Het debat is bizar, langs de ene kant kunnen we niet ontkennen dat er voldoende technische middelen zijn om ons te verlossen van allerhande ‘economische’ kwellingen, aan de andere kant blijkt er toch iets dat ons weerhoudt om ze daadwerkelijk toe te passen. Een opmerkelijk paradoxale verklaring vinden we in onze ‘angst voor vrijheid’. Het is als zeggen dat allerhande remedies op de tafel liggen maar toch kennen ze geen doorgang tot het collectieve bewustzijn. We citeren een aantal paragrafen uit een recensie van de hand van Dirk Verhofstadt, handelend over het gelijknamige werk van Erich Fromm.
Immuniteit
Mensen ontvluchten hun persoonlijke verantwoordelijkheid en daarmee eigenlijk ook hun vrijheid en keuzemogelijkheden. Het is alsof ze bang zijn voor die vrijheid. Dit idee werd ontwikkeld door Jean Paul Sartre die in ‘L’existentialisme est un humanisme’ wees op het feit dat de mens tot de vrijheid veroordeeld is en derhalve van die vrijheid verlost wil worden door te geloven. Daarbij geeft de mens zich over aan religieuze en etnische denkbeelden die het hem aldus ‘houvast’ bieden. Deze psychologische ingesteldheid werd uitstekend aangetoond door Erich Fromm in zijn boek ‘De angst voor vrijheid’.
Frisheid
Alhoewel neergeschreven in 1941 heeft dit boek nog niets aan actualiteitswaarde verloren. Het beschrijft de paradox van de vrijheid die hand in hand gaat met autoritarisme, destructivisme en conformisme. De mens zit voortdurend geklemd tussen zijn hang naar meer vrijheid en de vlucht voor diezelfde vrijheid. Die vlucht uit zich in de vrijwillige onderwerping aan fundamentalistische religies en aan politieke ideologieën, in de neiging tot zinloos geweld, en in de maatschappelijke aandrift tot sociale aanpassing en maatschappelijk conformisme.
Schijnvrijheid
Erich Fromm benadrukt ook de schijnvrijheid die vele mensen hebben. In werkelijkheid onderwerpen ze zich aan anonieme autoriteiten zoals de ‘publieke opnie’, het ‘gezond verstand’ en de ‘zwijgende meerderheid’, die juist zo machtig zijn wegens de grote bereidheid van de mens om te beantwoorden aan de verwachtingen die anderen van ons hebben, en onze even grote angst anders dan die anderen te zijn. Deze anonieme autoriteit is vandaag doeltreffender dan een openlijk gezag, omdat niemand vermoedt dat er een bevel in het geding is waaraan men zou moeten gehoorzamen. Hier ligt mijn inziens een probleem voor het liberalisme dat als vernieuwende beweging ingaat tegen gewoonte en traditie en juist de zelfontplooiing van de mens voorstaat.
Drie vluchtwegen
Erich Fromm ziet drie verschillende vluchtwegen die de mens gebruikt om zijn vrijheid en verantwoordelijkheid te ontlopen. In elk van de drie vluchtwegen doet de mens afstand van het recht op handhaving van een eigen mening, eigen belangen en eigen geluk.
- Autoritarisme
Het eerste is autoritarisme of de neiging om de onafhankelijkheid van het eigen zelf op te geven en dat te doen samensmelten met iemand of iets buiten de eigen persoon teneinde zich de kracht te verschaffen die men zelf mist. De mens wordt de indruk gegeven dat hij alleen geluk zal kennen als hij zich onderwerpt aan deze krachten. In feite beschrijven we hier het conservatisme als een tegenpool van het liberalisme.
- Destructivisme
Een tweede vluchtweg is het destructivisme of het gevoel van de eigen machteloosheid tegenover de wereld buiten zichzelf door deze te verwoesten. Deze drift zou voortvloeien uit de individuele en sociale omstandigheden die het leven onderdrukken.
- Automatisch conformisme
Tenslotte is er de meest voorkomende vluchtweg, namenlijk het automatisch conformisme. Daarbij houdt het individu op zichzelf te zijn. Hij neemt volledig de persoonlijkheidsvorm aan die hem door zijn culturele omgeving wordt aangeboden en waardoor hij gaat gelijken op datgene wat anderen van hem verwachten.
Onbaatzuchtigheid
Het woord ‘onbaatzuchtigheid’ is vaak gebruikt en misbruikt om mensen in een carcan te stoppen. Hitler prees dit begrip aan als een positieve zaak waarbij ‘het individu zijn aanspraken op eigen mening en belangen opgeeft voor een hoger doel’. Liberalen moeten steeds wantrouwig staan tegenover dat woord. Het mag immers niet leiden tot afstand van individuele vrijheid en afhankelijkheid. Een ander probleem is evenwel het feit dat de mens ontmoedigd wordt zelf te denken en te besluiten. Mensen worden steeds minder getroffen door woorden, geluiden en beelden. We worden er gevoelloos voor.
Onverschilligheid
Daardoor dreigt een vorm van cynisme en onverschilligheid. De machteloosheid die de mens ervaart kan ertoe leiden dat hij zijn vrijheid inruilt voor ‘de bereidheid om iedere ideologie en iedere leider te aanvaarden, als hij maar opwinding belooft en een politieke structuur en symbolen biedt die het individuele leven geveinsde zin en orde geven.’ Deze omschrijving lijkt me perfect van toepassing op het succes van Pim Fortuyn in Nederland. Alvast geen geruststellende gedachte in het besef dat heel wat mensen zich in onze samenleving onmachtig voelen omdat ‘politici niet naar hen willen luisteren‘. (einde citaat)
Tragische absurditeit
De recensie staat mooi op zich, de vraag stelt zich hoe we hierop reageren. Wat doen we? Mogen we stellen dat een eventuele ontkenning onze angst voor vrijheid bevestigt? Nee want, ja maar, ja … en/of een mengeling waardoor we belanden in een chaotische brij van conflicterende meningen die beslist het volwassen debat niet gunstig stemmen? Het brengt ons letterlijk tot een tragische absurditeit, iedereen weet het wel maar toch schijnt er fundamenteel niets met dat ‘weten’ te gebeuren. Sociale impact?
Het afwijzen van vrijheid is inderdaad gebaseerd op angst voor verantwoordelijkheid. Vrijheid en verantwoordelijkheid zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden. In vrijheid neem je je eigen beslissingen, en wie anders kan er dan verantwoordelijk voor zijn dan jijzelf?
Ik heb daar eens dit stukje over geschreven:
http://pieterstuurman.blogspot.nl/2014/07/vrijheid-verantwoordelijkheid.html
Ieder “probleem” dat we ervaren, is het gevolg van een misvatting. En die misvatting is altijd dezelfde. Het is altijd deze misvatting: “We zijn ontoereikend – we zijn vanuit onszelf niet opgewassen tegen het leven”.
Ook de problemen die voortkomen uit onvrijheid, zijn het gevolg van deze misvatting. De misvatting zelf niet voldoende toegerust te zijn voor het leven. Merk daarbij ook op dat Fromm’s 3 vluchtwegen, allemaal gebaseerd zijn op diezelfde misvatting.
De valse overtuiging niet voldoende toegerust te zijn voor het leven, leidt onherroepelijk tot het afwijzen van verantwoordelijkheid. Immers, hoe kan een gebrekkig schepsel nou verantwoordelijkheid dragen?
De overtuiging “ik kan het niet”, betekent ook “ik wil het niet”, en dus leidt het tot pogingen die verantwoordelijkheid te ontvluchten en te delegeren. En omdat vrijheid en verantwoordelijkheid bij elkaar horen, tot het inleveren van vrijheid.
Alle maatschappelijke en persoonlijke problemen die voortvloeien uit deze (op basis van de misvatting zelfverkozen) onvrijheid, zijn dus het gevolg van dezelfde valse overtuiging, van dezelfde misvatting: “We zijn ontoereikend”. Zonder deze misvatting kan onvrijheid simpelweg niet bestaan.
Dit betekent dat een hiërarchisch ingerichte wereld niet zozeer inherent is aan mensen, maar inherent is aan deze misvatting. Het betekent dat we, voor het oplossen van alle problemen die het gevolg zijn van hiërarchie, niet onszelf hoeven te veranderen, dat we niet hoeven te veranderen wat we werkelijk zijn, maar dat we alleen deze misvatting hoeven te corrigeren.
Zie ook: http://pieterstuurman.blogspot.nl/2014/08/vrijheid-input-output.html
Fijne reactie Pieter, er bestaan inderdaad nogal wat misvattingen, ze uiten zich op verschillende niveaus waardoor we onszelf gevangen lijken te houden. It’s all in the mind, zo men zegt. Redelijk verontrustend voor wie het diepgaander aandacht geeft, in sommige gevallen kan je er maar beter niets over weten, ontnuchtering kan schokkend zijn. Het zijn bijzondere processen.
Dank je Werner.
De reden waarom sommigen dit besef als schokkend ervaren, is omdat het laat zien dat onvrijheid het gevolg is van hun eigen misvatting, namelijk de misvatting dat het mogelijk zou zijn om verantwoordelijkheid af te dragen.
Het schokkende hieraan, is dat het aantoont dat mensen zelf verantwoordelijk zijn voor de gevolgen van hun eigen pogingen die verantwoordelijkheid te ontvluchten, en dat ze daarmee dus toch verantwoordelijk zijn. Dat het afdragen van verantwoordelijkheid dus mislukt is.
Anders gezegd: het “schokkende” besef dat verantwoordelijkheid onmogelijk te ontvluchten IS. Zelfs al zou je het willen.
Het goede nieuws is dat er niets prettiger is dan het dragen van verantwoordelijkheid. Door het bewust te doen, leer je dat het helemaal niet moeilijk of eng is. Het laat je ervaren dat je er prima toe in staat bent. Het laat je (in toenemende mate) kennismaken met je potentieel. En dat is precies tegengesteld aan de overtuiging (de misvatting) niet opgewassen te zijn tegen het leven.
Inderdaad Pieter, mooie inzichten en redelijk paradoxaal. Vandaag geven we die verantwoordelijk af aan politici, een normaal gegeven in een democratie. En zo rollen we van het ene in het andere, kunnen/mogen we wel spreken van een democratie of ligt de aangehaalde misvatting nu net aan de basis van het falen ervan? Het zijn bijzondere hersenkrakers waar anderen al eens over nagedacht hebben. Anders gezegd, aan informatie ontbreekt het niet, pro forma een exploot over de ‘donkere nachten van de ziel’:
In het moderne leven onderdrukken we het kind meestal, want kinderlijkheid is een belediging voor het soort ego dat we bewonderen. We geven de voorkeur aan de welopgevoede, beheerste, aangepaste en nogal uniforme mens die heeft geleerd dat hij moet passen in de doelstellingen van onze maatschappij, die grotendeels vorm hebben gekregen door ons geloof in het Kapitalisme. We definiëren rijpheid in die termen en steunen een opvoedingssysteem dat die filosofie schraagt. Ons gebrek aan wellevendheid is grotendeels te wijten aan het onderdrukte kind dat ingaat tegen de harde eisen die door de maatschappij aan hem worden gesteld. Mensen zijn boos en gedeprimeerd om het vreugdeloze leven dat ze gedwongen worden te leiden en luchten hun frustratie door verwerpelijke manieren van asociaal gedrag, als waren ze kinderen die niet hebben geleerd wat het is om sociaal te zijn. Onze huidige maatschappelijk ‘donkere nacht’ is deels te wijten aan de onderdrukking van het kind in ons.
http://www.bol.com/nl/p/de-donkere-nachten-van-de-ziel/1001004002095437/
Democratie is (evenals welke …cratie dan ook) zeker ook een gevolg van dezelfde misvatting. Alleen in de overtuiging zelf niet in staat te zijn het juiste te doen, zullen mensen iemand aanwijzen om voor hen te beslissen.
Omdat misvattingen logischerwijze altijd leiden tot teleurstellende resultaten (falen), leiden ook de voortvloeiselen van de misvattingen (zoals democratie) hier onvermijdelijk toe.
Wat betreft je tweede alinea:
Een van de belangrijkste kenmerken van mentale volwassenheid, is het vermogen tot het dragen van gezonde eigen verantwoordelijkheid. Pogingen deze verantwoordelijkheid te ontlopen of te delegeren, getuigen dus (inderdaad) van mentale ONvolwassenheid.
Er is maar één periode in een mensenleven waarin het daadwerkelijk nodig is dat anderen verantwoordelijkheid voor ons dragen, en dat is in onze kindertijd. Daarom is mentale onvolwassenheid (net als fysieke onvolwassenheid) voor een kind volkomen in orde, maar voor een volwassene niet.
Het is de taak van volwassenen om verantwoordelijkheid te dragen voor kinderen (voor het deel dat het kind zelf nog niet aankan), en tevens is het hun taak die kinderen geleidelijk te leren hoe ze dat uiteindelijk zelf kunnen doen (dat is opvoeden).
Helaas zijn zeer veel volwassenen zelf mentaal onvolwassen (anders bestond er geen onvrijheid), en daarom kunnen ze deze taken niet goed uitvoeren. En dat is inderdaad zeer frustrerend voor kinderen. Ook betekent het dat de kinderen – door die volwassenen – nooit aangeleerd krijgen hoe ze (mentaal) volwassen kunnen worden. Je kunt een ander immers niet iets aanleren dat je zelf niet kunt. En zo blijft de situatie in stand, door de generaties heen.
Tevens wordt de (pandemische) mentale onvolwassenheid maar al te graag in stand gehouden door de machtselite. Dat doet men door de onderdanen te laten geloven dat er voor ze gezorgd wordt (hetgeen uiteraard een leugen is), en door ze te laten geloven dat het leven te gecompliceerd is om dat zelf te doen (hetgeen ook een leugen is).
Dit voorkomt dat mensen zelf verantwoordelijkheid gaan nemen, en zo hun potentieel leren kennen. Wanneer mensen hun potentieel wel zouden kennen, kan macht niet langer bestaan. Omdat er dan geen enkele reden meer zou bestaan om verantwoordelijkheid te delegeren, en dus macht te verlenen aan wie dan ook.
Iets wat heel goed werkt om mentaal volwassen te worden is een tijdje in je eentje de wereld rond te reizen. Je leert dan inzien dat je prima in staat bent zelfstandig te overleven en beslissingen te nemen over je eigen bestaan. Daarnaast is reizen en nieuwe mensen ontmoeten en nieuwe plaatsen ontdekken ook nog eens superleuk!
Precies Douwe. Mentaal volwassen worden (en dus verantwoordelijkheid nemen) is superleuk!
Dat is helder Pieter, laat je hier niet vermoeden dat politiek dan ook ‘onvolwassen’ is? Dit zijn dan – los van alles dat we ze toe-eigenen inzake machtspelletjes – mensen die wel hun verantwoordelijkheid nemen. Op deze manier krijg je een systeem dat begint te lijken op een slepende ziekte die we voor ons uitduwen, langs de andere kant geen gebrek aan oplossingen maar ze blijven dode letter, inmiddels boekenkasten vol. Redelijk frustrerend, hoe kunnen we daarin een doorbraak ‘forceren’?
Politiek is ook een manifestatie van mentale onvolwassenheid. Politiek neemt nooit verantwoordelijkheid voor het volk. Dat is ook onmogelijk.
“Politiek” gedraagt zich als een mentaal onvolwassen ouder, een ouder die niets van waarde bijdraagt voor zijn kinderen, maar uitsluitend op de machtspositie uit is. Het volk gedraagt zich als een fysiek volwassen kind dat niet onder de vleugels van de ouder uit durft. Beide getuigen van mentale onvolwassenheid. Beide nemen dus geen verantwoordelijkheid (het belangrijkste kenmerk van mentale onvolwassenheid), en dat leidt logischerwijze tot problemen.
Wel is het zo dat verschillende volwassenen een verschillend niveau van mentale volwassenheid bereikt hebben. Het lijkt me een goed idee als degenen die een stapje verder zijn, de anderen de hand reiken en zo de gelegenheid bieden te groeien. Je zou het “surrogaat ouderschap” kunnen noemen. Niet met de bedoeling de ander afhankelijk te maken (zoals de politiek dat probeert) maar juist het tegenovergestelde: door anderen te laten zien hoe ze onafhankelijk (en dus verantwoordelijk) kunnen zijn. Precies zoals een mentaal volwassen ouder dit bij zijn kind zou doen.
Kan ik me wel in vinden Pieter, uiteindelijk – en dat is onthutsend – heb je een systeem waarbij mensen blind geloof hechten aan politici die zelf ook blind blijven voor de alternatieven die rijkelijk op internet te vinden zijn. Laatst schreef iemand hier nog dat ‘onwetendheid een keuze is’, het gevolg is een mensonterend drama waarvan we ons niet eens bewust van blijken te zijn. Het is amper geloofwaardig maar toch gebeurt het, dit is werkelijk erg.
In mijn ogen heeft stap 3 van 5 van The Natural Law zoals Mark Passio het uitlegt alles te maken met mentale volwassenheid. Het gaat precies om dit inzicht dat je altijd verantwoordelijk bent voor je eigen keuzes in het leven. Op het moment dat je dat begrijpt en integreert in je leven kun je door naar stap 4 van de 5.
Als een maatschappij mentaal volwassen wordt zul je telkens minder politiek en andere vormen van externe autoriteiten vinden.
Ken z’n schema niet maar kan me er wat bij voorstellen, het is als een universeel groeiproces waar velen al over geschreven hebben. Ik denk bv aan het vierkwadrantenmodel van Ken Wilber uit z’n werk over integrale psychologie.
INTEGRALE PSYCHOLOGIE wil elk legitiem aspect van menselijk bewustzijn en alle denkbeelden daarover onder één dak brengen. Het boek is een van de eerste op dit terrein waarin een werkelijke integratie wordt geboden van bewustzijn, psychologie en therapie. Het put uit honderden bronnen – Oost en West, oud en modern. Wilber schept een psychologisch model dat verschillende ontwikkelingsgolven, ontwikkelingsstromen, bewustzijnstoestanden en het zelf omvat en hij volgt op de voet de weg van elk van deze elementen van onderbewust tot zelfbewust naar super(boven)bewust.
http://www.bol.com/nl/p/integrale-psychologie/666875091/
Ik heb zelf veel geleerd van Mark Passio. Als je zijn lezing nog niet kent over Natural Law dan kan ik dat van harte aanbevelen.
Dit is zijn schema. Stap 3 gaat precies over dit thema. Mentaal volwassen worden.
Hier kun je zijn lezing bekijken mocht je zin en tijd hebben.
http://achterdesamenleving.nl/the-natural-law-lessen-over-het-menselijke-bewustzijn/#.Vfr9ZPntlBc
Ken Wilbur heeft ook interessant materiaal op de YouTube kwam ik een paar jaar geleden achter. Inderdaad ook zeer de moeite waard.
Precies Werner. Mensonterend.
De gangbare systemen zijn altijd een volmaakte afspiegeling van de collectieve gedachtegang (de optelsom van de gedachtegang van alle individuen waaruit dat collectief bestaat). Ook nu dus.
Verontwaardiging over de mensonterendheid van die systemen, is een prima motief om bij te willen dragen aan verandering. Zodra het inzicht (de gedachte) dat deze systemen niet in orde zijn doordringt tot een substantieel deel van het collectief, zullen de systemen veranderen. Tot die tijd, zullen ze de oude gedachtegang blijven weerspiegelen. Verontwaardiging is daarom noodzakelijk om tot verandering te komen.
Dank voor de tip Douwe, heb inmiddels al een en ander bekeken en smaakt goed. Het is perfect zoals hij stelt, niets niews onder de zon en kwestie van groei en inzicht in de werking van het leven/manieren van denken.
Volledig mee eens Pieter, de maatschappelijke druk stijgt en dan is het te hopen dat sociaal innovatieve ideeën doordringen tot het collectieve bewustzijn opdat de bom niet barst (cfr WOIII). Levensbeschouwelijk mag het leven dan een spel zijn, als we niet alle opties benutten dan wordt het een sociaal drama. Is terug te vinden op internet, no doubt about that.
In de speltheorie, een deelgebied van de wiskunde, is een Nash-evenwicht een oplossingsconcept voor een niet-coöperatief spel, waar twee of meer spelers aan meedoen. In een Nash-evenwicht wordt elke speler geacht de evenwichtsstrategieën van de andere spelers te kennen en heeft geen van de spelers er voordeel bij om zijn of haar strategie eenzijdig te wijzigen. Als elke speler een strategie heeft gekozen en geen enkele speler kan profiteren door zijn strategie te veranderen, terwijl de andere spelers dat ook niet doen, dan vormt de huidige verzameling van strategiekeuzes plus de bijbehorende uitbetalingen een Nash-evenwicht.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Nash-evenwicht
Dat is inderdaad te hopen Werner.
Omdat bewustwording een cumulatief proces is (er is alleen groei mogelijk, en geen krimp) is er geen weg terug, en zal de daaruit volgende transitie dezelfde magnitude hebben als de problemen die de huidige spurt in de groei van het collectieve bewustzijn teweegbrengen. Omvangrijke transitie is dus onvermijdelijk.
Maar, zoals je eerder terecht opmerkte, roept bewustwording ook weerstand op. Het is die weerstand die in dit proces de variabele factor is, en die bepalend is voor de hoeveelheid pijn die ermee gemoeid zal zijn.
Zo is dat Pieter, het gebrek aan informatie speelt mi ook een cruciale rol in dit proces, mensen kunnen geen keuze maken uit opties die ze niet kennen. Deze informatie moet dan wel correct geïnterpreteerd worden wat vaak lastiger is dan we misschien hoogmoedig willen beweren. Op dat moment hebben we herscholing nodig, herstellen van wat scheefgetrokken werd door de ideologie die ons opgedrongen werd. Ik weet niet of je het Elaboration Likelihood Model kent, het geeft een mooi inzicht in hoe deze processen werken.
https://schuldencomplex.wordpress.com/elaboration-likelihood-model/
De krachtigste motor achter verandering, is altijd bewustwording over de onvolkomenheden in de bestaande situatie. Oftewel, het opmerken van problemen. Dat is uiteindelijk altijd hetgeen mensen in beweging brengt.
Het willen rechtzetten van die onvolkomenheden is dus het gevolg van het besef dat het onvolkomenheden zijn.
Helaas leert de geschiedenis ons dat mensen geneigd zijn om een onvolkomenheid te pareren door er een tegengestelde onvolkomenheid tegenover te stellen. Oftewel: een onwaarheid te compenseren met een tegenovergestelde onwaarheid. Dit is bijvoorbeeld het geval geweest met alle revoluties.
De oude overtuiging (“de koning is goed voor ons”) bewijst zich als onwaar door de problemen die eruit voortvloeien, en wordt vervangen door een nieuwe, tegengestelde overtuiging (“de president is goed voor ons”) die even onwaar is.
Omdat mensen op dit moment (in zeer snel groeiende mate) besef ontwikkelen van de bestaande onvolkomenheden, is verandering onvermijdelijk.
Er is maar één manier om te voorkomen dat de geschiedenis zich weer herhaalt, en dat is begrip van de werkelijke onderliggende aard van die onvolkomenheden. Zodat ze daar worden gecorrigeerd, en niet opnieuw op symptoomniveau, zoals eerder steeds het geval geweest is.
Naar mijn inschatting is daar de tijd nu rijp voor. De huidige crisis is daarom niet zozeer een financiële of economische crisis, maar vooral een morele crisis. Een crisis die ons (hopelijk) dwingt om basale principes te gaan herzien (of beter: te gaan inzien) op een dieper niveau dan op symptoomniveau.
Jammer genoeg kan ik het slechts eens zijn met je Pieter. 🙂 Hier in het Vlaamsche land hoor ik mensen vaak zeggen dat het op een ander nog veel slechter is, hiermee kunnen we ons geweten afkopen. Vandaag is het stutten van wat scheefgetrokken werd, fundamenteel herstel is duidelijk wat anders. Res Non Verba.
Ja, ik hoor die opmerking hier ook vaak. Het blijft een vreemde redenering: ik heb het goed omdat een ander het slechter heeft.
Maar ook degenen die deze zelfverkozen blindheid geruststellend denken te vinden, zullen op een moment geconfronteerd worden met de gevolgen van hun hun attitude.
Naarmate de problemen verdiepen, wordt het steeds lastiger ze te ontkennen. Tot het onmogelijk wordt. Hoe langer de ogen gesloten blijven, hoe pijnlijker de uiteindelijke confrontatie dus zal zijn.
Inderdaad Pieter, we horen dat wellicht niet zo graag, je bent al snel een doemdenker wanneer je vergelijkingen maakt met WOII. Het verschil tussen escapisme en realisme is uiterst subtiel, langs de andere kant worden bevrijdende alternatieven vaak als onrealistisch gezien. En zo kunnen we bezig blijven tot de situatie werkelijk onhoudbaar wordt, het is alsof het intellect in de knoop ligt met zichzelf, zeer pijnlijk om er elke dag getuige van te moeten zijn. Hebben eens een poging gedaan om dat bespreekbaar te stellen via de plaatselijke vakbond alhier, ik bespaar je de details. Boeiende tijden, dat wel.
Ja, ik hoor ook vaak dat voorstellen voor verandering onrealistisch zouden zijn. En in principe klopt dat ook.
Realistisch betekent: passend bij de bestaande realiteit. Verandering beoogt juist een andere realiteit. In die zin zijn alle voorstellen voor werkelijke verandering per definitie onrealistisch.
Het blijft een wonderbaarlijk iets dat politica waarvan je toch zou denken dat ze enige intelligentie bezitten dat ze al deze zaken alsmede vele oplossingen niet lijken te zien en als een blinde mol oplossingen lijken te ondersteunen die nu juist de oorzakelijke problemen van een en met name deze voornamelijk morele crisis lijken te verstevigen.
Ja, zo lijkt het. Het wordt pas begrijpelijk als je beseft dat politiek niet de belangen van de bevolking behartigt, maar die van hun meesters. Dan zie je dat die politiek de opdrachten keurig en op intelligente wijze uitvoert. Wel toont het nogmaals het verschil aan tussen intelligentie en bewustzijn.
Klopt Pieter, we noemen het niet zomaar paradigmashift. 🙂
Als je er echt over na gaat denken dan is het ook heel raar om in politiek te geloven als iets wat zelfs al zouden ze willen echte oplossingen kunnen brengen. De gereedschappen van politiek zijn belasting innen van mensen, wetgeving uitschrijven en dat met geweld opleggen. Alle instrumenten van de politiek beperken per definitie de vrije wil en eigen keuzemogelijkheid van mensen.
Het is dus niet alleen raar maar ook immoreel om via de politiek proberen naar oplossingen te zoeken. Volgens mij is het veel handiger om als volgt te werk te gaan.
Stap 1) Door contrast en levenservaring merk je wat je prefereert en niet prefereert en in welke mate.
Stap 2) Ga op zoek naar informatie, andere mensen, gereedschappen om jezelf in staat te stellen om zelf te kunnen helpen meer te scheppen van wat je prefereert.
Stap 3) Van de zaken die je niet prefereert, ga kijken wat je inplaats daarvan dan wel zou willen. Gebruik wat je niet wilt om oplossingsrichtingen te onderzoeken. Zodra je een oplossingsrichting hebt gevonden herhaal dan stap 2.
Op het moment dat we ons eigen geloofsysteem kunnen onderzoeken, omkeren en waar nodig ontmantelen. Als we in contact staan met ons emotionele sturingsmechanisme en vertrouwen hebben opgebouwd met het volgens van onze passe, dan kunnen we via ons handelen vrij snel grote stappen in de oplossingsrichtingen zetten.
Bentinho vat het ook mooi samen in deze stappen:
Leuk Douwe, doet een beetje denken aan die cursus in wonderen, in de eerste plaats moet een mens al beseffen dat er een probleem is, in het andere geval ga je naar een oplossing zoeken voor een probleem dat niet bestaat. 🙂
Het heeft heel veel met definities te maken. Contrast vind ik persoonlijk een veel helderder definitie dan problemen. Door het als contrast te definieren zie je dat iets simpelweg iets is wat je niet prefereert, niets meer en niets minder. Contrast is heel nuttig want door duidelijk te krijgen wat je niet prefereert kan je vaak ook scherper krijgen wat je dan wel zou willen. Er hoeft in die definitie nets bevochten te worden. het hoeft alleen maar herkend te worden zodat je het constructief kunt gaan gebruiken.
Herkenbaar Douwe, het komt met een levensechte anecdote. Ik zei eens tegen een trajectbegeleider wat ik wou, z’n antwoord was dat hij daar geen tijd voor had omdat hij verder moest met de waan van de dag. De vibraties waren van dien aard dat ik maar niet begonnen ben over die post-autistische economie. 🙂
Dan gaf hij dus perfect aan jou aan dat je niet bij hem moest zijn voor wat je wilde zodat je verder kon zoeken naar personen die je daar wellicht wel bij kunnen helpen. 😀
Maar goed, ik begrijp dat het soms flink frustrerend en soms eenszaam kan zijn. Gelukkig is contact leggen met gelijk gestemden tegenwoordig relatief gemakkelijk. Je hebt op o.a. Reddit en Facebook en Youtube, informatie en groepen over werkelijk alles. Heerlijk om informatie op te doen en om in contact te komen met andere gelijkgestemden.
Ja, het is alsof de mondiale geest stilaan wakker wordt, en slapende honden … je weet wel. 🙂
Wat mij betreft is het een prachtige tijd om wakker te worden 😀
Hoe meer hoe beter!
Inderdaad Douwe, wat mij betreft is de chaos groot genoeg om de alternatieven naar de oppervlakte te brengen. 🙂
Het lijkt mij dat de angst voor vrijheid van een mens geborgen zit in het feit dat we een mens zijn.
Stel dat we allemaal zonder angst voor vrijheid op deze aarde zouden incarneren, zonder angst voor vrijheid betekend volledig toegang tot onze eigen macht en de potentie tot het volledig nemen van de eigen verantwoording voor het leven.
Dat staat volledig haaks op de “lessen” die we te leren hebben, in volledig besef van ons potentieel zouden we geen angst kennen en dus ook geen enkele ervaring uit contrast en dualiteit ervaren.
Juist ons potentieel van volledige vrijheid weerhoudt ons van ons evolutionaire doel om volledige dualiteit te kunnen ervaren, vandaar al dat gedoe van vergetelheid etc.
Het is in de eerste plaats voor mij volledig logisch dat wij die angst hebben, anders hadden we hier niets te zoeken gehad.
Het gaat er mi dus ook niet om dat die angst volledig verdwijnt, maar dat wij juist in deze belangrijke fase van onze evolutie die angst omarmen in de wetenschap en besef dat juist die angst een menselijk deel is van ons om dualiteit te kunnen beleven en dat we dus geen angst voor die angst hoeven te hebben…
Diepzinnige reactie Hans, altijd fijn om lezen. Het is als ‘angst is een slechte raadgever’, ik meen dat we dit – samen met vergetelheid – vanuit verschillende invalshoeken kunnen belichten.
(1) het gnostische perspectief => vergetelheid/angst = > cfr de lessen die we te leren hebben
(2) het duale perspectief => vergetelheid/angst => cfr conformisme/angst voor verandering
Naargelang het perspectief krijgen we mi een ander debat.
Onder angst verstaan we in deze context het tegenovergestelde van liefde.
Angst op zichzelf is dus geen negatieve emotie in de dualistische universele betekenis.
Het te verwachte vervolg of het te verwachte resultaat als gevolg van een angst emotie of angstbeleving is hetgeen waar de mens angst voor heeft, bang voor is.
Wij hebben dus angst voor de gevolgen, we zijn dus bang voor angst want we kennen de gevolgen.
Angst is geen oneigenlijk bestanddeel van wie wij in deze vorm zijn, de mens.
De mens is zowel biologisch als mentaal volledig toegerust tot het hebben en verwerken van angst, het is één van onze wegwijzers in dit leven.
Net zoals een goed gevoel dat ook is..
Echter… de gevolgen die wij aan angstgevoelens hangen bepalen de emotionele waarde van angst voor ons, het oorzaak en gevolg principe.
Dat is een mooi onderwerp voor debat.
Wij zijn dus bang voor de gevolgen van de angst die wij voor een bepaalde iets hebben.
Omdat wij in een tijdsconcept denken van oorzaak en dan het gevolg, is het gevolg altijd een onzekere factor.
Een toekomstige onzekere uitkomst waarvan wij tijdens de beleving van de oorzaak op basis van conditionering en ervaring de angst al beleven terwijl we nog niet bij het uiteindelijke gevolg zijn aangekomen.
En wat gebeurt er als wij ergens volledig van zijn overtuigd en ons geloof aan hangen?
Zolang de mens die twee aspecten van angst niet kan onderscheiden voor zichzelf zal hij uit angst en misplaatst zelfbehoud zijn verantwoordelijkheid en macht uit handen geven aan een partij die bereidt is bepaalde garanties te geven voor het op zich nemen van die zorg.
Wat je hier mi stelt is dat we angst hebben van het verleden, een soort collectief trauma dat we niet nog eens willen ervaren maar misschien net daarom cultiveren? Misschien wordt dit duidelijker met een praktisch voorbeeld, een weerspiegeling van zowel verleden als heden aangezien het – zoals ook het artikel stelt – nog niet heeft ingeboet aan actualiteitswaarde. Ik verwijs als benchmark even naar het Chicago Plan Revisited, een plan (niet ontvankelijk verklaard) van net voor WOII dat nu terug bespreekbaar wordt gesteld. Dit plan stelt eenvoudige dingen die heel anders zeggen dan mainstream:
(1) overheden mogen soeverein schuld- en intrestvrij geld drukken
(2) drastische verlaging van overheidsschulden
(3) drastische verlaging van private schulden
(4) eliminatie risico op bankruns
(5) betere controle over cycli van hoog- en laag conjunctuur
https://dunningenkruger.wordpress.com/methodiek/
Zo te zien niets dan goed nieuws, ligt angst dan aan de basis om het niet in praktijk om te zetten of onwetendheid? Dit brengt me tot je zinsnede “En wat gebeurt er als wij ergens volledig van zijn overtuigd en ons geloof aan hangen?”
We gaan lekker Werner 🙂
Ik denk dat de angst, en daaruit voortvloeiend onwetendheid, waar we hier over praten een veel diepere lading en betekenis heeft.
Het feit dat we bijvoorbeeld uit angst of onwetendheid het door jou genoemde voorbeeld niet in praktijk kunnen of willen omzetten is een gevolg van die diepere lading, die diepere betekenis.
Het gaat mi namelijk niet om het verstandelijk willen of kunnen of wat voor andere sociale of bereidwillige motivatie dan ook, maar het gaat om vertrouwen.. vertrouwen in de eigen waardigheid en kracht, dus een collectief menselijk tekort aan fundamenteel zelfvertrouwen wat zich uit tot in het individu.
Om in je kracht te staan en contact te hebben met een een voedingsbodem van vertrouwen van waaruit wij gefundeerde en risicovolle beslissingen durven te nemen moeten wij bewust zijn van onze roots, onze afkomst, ons geboorterecht.
Je zou kunnen zeggen dat de mens in zijn huidige, of in ieder geval in zijn tot voor kort normale staat van Zijn in een soort zwevende staat van identiteit en zelfbewust zijn doorbrengt.
Deze staat van Zijn is inherent aan het feit dat wij hier in deze dimensionale belevingssfeer kunnen leven en beleven.
Vanuit evolutionair standpunt dienen wij die vaste grond ook niet onder onze voeten te hebben in deze omgeving, daar is het juist vanuit dat evolutionaire oogpunt allemaal om te doen zoals ik in de vorige reacties hierboven al aanstipte.
Dus zowel angst als onwetendheid (in elkaars verlengde) ligt aan de basis van onze maatschappelijke passiviteit.
Echter die angst en onwetendheid komen voort uit de diepere krochten van ons bestaan hier op aarde.
De huidige mens is zich een zeer klein percentage bewust van zijn essentie, van zijn komaf, van zijn roots.
Dus ook een zeer klein percentage van geloof en vertrouwen en overtuiging uit zich in wie wij zijn en dat schept in grote mate de realiteit zoals wij het beleven.
Als wij dus een zeer klein percentage ons bewust zijn, zijn wij dus voor een heel groot percentage onbewust van onszelf.
Dus we weten wel wie wij hier spelen, maar we weten niet wie wij nu daadwerkelijk zijn en zodoende kennen wij dus ook ons potentieel en onze macht niet.
Zowel het bewuste als onbewuste maakt de beleving van de werkelijkheid.
Een zeer groot gedeelte van onze werkelijkheid beleven wij dus onbewust, het overkomt ons, het is er gewoon.
Er zijn maar heel weinig mensen die zich continu bewust zijn van het feit dat ze bewust continu die werkelijkheid van alledag ook daadwerkelijk bewust beleven en dus continu op de hoogte zijn van hun betekenis in dit leven en de betekenis die dit leven voor hun heeft.
Het feit dat wij dus het grootste gedeelte van onze werkelijkheidsbeleving onbewust ervaren maakt ons slachtoffer van onze eigen scheppingsdrang.
Wij geven die scheppingsdrang dus uit handen omdat wij er ons onbewust van zijn.
En je kan geen vertrouwen hebben in je kunde en daadkracht of gewoon in jezelf als je voor het grootste gedeelte onbewust bent van wie je daadwerkelijk bent..
Mijn inzicht zegt me dat om uit de slachtofferrol te kunnen stappen en in die positie te kunnen komen dat wij daadwerkelijk onze vrijheid en macht weer beetje bij beetje kunnen opeisen eerst tot op een bepaalde hoogte dienen te beseffen wie wij daadwerkelijk zijn.
Als het leven, de werkelijkheid ons minder onbewust overkomt kunnen we bewuster actie ondernemen vanuit ons zelfvertrouwen.
Hoe bewuster wij zijn van onszelf hoe bewuster wij een rol kunnen gaan spelen in de opbouw van een samenleving, een realiteit zoals wij dat wensen volgens ons geboorterecht.
Dit brengt me weer tot mijn zinsnede “En wat gebeurt er als wij ergens volledig van zijn overtuigd en ons geloof aan hangen?” 🙂
Het is een interessante cluster … angst, onwetendheid, vergetelheid, slapen, onzekerheid, bewustwording, onmacht, macht … enzoverder. Je vraag “En wat gebeurt er als wij ergens volledig van zijn overtuigd en ons geloof aan hangen?” is in het licht daarvan principieel eenvoudig te beantwoorden. Het kan leiden tot allerhande absurde perverse effecten, deze zijn vandaag manifest waarneembaar in de vorm van wat mainstream ‘economische crisis’ wordt genoemd. Moesten we daadwerkelijk meer aandacht besteden aan de beschikbare alternatieven dan zouden er al heel wat angsten en onzekerheid wegvallen, meen ik.
Inderdaad dat is de ene kant, weten dat er andere manieren zijn opent ook het besef dat deze realiteit niet de enige is en er meer mogelijkheden zijn.
Ik denk ook dat de meeste mensen die wakker aan het worden zijn op een bepaald nivo zich beseffen dat deze realiteit niet “normaal” en natuurlijk is en dat automatisch moet betekenen dat er “normalere” en meer natuurlijke alternatieven zijn.
En daar wordt nu ook druk over gesproken en gedacht.
Echter aan de andere kant blijft het punt dat deze energie wordt gestoken en gericht naar de tastbare buitenwereld, net zoals wij nu de realiteit beleven, dus om het even zo te stellen.. symptoonbestrijding.
Zoals ik hiervoor al stelde, zolang wij ons niet tot een gepaalde mate bewust zijn van wie wij zijn zullen wij ook in een eventuele nieuwe samenleving tegen het punt aanlopen dat wij die samenleving creeren op basis van ons zelfbesef en de mate van vertrouwen wat wij in ons zelf hebben.
Als wij dus nog steeds in grote mate vanuit ons onbewust-zijn alternatieven ontwikkelen zullen deze nog steeds niet gebaseerd zijn op eigen macht en soevereiniteit.
Wij creeren de werkelijkheid dmv van ons bewustzijn.
De mate van vrijheid, zelfbeschikking, macht en soevereiniteit wordt bepaald door de mate waarin wij ons herinneren, ons beseffen wie wij in essentie zijn.
De mate waarin wij ons daar bewust en/of onbewust van zijn bepaald onze macht, onze vrijheid, onze angst..
Hoe meer je weet wie je bent hoe meer vertrouwen als basis om zonder angst je macht tot zelfbeschikking toe te passen.
Even simpel gezegd, on-bewust-zijn betekent hierniet zozeer dat je niet doorhebt wat er speelt maar dat je niet doorhebt dat wat er speelt een gevolg is van je on-bewust- zijn.
Waar wij ons niet bewust van zijn kan door iets of iemand die zich daar wel bewust van is gebruikt worden om ons in die positie te houden.
Dat is de macht die wij uit handen geven en wat door anderen met een voor ons minder leuke agenda gebruikt kan worden, en wij voelen ons slachtoffer…
Met je eens Hans, vandaag zien we grosso modo twee stromingen, destructief of transformatief. We creëren onze eigen werkelijkheid die idealiter het positieve scenario bekrachtigt, onbewustheid hierover leidt tot een element van utopische gespletenheid en de chaos die daar inherent bij komt kijken. Dit verandert drastisch wanneer steeds meer mensen kennis nemen van de stand van zaken en de tools om het tij vreedzaam te keren. Ik noem het soms The Paradox of Solutions, het ontbreekt dan niet aan oplossingen maar ze werden nog niet opgenomen in het maatschappelijke – en daarom ook politieke – besluitvorminsproces. Pro forma …
In al onze utopische gespletenheid kan ieder van ons zich wel een soort van ‘ideale staat‘ bedenken, net zoals scenario’s van hoe we dat kunnen realiseren en onderhouden. Het aantal opties is vrijwel oneindig waardoor we misschien wel hetzelfde doel ambiëren maar toch tot de grootste conflicten komen, het vergt dan ook heel wat synchronisatie en planning om dit tot een goed einde te brengen. En dit gaat niet over een hemels paradijs met rijstpap en gouden lepeltjes, het gaat daarentegen over het realiseren van een redelijk evenwicht waarbij we leren van de geschiedenis en opgedane kennis volwaardig valoriseren. En utopie staat tegenover dystopie, dit is als een perverse wereld waar beschikbare alternatieven genegeerd worden en de bevolking het gelag mag betalen, een wereld waarin het begrip ‘ethiek‘ nog slechts een modewoord blijkt te zijn. Neen, dit zijn geen prettige gedachten, het brengt ons tot het besluitvormingsproces waarin het ontbreken van informatie – niet eens gewild – tot averechtse effecten kan leiden.
https://paradoxofplayfulness.wordpress.com/paradox-of-solutions-2/
Inderdaad Werner.
Eerste prioriteit in mijn ogen is dat de mens moet gaan beseffen dat de realiteit, de werkelijkheid zoals die aan ons verschijnt voor het overgrote gedeelte vanuit ons onder- bewust-zijn is opgebouwd.
Onder-bewust-zijn houdt in dat dit het gedeelte is van wie wij in essentie zijn waarvan wij ons nu niet beseffen dat wij het zijn maar wat wel onze collectieve werkelijkheid gestalte geeft.
Dus dat de mogelijkheid bestaat dat hieruit een chaotische en perverse wereld ontstaat, zoals wij het beleven alsof het ons overkomt en opgelegd wordt, is dan ook een logisch gevolg hiervan.
En dat is evolutionair ook de bedoeling, anders hadden we de dualiteit niet kunnen beleven als zodanig.
Het is de werkelijkheid, dus die dystopie beleven wij ook als zodanig,
Als de realiteit voornamelijk bestaat uit het onbewuste deel van ons zelfbesef, en wij ons daar niet bewust van zijn en dus geen erg in hebben, zien en beleven wij die realiteit alsof het ons overkomt en geven wij aan allerlei volksvertegenwoordiging etc. onze macht om voor ons te beslissen.
En als we daar dan de naam en definitie van democratie aanhangen zijn we zo goedgelovig dat ze dit doen voor ons welzijn.
Uit die droom zijn we allemaal flink wakker aan het worden..
Dit is totaal geen spiritueel bewustzijns gebrabbel oid, het is een heel logisch gevolg van het feit dat wij nu eenmaal de werkelijkheid zijn..
En om het te vertalen naar het spirituele kan je simpel stellen dat het verbreden of verhogen van het bewustzijn niets anders is dan je bewust worden (het is een werkwoord!) van het feit dat wat je voor je neus ziet voornamelijk jouw onderbewustzijn is, daar word je je bewust van..
En dan kan je niemand meer de schuld geven en geen slachtoffer meer spelen en dan doe je dat ook niet meer omdat je je er bewust van bent en dat is niets anders dan dat je beter weet wie jij bent!
Je hebt wat meer van jezelf herinnert.
//Neen, dit zijn geen prettige gedachten, het brengt ons tot het besluitvormingsproces waarin het ontbreken van informatie – niet eens gewild – tot averechtse effecten kan leiden.//
En dat komt omdat die informatie niet ontbreekt maar omdat wij wachten totdat die boze lui plaats maken voor lievere die ons de voor ons juiste informatie wel willen geven.
Die informatie is hetgeen waar wij ons on-bewust van zijn, maar het is wel ons bewustzijn anders had het niet bestaan!
Dus een nieuwe aarde opbouwen met de juiste informatie die wie dan ook ons gaat geven is nog steeds afhankelijkheid, nog steeds onbewustheid, nog steeds onze macht aan een ander naar zijn believen.
Wij creëren de werkelijkheid, niet de oude of de nieuwe leiders, zijn gebruiken puur de macht en ruimte (overtuiging, geloof) die wij hen geven om een omgeving te creëren vanuit onze (scheppende) kracht.
En zij doen precies dat zelfde weer met de machtslaag die daar boven hangt en zo weer verder, de machtspiramide.
Een ieder beleeft zijn werkelijkheid vanuit de maatschappelijke positie waarin hij verkeert.
Dus onze regering de schuld geven van deze rotzooi in dit land slaat de plank mis, het is denken vanuit de underdog, slachtoffer positie waarin wij onszelf uiteindelijk manoeuvreren door het feit dat we niet beseffen dat wat er gebeurd puur en alleen kan gebeuren omdat wij onbewust van zijn het feit dat het onze eigen on-bewust-zijn (we denken dat we het niet weten) is dat dit mogelijk maakt…
Zeer fijne inzichten Hans, je raakt aan een teer punt door je verwijzing naar de ‘schuldvraag’ in relatie tot het uit handen geven van onze (innerlijke) kracht (cfr slachtofferrol). Soms lijkt dit op een vreemdsoortig Stockholmsyndroom, we kiezen dan voor diegenen die ons blijven ketenen en dat gaan we bekampen. Ergens – zij het louter als een buikgevoel – weten we dit wel maar we beschouwen onszelf als machteloos tegen allerhande externe boosaardige machten, op deze manier voedt het systeem zichzelf met als resultaat een auto-immuunziekte, immer hetzelfde en het probleem wordt niet opgelost. In het verlengde een immense reeks aan gezegden die ernaar verwijzen, wat kunnen we concreet doen om dit ‘probleempje’ achter ons te laten?
Het lijkt inderdaad wat op het principe van het Stockholmsyndroom ja.
En wat we concreet kunnen doen? Dat gaat een behoorlijke intensieve persoonlijkheidsverandering vergen gezien de oplossing niet zozeer in het denken en handelen ligt maar in de staat van Zijn waaruit we dienen te gaan denken en handelen.
En een grote hulp die we nu krijgen van het universum in de vorm van het einde van de zogenaamde cyclus van ons zonnestelsel wat een stap markeert in onze evolutie, daar over aan het eind meer.
Zoals uit de bovenstaande reacties blijkt ligt de oorsprong van het probleem en dus ook de oplossing in het feit dat wij de werkelijkheid creëren puur door het feit van onze overtuiging van wie wij ten diepste zijn.
We beschouwen de wereld als een extern fenomeen waarin wij als aparte entiteit fysiek ons rondje meedraaien.
De mensheid in het algemeen beseft niet, of ten dele, dat die wereld als het ware een collectieve expressie, een spiegeling is van wie wij zijn en waarin wij zelf ook als deel daarvan in voorkomen.
Het universum en, op een microniveau, onze maatschappij zoals we dat waarnemen is dus een uitdrukking van onszelf.
In hoeverre wij daar uiteindelijk van onszelf bewust van zijn, dit begrijpen, doorvoelen en weten, bepaald in hoeverre wij een mate van controle hebben over die wereld, die maatschappij.
Dus bewust wording van wie wij zijn zodat er geen enkele grond meer is om onze macht en vrijheid in ieder geval in deze mate uit handen te geven.
Het is ons jarenlang bijgebracht dat we als een soort Boeddha op de berg moeten gaan zitten om die staat te kunnen bereiken maar logica en inzicht in je eigen angst en geloofssysteem breng je heel ver in zelfbesef.
Je kan het zien als het het verhaal van het lelijke eendje, de grote zwaan is ervan overtuigd dat hij een lelijk eendje is en de domste en slapste van de bende totdat hij beseft dat hij een grote mooie prachtige zwaan is en zo zijn macht en vrijheid weer voor zichzelf opeist 🙂
We worden niets voor niets dom gehouden om het maar voorzichtig te stellen.
En zoals ik aangaf hebben we evolutionaire hulp van het universum.
Hulp is hierbij een ietwat misleidend begrip omdat het het einde van deze aardse cyclus betreft.
Hiermee hangt ook de algehele zogenaamde ascentie aan vast wat simpel gezegd betekend dat de mensheid in eenheid met de aarde evolutionair een volgende stap gaat nemen naar een hoger en breder “bewust-zijns” niveau.
Dat houdt in dat de werkelijkheid zoals die nu voor ons bestaat ophoudt te bestaan en wij door ons “hoger” besef van wie wij zijn een werkelijkheid vanuit onszelf zoals hierboven beschreven gaan creëren waarin dusdanig lage energieën niet meer kunnen bestaan.
Dus het huidige maatschappelijke model met zijn regels en wetten zullen ook aangepast gaan worden naar een hoger niveau.
Dit is nu letterlijk en figuurlijk zich aan het uitspelen op deze aarde, je ziet dat de situatie in de wereld naar een kookpunt aan het stijgen is en dat vandaag of morgen de boel gaat kraken.
Dit is waarom er zoveel gesproken wordt over het uitspelen van goede maar voornamelijk slechte krachten en dient het tot een soort ineenstorting te komen, een beetje het karma verhaal in het groot.
Ik zal in een volgend artikel waarin het universum de hoofdrol speelt dit verder uitwerken.
Dus een uitgelezen en uiteindelijk een enige kans voor de mens om die stap te nemen en dit achter ons te laten.
Waarbij ons wel weer een aantal nieuwe uitdagingen wacht want die nieuwe aarde werkelijkheidsbeleving hangt weer helemaal af van in hoeverre wij ons in deze tijd collectief bewust worden van onze essentie en zo onze macht en vrijheid in die mate kunnen beleven.
Dus ik ben totaal niet overtuigd dat wij straks helemaal in vrijheid leven, dat hangt namelijk volledig af van onze bewustheid van onze staat van Zijn, van ons zelfbesef en ons geboorterecht.
Wat hier nu in deze realiteit met ons is gebeurd kan op veel manieren op vele werkelijkheidsniveaus in een ander jasje doorgaan.
Het hangt volledig en alleen af van ons en niemand anders, wij zijn het universum.
Heb je deze update van Bentinho gezien Hans?
Hij gaat ook in op precies wat je hier verteld. Vond het zelf erg positief en interessant om te horen.
Global Energy Update – Humanity’s Ascension – Bentinho Massaro LIVE gestreamd op 23 sep. 2015
https://www.youtube.com/watch?v=XK6a4ps5C9g
Kan ik me allemaal in vinden Hans, wat dat breekpunt betrft vond ik veel inspiratie in het boek van Ervin Laszlo. In dit boek worden verschillende stuwkrachten (positief en negatief) beschreven en wordt wetenschappelijk onderbouwd, vandaar m’n focus op die zogeheten ‘attractors’ (cfr Financiële Relativiteitstheorie, Reverse Debt System, Free Debt System …). Het bereiken van het collectieve bewustzijn is een opgave op zich, niet de beschikbaarheid aan oplossingen/sociale innovaties. Exploot:
De wereld nadert zijn ‘chaos-punt’, het moment waarop hij onherroepelijk in een nieuwe fase in zijn ontwikkeling terechtkomt die ofwel leidt tot afbraak, of tot een doorbraak naar een totaal nieuwe wijze van functioneren. Als een samenleving de grenzen van haar stabiliteit bereikt en vlak voor het chaospunt staat, wordt zij supergevoelig en ontvankelijk voor kleine fluctuaties zoals veranderingen in waarden, overtuigingen en aspiraties. Deze ‘ butterfly effects ‘ – kleine en zogenaamd onbelangrijke acties en initiatieven – plaveien de weg naar dat kritieke chaos-punt waarop het systeem de ene of de andere kant opvalt.
http://www.bol.com/nl/p/het-chaos-punt/1001004004464047/
Inderdaad, het is een verwarrend punt waarop de mens is aanbeland.
Er is ons zeker de laatste jaren enorm veel info voor zelfrealisatie en spirituele manieren om te groeien aangereikt wat we met enorm veel enthousiasme hebben omarmt.
Echter, en dat is zo paradoxaal, het volgen van die aangereikte wijsheid doen wij juist vanuit onze staat van het ons on-bewust zijn om tot een bepaald punt te komen waarop wij ons meer bewust worden om onze zelfbeschikking weer toe te eigenen.
Hiermee volgen wij dus een aangereikt pad, vandaar mijn eeuwige gezeur dat een ieder op een gegeven moment zijn afslag naar zichzelf, naar zijn hart dient te nemen.
Anders volgen we nog steeds, weliswaar een “lichtend” pad maar het is nog steeds volgen.
En daar zit de kneep, volgen is geen verantwoording nemen over jezelf.
Dus we geloven in iets, een pad, een wegwijzer, een belofte, een verbeterde versie van onszelf.. en dat is, of het nu voor het goede of slechte is, nog steeds een geloof in iets anders dan onszelf.
We willen een pad volgen om iets WORDEN ipv het pad nemen naar wie wij ZIJN.
En alleen vanuit ons zelf zal de nieuwe werkelijkheid zich ontwikkelen en manifesteren…
Dus alle maatschappelijke en humanitaire acties en initiatieven die we nu ondernemen zijn perfect en prima op zich, echter vallen of staan deze initiatieven met de mate van ons zelfbesef waarmee wij deze transitie doorleven.
‘Geloof in iets’ en ‘iets worden’ is altijd een beetje verwarrend omwille van de egotransverwarring die in het leven ingebakken zit. Aan de ene kant heb je onze dorst naar heelheid of het spirituele pad naar de (her)ontdekking van onze ware aard, langs de andere kant ons geloof in de tijdruimtelijke manifestaties die we waarachtigheid toedichten. In werkelijkheid is er ‘niet-iemand’ die geloof kan hechten aan wat dan ook, uiteindelijk is dit alles een kwestie van logica. Ik denk bv aan Heraclitus die het had over een ’taak voor de mens’, niets nieuws onder de zon. 🙂
Heraclitus gebruikt het eerst het woord “logos” voor grondwet. “Logos” betekende oorspronkelijk woord, daarna redenering, ten slotte rede. Aan heel het wereldgebeuren ligt redenering ten grondslag (Pythagoras spreekt hier van “kosmos”). Het is voor de mens de kunst deze redeneringen, deze “logos” in te zien. Heb je een voorsprong bij de oorsprong, dan ben je wijs. De oorsprong van onze ziel is een onderdeel van deze almachtige logos. Na de dood zinkt zij daarin terug, “als een licht dat uitdooft in de nacht”. Wanneer we dat inzien zullen we leren onze wil aan de hoogste rede ondergeschikt te maken. Daarin zal onze ziel de rust vinden, het geluk van de momenta.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Heraclitus
Hai Douwe, zal vandaag proberen te kijken wat Bentinho hierover zegt, thanks voor de link!
Ben zelf nu deze afleveringen van Martijn van Staveren aan het kijken in samenwerking met Earth Matters.
Ook interessant.
Crowd Power | Met Arjan Bos en Martijn van Staveren | Earth Matters TV
https://www.youtube.com/watch?v=qPjLtYGjjPw
Crowd Power – Reloading reality | Earth Matters TV met Arjan en Martijn
https://youtu.be/8PLN2hARskw
is zeker heel interessant die serie.
Wordt heel veel informatie gegeven betreffende de achtergrond van de (kosmische) krachten die ons bespelen en hoe zich dat min of meer verhoudt tot de fysieke mens.
Je ziet hierin ook steeds terugkomen dat Martijn van Staveren wijst op het feit dat die energieën zich bevinden in en tussen de dimensionale atomaire ruimten van ons moleculair systeem.
Het universum in ons..
En het wordt heel verhelderend en geeft veel inzicht als je dit principe doortrekt voor heel het universele bestaan.
Dit principe overigens is de sleutel tot het hogere begrip en besef van onze plaats tov het universum en al het overige bestaan.
Onze fysieke moleculaire/atomaire opbouw geeft perfect de werking/principe weer van de spiegeling van de werkelijkheid vanuit wie wij zijn.
Wat me prompt doet denken aan de vraag ‘Who’s foooling who?’, zeker wanneer we afdalen tot op kwantumniveau. Leuke vraag, wie zijn we in het licht daarvan? Angst voor vrijheid? 🙂
Sir Arthur Eddington zei: “De materie is overwegend spookachtige lege ruimte.” Om preciezer te zijn, het is 99,9999999% lege ruimte. Maar waarom zakt die 99,9…% lege ruimte van mijn hand niet door de 99,9… % lege ruimte van de tafel, waarop mijn hand ligt? De makkelijkste verklaring hiervoor is dat de elektronen zo snel rond de kern draaien dat ze een ondoordringbaar pantser vormen. Stel je voor dat iemand een gewicht aan een touw rond zich slingert. Je kunt niet in de buurt komen om hem of haar aan te raken, want het rondcirkelende gewicht houdt je op afstand. Wanneer twee atomen elkaar ontmoeten, zorgt de cirkelende beweging van hun elektronen ervoor dat ze elkaar niet kunnen raken en gedragen ze zich als massieve ballen.
http://www.peterrussell.com/index2.php
Als je je de mens op dat nivo onder een vergrootglas legt zal je wonderbaarlijk genoeg een in verhouding perfecte opbouwweergave zien van het universum in werking.
En het mooiste hiervan is dat het feitelijk geen weergave van het universum is, maar het universum is de optische weergave hiervan.
De uitdrukkingen.. naar binnen gaan.. herinneren.. begint zo zeer tastbaar te worden vanuit ons menselijk besef.
Zo is dat Hans, het is alsof de geest verstoppertje speelt met zichzelf, een mens kan zoiets niet bedenken aangezien die mens – op basis van deze premisse – zelf een bedenksel moet zijn. Ergo, de zoeker is het gezochte. 🙂
Precies!
En zo beginnen we een idee te krijgen van wie wij dus in essentie zijn.
Alles bevindt zich in ons, wij zijn ons daar niet bewust van.
Wij zijn ons bewust van de zoeker in ons, dat is onze identificatie.
En die zoeker is wijsgemaakt dat hij aan het begin van zijn universele reis staat, in de 3e dimensie.
Wij geven een universum aan macht uit handen..
We zijn de vis in het aquarium die maar blijft zoeken waar dat water toch kan zijn..
Inderdaad Hans, en die zoeker bestaat ook niet, het is een mentale constructie waar we geloof aan hechten waardoor het zoeken eindeloos kan blijven doorgaan. Zoals je het zegt, identificatie met het ego, loslaten betekent sterven. 🙂
Ze noemen het sterven, ik zie het meer als wederopstanding 🙂
Er bestaan veel termen voor hetzelfde, als het maar duidelijk is. 🙂
Een boeiende en nuttige discussie Werner, thanks