachten van alle mensen bij elkaar. Als een individu anders gaat denken, verandert de collectieve realiteit dus een klein beetje. Maar hij kan in zijn eentje de collectieve realiteit niet totaal veranderen. Hoe meer mensen anders gaan denken, hoe meer die collectieve realiteit verandert. Maar het blijft een resultaat van menselijke gedachten.
Zolang de meeste mensen bijv. blijven denken dat belasting betalen “nou eenmaal moet” (gedachte), zullen ze bang zijn om het niet te doen (emotie), en zullen het daarom doen (handelen). Het gevolg is dat mensen dus belasting betalen (realiteit). De bevestiging: “Zie je wel! We moeten belasting betalen”.
Maar het verschijnsel “belasting” is daarmee nog geen onveranderbare waarheid. Het is nog steeds het gevolg van een (in dit geval collectieve) gedachte. En dus veranderbare realiteit. We moeten niet belasting betalen omdat de wet het voorschrijft, we moeten belasting betalen omdat de meeste mensen die wet volgen. Omdat ze DENKEN dat die verplichting waarheid is.
Wanneer de meeste mensen zouden weten dat belasting betalen niet in orde is, en het daarom niet zouden doen, dan maakt het niet meer uit wat er in de wet staat. Een wet wordt immers niet bekrachtigd door de uitvaardiging ervan, maar door de opvolging ervan. Een wet opvolgen doen mensen alleen omdat ze denken dat het moet. Hier is het dus ook weer de gedachte die doorslaggevend is.
Belasting is dus (collectieve) realiteit en geen universele waarheid.
Iedere collectieve gedachteverandering begint bij de eerste persoon die de nieuwe gedachte denkt. Iedere collectieve gedachteverandering, begint dus met een individuele gedachteverandering.
Wanneer andere mensen zich laten inspireren door die initiator, en inzien dat die nieuwe gedachte een BETERE gedachte is en deze omarmen, dan zullen ze dit willen communiceren. Door er bijvoorbeeld een boek over te schrijven, of door een bestaand boek toegankelijk te maken voor meer mensen door het te vertalen.
Zo beïnvloeden mensen elkaars gedachten. In het begin zal zo’n nieuwe (meer WARE) gedachte nog langzaam terrein winnen, maar naarmate meer mensen hem omarmen, zal het steeds sneller gaan.
Op deze manier is iedere verandering van de menselijke, collectieve realiteit tot stand gekomen, en dat zal altijd zo blijven gaan.
Voor een groot deel denken we er wel hetzelfde over, en de meeste voorbeelden kloppen wel al worden er in de reacties toch steeds kaders en voorwaarden toegevoegd.
Mijn punt is dat steeds weer de gedachte wordt neergezet als een universeel principe, een altijd geldende wet zonder kaders en beperkingen. Alsof mensen zelf alles kunnen veranderen aan de wereld, terwijl dat niet zo is. Alsof mensen als individu simpelweg anders moeten denken, waardoor spontaan een andere wereld ontstaat, en men vrij en in staat is om dat als individu te doen.
Bijvoorbeeld in zo’n zinnetje: >Mensen creëren dus hun eigen realiteit. Zowel op individueel als op collectief niveau.Omdat in alles (ook in de door onszelf gecreëerde onvolmaakte realiteit) volmaaktheid te vinden is, kun je daarop je aandacht richten. Dat gebeurt meestal niet omdat mensen de neiging hebben om hun aandacht juist te richten op hetgeen ze als een “probleem” zien. Op de ONvolmaaktheid van dingen dus. En dat leidt dan weer tot een nieuwe gedachte over onvolmaaktheid, en daarmee (via emotie en handelen) weer tot nieuwe onvolmaakte realiteit. Zo blijven “problemen” in stand.<
Ook met dit stukje ben ik het niet eens, hier schemert weer duidelijk de gedachte doorheen dat we zonder beperking elke realiteit kunnen creëren die we maar wensen, los van de waarheid en het hier en nu. Zowel problemen als goede dingen maken deel uit van de waarheid, en deze new age gedachte dat je je alleen op de positieve dingen moet richten is voor een belangrijk deel oorzaak dat de leugens en problemen blijven bestaan.
Ook dit geldt alleen maar voor onware, zelfopgelegde beperkingen. Eigenlijk alleen binnen een therapeutisch kader bij iemand die blijft hangen in het kijken naar problemen die hij zelf niet alleen kan oplossen.
In alles is ook geen volmaaktheid te vinden, in het grote plaatje is er wel volmaaktheid (een perfecte balans) maar de wereld is wel aardig uit balans op het moment. Dit is in een individueel leven van bijvoorbeeld een untouchable in India ver te zoeken. Ook bij de 6000 kinderen die er per dag omkomen door ondervoeding en dorst zit er geen oplossing in het richten op de volmaaktheid der dingen.
Ik vrees dat je het andersom uitlegt dan ik het bedoel. Maar misschien ben ik wat onduidelijk geweest.
Mensen kunnen iedere denkbare realiteit creëren. En dus ook een realiteit die dissoneert met de aard van het Universum, een realiteit die dissoneert met Universele waarheid. Dat is een als onvolmaakt of als ongewenst beleefde realiteit.
Er is dus een enorm verschil tussen (door mensen gemaakte) realiteit, en waarheid. Wanneer we een realiteit creëren die niet harmonieert met waarheid, dan noemen we dat een “probleem” of dan beleven we die realiteit als onvolmaakt of negatief.
Mijn voorstel is dus om onze gedachten te gaan toetsen aan waarheid (de aard van het volmaakte Universum), zodat de realiteit die daaruit voortvloeit (onze creatie), die volmaaktheid weerspiegelt. Ik stel dus voor om waarheid als leidraad te gebruiken en als hoogste autoriteit te zien, in plaats van hetgeen momenteel als autoriteit gezien wordt (het gezag).
Daarvoor is het dus nodig om het verschil te beseffen tussen waarheid en realiteit.
Een voorbeeld: de meeste mensen denken dat het bestaan van “gezag” of “autoriteit” noodzakelijk is. Ze denken “dat dit nu eenmaal bij mensen hoort”. Ze denken dus dat dit een waarheid over mensen is. Maar dat is niet zo. Het feit dat er al eeuwen gezag bestaat, is het gevolg van die gedachte. Een gedachte (en dus een realiteit) die weliswaar al heel lang bestaat, maar daarmee nog een waarheid wordt.
Die gedachte heeft een realiteit opgeleverd die gekenmerkt wordt door een enorme hoeveelheid lijden, onvrijheid, armoede etc. (je voorbeelden over India en kindersterfte zijn daar inderdaad schrijnende symptomen van). Het is een dissonante realiteit die het gevolg is van een dissonante gedachte.
Als we nu naar dat lijden (die realiteit) kijken en denken dat het waarheid is (i.p.v. vanuit een gedachte gecreëerde realiteit), dan zou de gedachte zijn: “lijden hoort bij het leven”. En dat we dat moeten accepteren. Maar het hoort niet bij het leven. Het hoort bij de onware gedachte. De onware gedachte dat het nodig is om een gezaghebbende bovenklasse te hebben.
Onware gedachten (gedachten die niet harmoniëren met de volmaaktheid van het Universum) brengen een realiteit op die niet harmonieert met de volmaaktheid van het Universum.
Gedachten die WEL harmoniëren met de volmaaktheid van het Universum, leveren een realiteit op die dat weerspiegelt. Een harmonieuze realiteit.
Tussen die twee opties, hebben we wel degelijk een keuze.
Blijkbaar valt er zomaar een heel stuk weg uit het midden van mijn post.
Als er een maximaal aantal woorden is wat je kunt gebruiken zou het wel mooi zijn als je daar een waarschuwing voor krijgt, en ook een beetje vreemd dat wordpress dan willekeurig een stuk uit het midden weglaat.
Voor zover ik weet zit er geen limiet op het aantal woorden.
Misschien kwam het dan door een bepaalde combinatie van tekens dan, ik had wel gebruikt.
> deze tekens dus, en ja dat zal het wel zijn want het viel weer weg
op collectief niveau. ………………. Omdat in alles (ook in de door onszelf gecreëerde onvolmaakte realiteit)
Hier stond nog een heel stuk tussen, ik heb eigenlijk geen zin om dit allemaal opnieuw weer te gaan opschrijven. Jammer dan, het doet wel afbreuk aan de duidelijkheid.
Wat vervelend!
Mocht je de energie kunnen opbrengen om het alsnog te schrijven, dan zou ik dat waarderen 🙂
Ik begrijp wel hoe jij het ziet, en zoals je het (wat uitgebreider) uitlegt klopt het ook, maar er zijn zoveel tussenstapjes tussen zelf iets anders geloven, en veranderen van de realiteit dat het in artikelen wat simplistisch overkomt.
Je blok diagram bijvoorbeeld heeft maar een paar stapjes, die zijn wel heel verhelderend om een opzichzelfstaande denkfout binnen een individu volledig te leren begrijpen, maar zodra er krachten als collectieve denkfouten, publieke hersenspoeling, overheersing, resources en dergelijk bij komen kijken is het niet meer zo eenvoudig.
Dat hoeft niet te betekenen dat het principe niet langer opgaat, maar er spelen dan veel meer factoren mee, er zijn veel meer stapjes nodig. Ik begrijp dat jij dat ook wel ziet, maar dat het moeilijk is om dat in een begrijpbaar artikel te verwerken. Toch zijn er ook mensen die wel erg simplistisch denken en met zoiets aan de haal gaan.
Bashar en Abraham Hicks laten ook veel factoren buiten beschouwing, vandaar dat hun verhaal ook zo lekker duidelijk lijkt. Ik weet niet of jijzelf ook al zulke filmpjes hebt beluisterd, maar mij komt de combinatie van dit alles wat te simplistisch en roze wolkachtig over.
Dit zijn de essentiële stappen in het mechanisme. Dat geldt voor zowel een individu als voor het collectief. Ook aan collectieve realiteitsverandering, ligt een (collectieve) gedachteverandering ten grondslag. Daar is (vanwege de omvang van het collectief) meer tijd voor nodig dan bij een individu, maar het principe blijft gelijk.
Welke tussenstapjes stel jij voor?
Moeilijk om dat helemaal uit proberen te leggen via internet, ik heb ook niet zoveel zin om er eindeloos over te gaan zitten bakkeleien.
Het komt er kort op neer dat al die stapjes eerst tig keer op allerlei vlakken persoonlijk moeten gebeuren, maar daarvoor is al een hoop zelfkennis nodig, dus vele uitstapjes naar triviumdingen, oorzaak en gevolg, logisch denken, zelfstandig denken ipv guru’s volgen, onder vuur komen te liggen, etc.
Stel dat iemand of enkelen in het stadium komen dat ze zichtbaar een voorbeeld zijn voor het collectief (wat al wel voorkomt maar nog niet eenduidig en niet erg vérgaand), dan moeten diezelfde stapjes weer tig keer op allerlei vlakken in het collectief plaatsvinden met de heersers leugenaars msm en de handhavers als storende factor met weer allerlei grote en belemmeringen.
Stel je de 5 simpele stapjes als oplossing, dan heb je daarmee nog maar een heel klein deel aangeraakt van alle aspecten die nodig zijn voor verandering van de collectieve realiteit.
Veel mensen vullen dit in door over resonanties te praten, en doen alsof er iets wonderlijks gebeurt als jijzelf anders gaat denken, dat er door een ongrijpbare telepathie verandering ontstaat. Dat je bijvoorbeeld door positief wensen en willen via meditatie een gedachtefrequentie de ether instuurt die op onzichtbare en onnavolgbare wijze de wereld op een hoger niveau brengt.
Mijns inziens komt verandering van nadenken, inzicht, doen, laten zien, en voorbeeld volgen. Niet van wensen mediteren frequenties etc. wat een een kern van de new age beweging is. Dit onderscheidt zie ik niet echt terugkomen maar is wezenlijk verschillend. Het één is een lange moeilijk weg met een harde werkelijkheid, en het ander is een makkelijke korte weg die in mijn ogen niet echt bestaat.
In mijn ervaring hangt dat heel erg van je focus af. Qua het op laten lossen van de heersende klasse door begrip van een meerderheid van de mensen is in mijn ogen niet heel haalbaar op korte termijn. Maar als dit iets is waar duidelijk je passie ligt dan kun je wel helpen dit begrip te vergroten. Iets wat je ook perfect gedaan hebt door Het Meest Gevaarlijke Geloof in het Nederlands gratis beschikbaar te stellen voor eenieder. Buiten dat idee verder promoten aan de mensen om je heen denk ik niet dat er heel veel te doen is op dit gebied.
Maar waarom zou je je geluk laten afhangen van het wel of niet bestaan van een heersende klasse? Als je weet wat binnen je invloedssfeer ligt en daar vol op inzet ga dan daarnaast je leven richten op waar jezelf blij van wordt.
Het is toch niet of of, je kunt toch en mensen voorlichten over de heersende klasse en je passie om bijv. Costa Rica te verkennen beide waarmaken. Het ene sluit het andere toch niet uit. Waarom zou je je eigen leven totaal laten vergallen door het bestaan van een heersende klasse? Het enige wat je dan doet is de heersende klasse als excuus gebruiken om je jezelf het leven zuur en moeilijk te maken.
Als ik geloof dat er geen heersende klasse zou moeten zijn, en dat geloof geeft me stress dan onderzoek ik dat geloof met Byron Katie.
Dat betekend niet dat er ik opeens voorstander wordt van een heersende klasse maar het betekend wel dat dat geloof me niet langer stress bezorgt en ik mijn energie dus zonder stress en met plezier kan richten op het hier en nu.
Het is heel raar maar zodra je ergens negatieve emotie bij krijgt weet je dat er ergens een gedachte is waar je geloof aan hecht en dat geloof aan die gedachte veroorzaakt je onplezierige emotie. Waarom zou je ooit nog toestaan negatieve emotie te ervaren als je dit mechanisme eenmaal kent.
Als je je hand in het vuur steekt dan trek je automatisch je hand terug. Wij zouden hetzelfde mechanisme voor ons verstand moeten ontwikkelen. Zodra je een negatieve emotie ervaart zou dat een signaal moeten zijn om de gedachte op te sporen die die emotie teweeg brengt en dan die gedachte gaan onderzoeken met Byron Katie, of whatever wat voor jouw werkt. Byron Katie is toevallig voor mij verreweg het meest effectief gebleken.
Ik ben persoonlijk tot de conclusie gekomen dat je nooit geloof hoeft te hechten aan welke gedachte dan ook. En dus hoef je nooit negatieve emotie meer te ervaren. Maar dat gebeurt idd niet zomaar. Ik heb denk ik een gedachte of 300 uitgewerkt op een 1 of 2 a4tjes via de methode van The Work. En dat is per persoon verschillend denk ik.
Als je naast dat mechanisme om elke stressvolle gedachte te ontmantelen dan je gevoel van passie/interesse gebruikt als leidraad voor de richting van je leven dan maak je het ook continue spannend en vol passie. Ik vind persoonlijk, Byron Katie en Bashar een hele fijne combinatie maar goed dat is wederom puur iets wat voor mij tot nu toe prima heeft gewerkt.
Dit is volgens mij precies waar The Law of Allowance over gaat. Je moet je geluk niet afhankelijk maken van externe factoren. Dat heb je zelf in de hand.
http://achterdesamenleving.nl/wet-3-van-3-the-law-of-allowance
Het is geen weg. Het is geen oplossing. Het is een altijd werkend mechanisme. Het is gewoon zoals het werkt.
Er is simpelweg geen verandering mogelijk zonder verandering van gedachten (zoals je zelf ook aangeeft: nadenken, inzicht). Daarom noemt Larken Rose het statisme ook een geloof. Een geloof is niets meer dan een gedachte. Zonder dat geloof kan dat statisme niet bestaan. Zonder verandering van dat geloof, zal statisme blijven bestaan.
Natuurlijk veranderen mensen niet zomaar hun geloof. Natuurlijk zijn er belanghebbenden die, via de media, ons geloof proberen te beïnvloeden met leugens en propaganda. Maar het is allemaal gericht op de gedachte.
Het idee van bijv. propaganda, is het implanteren van een gedachte. Een gedachte die (via onze emotie en ons handelen) ons een realiteit doet maken die naar de zin is van de propagandist. Ook dat werkt via hetzelfde mechanisme. Maar ook een boek als dat van Rose heeft die bedoeling.
Dit mechanisme is eenvoudig en werkt werkelijk 100% perfect. De uitkomst wordt volledig bepaald door wat we erin stoppen.
De moeilijkheid zit hem dus in de vraag: hoe kunnen we het juiste erin stoppen, of voorkomen dat het onjuiste erin gestopt wordt? Wat is dan een juiste gedachte? En hoe kun je mensen bewegen om andere (meer juiste) gedachten te kiezen? Maar dat doet niets af aan de eenvoud van het bestaande mechanisme.
Dat mechanisme is een volmaakt gereedschap. Om er iets mee te maken dat naar onze zin is, moeten we eerst weten hoe dat gereedschap werkt. En vervolgens gaan kiezen wat we ermee willen maken. Het eerste is werkelijk eenvoudig. Het tweede is de uitdaging.
Abraham Hicks en Bashar hebben beide vele honderden uren materiaal wat je kunt beluisteren en channelen al vanaf de jaren 80. De artikelen die ik er hierover publiceer zijn uiteraard samenvattingen van. Als je de precieze details wilt weten zul je gewoon tijd moeten gaan investeren. Maar doe dat alleen als je interesse er oprecht ligt.
Wat is er roze wolk achtig aan het gevoel van je eigen interesse/passie gebruiken als leidraad voor je leven? En je bent vrij om te doen wat je wilt, als je de voorkeur geeft aan wat je kerk of je schoonmoeder zegt hoe je je leven zou moeten leiden mag dat net zo goed. 😀
Persoonlijk is de boodschap van Bashar en Abraham Hicks mij erg goed bevallen en ik merk dat als ik mijn eigen interesse/passie gebruik als leidraad voor mijn leven dat mijn leven daar voor mij over het algemeen, plezieriger en vrolijker van is geworden. Maar dat zegt niets over jouw pad of dat van anderen.
Bashar en Abraham Hicks reflecteren slechts ideeen, het is volledig aan jou wat je daarmee doet en of je er uberhaupt iets mee wilt doen. Het is je volle recht om wat zij zeggen totaal te negeren als het niet iets is wat je interesse heeft.
Heb je ook een link naar en verzamel site/channel van Bashar? Ik heb een stuk of 30-40 van die videootjes bekeken, maar ik zie ook geen nieuwe meer in de youtube suggesties.
Ik heb zelf een boel via torrentz gedownload:
https://torrentz.eu/searchS?f=bashar
Vele gigabyte aan video en audiobestanden. De twee boeken die onder zijn artikelen staan vond ik ook wel de moeite. Vooral Quest for Truth is wel interessant. Blueprints for Change gaat vooral over meer niet aardse zaken.
Ik ben momenteel alle lezingen van Bashar van 2013 aan het luisteren op de ipod richting en terug van mijn werk:
http://bitsnoop.com/bashar-2013-audio-all-sessions-mp3-q59950645.html
Ik heb veel minder naar Abraham Hicks geluisterd maar ik vond deze serie van haar The special subject series een hele goede en overzichtelijke intro:
https://torrentz.eu/searchS?q=abraham+hicks+special+subject+series
Bedankt voor de links.
Onder je reactie van 00.54 kan ik niet meer reageren maar hoewel het offtopic is op het onderwerp is het best wel ontopic op mijzelf. Ik zal daar eens goed over nadenken, want ergens raak je wel een snaar. Ook bedankt daarvoor.
Graag gedaan, en wellicht dat dit artikel ook nog uitkomst kan bieden?
-) Er is maar 1 persoon nodig voor vrede en dat ben jezelf.
Dat samen met The Law of Allowance heeft mij persoonlijk het meeste vooruit geholpen op dit vlak
-) The Law of Allowance
Ook nog interessant voor je geschreven stuk Pieter.
In dit gesprek tussen Abraham Hicks and Wayne Dyer komt ook de perfectie van het universum voorbij en ze merken daarin heel terecht op dat het universum inderdaad altijd perfect is en dat wij daar dus ook perfect inpassen en dat onze wil om zaken te veranderen daar ook weer perfect inpast.
Voor mij was dat wel een heel belangrijk stukje dat ons verlangen om zaken te willen veranderen ook een onderdeel van die perfectie is.
Hier het fragment:
http://youtu.be/jFpYhEhrxQE
En sowiewo wel leuk om die mensen met elkaar te horen spreken. Hier meer van hun dialogen.
https://www.youtube.com/user/MrDavidArcher/search?query=wayne
Precies. Wanneer we vanaf ons ontstaan meteen hadden onderkend dat alles volmaakt is, dan zouden we geen enkele drijfveer gehad hebben om iets te veranderen. Dan hadden we achterover geleund en dan zouden we het vanzelfsprekend gevonden hebben. Dan hadden we nooit kunnen leren kennen wat ons potentieel is.
De illusie van de onvolmaaktheid van het leven en de omgeving (de Schepping/het Universum, en ook onszelf), was dus noodzakelijk om ons te bewegen ons eigen potentieel te gaan leren kennen. Die illusie van onvolmaaktheid, maakt daarmee dus deel uit van de volmaaktheid. Maar de waarheid over die illusie, is dat het een illusie IS.
Als we ons daar nu van bewust worden, dan kunnen we de volmaaktheid van het Universum gaan beleven, SAMEN met ons besef van ons potentieel.
Als je Het probeert te beschrijven schieten woorden altijd tekort.
Wordt 1 met Al-Wat-Is en je intuitieve Zelf zal het weten en inwendig weten te bewoorden,
tracht het te beschrijven en de gevoelde kennis zal vervagen in woorden.
Het is als de Tao, 1 met het ZIJN.
Het onnoembare vormloze omnipresente aanwezige in ons en in de bouwstenen van het
Universum en de intelligente in de orde en chaos ervan, DAT wat IS.
” Je kan toch beschrijven wat we zijn & doen, al dan niet in goed fatsoen? ”
Meestal het liefst wel in goed fatsoen 🙂 Er is niks wat wij niet kennen het is slechts wederom herkennen. We zijn lichtwezens, deel uitmakend van Het Creerende Licht om het leven te beleven op aarde moeten we de dualiteit opzoeken of aanvaarden vanuit de non-dualiteit. Door keuzemogelijkheden of de mogelijkheid of vrijheid om te kiezen welke afslag we nemen in het leven, in welke culturele omgeving dan ook, creeren wij ons persoonlijke leven. We zijn medecreatoren van deze illusionaire collectieve realiteit gevormd door de indoctrinatie van de ” leiders” en daarom is ons wereldbeeld best wereldvreemd te noemen. Mooi kan het allemaal worden maar het is volledig uit balans vanwege de luxe voor de een is het een strijd voor de ander. Op allerlei gebied word men op de proef gestelt zodat men leert de energieflow te controleren en op die wijze van het duale dus toch van het leven te leren houden zoals het IS. Waarschijnlijk kent energie toch een verlies in sterkte en kracht een natuurlijke aanvoer en afvloeing die afvloeing en aanvoer dat zijn wij.